Δευτέρα 4 Ιανουαρίου 2010

Μιχάλης Νικολινάκος, Ένας Ξεχωριστός Καλλιτέχνης!

Στο τελευταίο μέρος του αφιερώματος παρουσιάζεται ο Μιχάλης Νικολινάκος, προικισμένος ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου αλλά κι εξαίρετος ζωγράφος.

Γεννήθηκε το 1923 στα Άλυκα Λακωνίας. Οι γονείς του ήταν πάμφτωχοι. Ο πατέρας του λιμενικός, μετέφερε συχνά την οικογένειά του από λιμάνι σε λιμάνι (Χανιά, Καλαμάτα, Χαλκίδα, Πειραιάς). Το οικογένειακό του περιβάλλον δεν είχε απολύτως καμιά σχέση με την Τέχνη κι είναι πραγματικά αξιοπερίεργο πώς ο καλλιτέχνης από πολύ μικρός έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για τη ζωγραφική! Αρχικά του άρεσε η θάλασσα, που ως θέμα ζωγραφικής, τον απασχόλησε σε όλη τη διάρκεια της ζωής του. Η Κατοχή τον βρήκε να σκιτσάρει για την Αντίσταση στην περιοχή του Πειραιά. Έτσι, έγινε γνωστός και επικηρύχτηκε. Με την Απελευθέρωση, μπήκε στη Σχολή Καλών Τεχνών με έπαινο, απ' όπου αποφοίτησε το 1949.

Για να μπορέσει μετά να ζήσει, έκανε σκηνικά σε κινηματογραφικά στούντιο στην αρχή της δεκαετίας του '50, και φιλοτεχνούσε και τις αφίσες για τις ταινίες. Αυτό αποτέλεσε και την αιτία της ενασχόλησής του με την υποκριτική. Γοητευμένος απ' το σινεμά, αποφάσισε να φοιτήσει στη Σχολή Ροντήρη, απ' όπου πήρε και το πτυχίο του. Για μια δεκαετία ('54 - '64) έπαιξε πρώτους ρόλους σε 35 ταινίες, μερικές απ' τις οποίες είναι ξένες παραγωγές. Αντιπροσώπευσε τα ελληνικά χρώματα στις Κάννες με το «Τελευταίο Ψέμα» του Κακογιάννη. Καθιερώθηκε ως ο πιο κλασικός Ελληνας ζεν πρεμιέ με ρόλους στις πιο γνωστές ταινίες της εποχής, όπως «Ο Άνθρωπος Του Τρένου», «Εφιάλτης», «Εγκλημα Στο Κολωνάκι» κτλ. Απομακρύνθηκε απ' τα κινηματογραφικά δρώμενα μετά τα μέσα της δεκαετίας του '60, όταν διαισθάνθηκε ότι τα πράγματα αλλάζουν για τον ελληνικό κινηματογράφο. Η δικτατορία έβαλε και τυπικά τη σφραγίδα της αποχώρησής του.

Φιλμογραφία

Το Στραβόξυλο 1952, Γενίτσαρος 1953, Ο Καπετάν Σοροκάδας 1953, Τσιγγάνικο Αίμα 1956, Αγιούπα 1957, Ο Άνθρωπος Του Τρένου 1958, Το Τελευταίο Ψέμα 1958, Έγκλημα Στο Κολωνάκι 1959, Ένας Έλληνας Στο Παρίσι 1959, Για Το Ψωμί Και Τον Έρωτα 1959, Ο Αλή Πασάς Κι Η Κυρα-Φροσύνη 1959, Ψιτ Κορίτσια 1959, Ένα Κορίτσι Σε Περιμένει 1960, Η Κρητικοπούλα Κι Ο Ελευθερωτής 1960, Η Νάνσυ Την Ψώνισε 1960, Ο Ξένος Της Νύχτας 1960, Στρατιώτες Δίχως Στολή 1960, Το Μυστικό Του Κόκκινου Μανδύα 1960, Επικίνδυνη Αποστολή 1961, Εφιάλτης 1961, Οι 300 Σπαρτιάτες 1962, Μια Γυναίκα Κατηγορείται 1966, Μπροστά Στην Αγχόνη 1968...

