Παρασκευή 30 Απριλίου 2010

Eric Clapton Plays Robert Johnson (part 3) - Love In Vain

Και στη σημερινή ανάρτηση συνεχίζεται το μεγάλο αφιέρωμα της ιστοσελίδας στον Robert Johnson! Στο τρίτο αυτό μέρος, το τραγούδι που ακούμε (και πάλι) απ' τον Eric Clapton, έχει τίτλο "Love In Vain"...















Τετάρτη 28 Απριλίου 2010

Eric Clapton Plays Robert Johnson (part 2) - Kind Hearted Woman

Θυμίζω ότι πριν ένα μήνα περίπου, η παρούσα ιστοσελίδα ξεκίνησε μια σειρά αναρτήσεων προς τιμή του Robert Johnson. Πρόκειται για ένα μεγάλο αφιέρωμα στον θεμελιωτή του Blues! Θα παρουσιαστούν εν καιρώ, σε 12 ξεχωριστές αναρτήσεις, 12 τραγούδια του Robert Johnson, όλα σε διασκευές του Eric Clapton...

Σήμερα, στο δεύτερο μέρος αυτού του αφιερώματος, το τραγούδι έχει τίτλο "Kind Hearted Woman"... Στην επόμενη ανάρτηση, ακολουθεί το τρίτο μέρος...










Δευτέρα 26 Απριλίου 2010

Benin: Angelique Kidjo - Voodoo Child (1999)

Ο τίτλος του τραγουδιού της σημερινής ανάρτησης έχει τίτλο "Voodoo Child". Οι περισσότεροι, κι όχι άδικα, θα θυμηθούν το μεγάλο Jimi Hendrix! Κι όμως η ερμηνεία, η διασκευή (πριν 11 χρόνια) της Angelique Kidjo απ' το Benin είναι συγκλονιστική, είναι μοναδική!...

Εναλλάσσει, μάλιστα, τα λόγια μεταξύ αγγλικών και της γλώσσας της χώρας της και δημιουργεί ένα αποτέλεσμα εντυπωσιακό! Στη μικρή χωρωδία που έχει δίπλα της, μπορεί κανείς να δει το κίτρινο και το πράσινο που είναι τα χρώματα του Benin... Αλλά να μη γράφω άλλα εγώ. Απολαύστε το video!








Κυριακή 25 Απριλίου 2010

Η Μεγάλη Angelique Kidjo Για Δυο Βραδιές Στην Ελλάδα!

Γεννημένη στο Benin στις 14 Ιουλίου του 1960, μία απ' τις μεγαλύτερες φωνές της Αφρικής, πρέσβειρα καλής θέλησης της UNICEF και κάτοχος βραβείου Grammy, η μεγάλη Angelique Kidjo, έρχεται για δύο βραδιές να εντυπωσιάσει το Ελληνικό κοινό με την αισθαντική φωνή και τις έθνικ μελωδίες της.

«Η μουσική θεραπεύει, ενώνει, γκρεμίζει όλα τα διαχωριστικά τείχη, απαλύνει την απόγνωση, καταστέλλει πολέμους. Όταν ακούς μουσική, το μυαλό ακολουθεί την ψυχή σου. Εγώ δε φοβάμαι καμιά μουσική που είναι διαφορετική απ' τη δική μου, γιατί κατά βάθος όλοι την ίδια γλώσσα μιλάμε».

Με αυτά τα λόγια, αυτές τις αξίες και με πολλή αγάπη για τη μουσική, η Kidjo υπηρετεί αυτό το είδος της τέχνης σεμνά για 20 χρόνια περίπου και συνεχίζει να εκπλήσσει το κοινό της ακόμα και σήμερα. Βραβευμένη ως η γυναίκα της χρονιάς 2009 απ’ το New York women foundation, κι απολαμβάνοντας την τεράστια παγκόσμια επιτυχία του δίσκου «Djin-Djin», δεν επαναπαύεται.

Οι εξαιρετικές συνεργασίες της στο «Djin-Djin» με τους Carlos Santana, Alicia Keys, Branford Marsalis, Joss Stone, Peter Gabriel και Amadοu και Mariam, αποδεικνύουν ότι η μουσική της Angelique Kidjo δεν έχει σύνορα. Τα τραγούδια της αγγίζουν αφρο, φανκ και ρέγκε ρυθμούς, σόουλ, ροκ, γκόσπελ και τζαζ ήχους με υπέροχα πολυφωνικά αποτελέσματα.

Η Angelique Kidjo, θα βρεθεί κοντά στους Έλληνες θαυμαστές της και θα περιπλανηθεί μαζί τους με τραγούδια απ' την τεράστια καριέρα της αλλά και το νέο της άλμπουμ «Oyo».

Gazarte, Βουτάδων 32-34 Γκάζι, Τηλ. 210-3452277 & 210-3460347, στις 27 & 28 Απριλίου, 9 μ.μ. Τιμές Εισιτηρίων: Όρθιοι 30 €, Καθήμενοι 40 ως 60 €. Προπώληση: www.i-ticket.gr

Αύριο