Η ενασχόληση πάντως με τη ζωγραφική ήταν κάτι που το κράτησε μέχρι το τέλος της ζωής του. Καταπιάστηκε με όλα σχεδόν τα είδη των εικαστικών τεχνών (λάδι, ακουαρέλα, τέμπερα, σκίτσο, χαρακτική, γλυπτική, γελοιογραφία). Επίσης, εικονογράφησε πάνω από 300 ελληνικά βιβλία, αλλά και ξένες εκδόσεις.

Ο Μιχάλης Νικολινάκος πέθανε στην Αθήνα στις 13 Δεκεμβρίου του 1994. Κηδεύτηκε στο νεκροταφείο Αναστάσεως του Πειραιά...

6 σχόλια:

evelina είπε...

Ένας πολύ καλός ηθοποιός,που όμως δεν τον είδα ποτέ να χαμογελάει,πάντα υπερβολικά σοβαρός τουλάχιστον σε όσες ταινίες τον είδα εγώ, αλλά και εξαίρετος ζωράφος .Να συμπληρώσω αν μου επιτρέπεις,κάπου είχα διαβάσει ότι ήταν μαθητής του Παρθένη και δάσκαλος του Βαγγέλη Πρωτοπαππά .Ένας επίσης εξαίρετος ηθοποιός.

Diatton είπε...

Ως προς το "αγέλαστο" που λες αγαπητή Εβελίνα, δε στο κρύβω πως τέτοιοι τύποι με τραβούν περισσότερο, γι' αυτό και τα αφιερώματα κυρίως σε Τσάπελη και Νικολινάκο. Αλλά να προσθέσω και την καταπληκτική Χατζηαργύρη που την "ανέβασα" πριν από καιρό...

Σ' ευχαριστώ όμως που έρχεσαι και σχολιάζεις στις επιλογές μου. Ακόμα περισότερο μου αρέσει που προσθέτεις από κάτι κάθε φορά :))

evelina είπε...

Οι επιλογές σου φίλε μου είναι πάντα υπέροχες και η σελίδα σου είναι πάντα η πρώτη που επισκέπτομαι

Diatton είπε...

Καταλαβαίνω αγαπητή μου φίλη και σ' ευχαριστώ γι' αυτό, πόσο μάλλον όταν οι επιλογές μου είναι κάπως εξεζητημένες (πράγμα που συνηθίζω, άλλωστε)...

m@ndelbrot είπε...

Ο Νικολινάκος ήταν στο ζευγάρι των αρχικών ηθοποιών με την Βουγιουκλακη στην ταινία το Κλωτσοσκούφη. Ο Φίνος ήταν είδε σε δοκιμαστική προβολή, το ζευγάρι των αρχικών πρωταγωνιστών, Βουγιουκλάκη - Νικολινάκο, κατάλαβε ότι δεν είχε την "μαγική χημεία¨ που αναζητούσε. Αποφάσισε να χρησιμοποιήσει τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ, αλλά εκείνος αρνήθηκε λόγω ανειλλημένων θεατρικών υποχρεώσεων και έτσι κατέληξε στον Αλέκο Αλεξανδράκη, που αποδείχθηκε ιδανικός στο ρόλο του ζωηρού εφοπλιστή.
Πιστέυω πως αξίζει να σημειωθεί η παραπάνω πληροφορία και κατά τη γνώμη μου δεν θίγει την υποκρητική ικανότητα του ηθοποιού.

Diatton είπε...

Φίλε Σάκη, σε καλωσορίζω στην ιστοσελίδα μου και σ' ευχαριστώ για το σχόλιό σου...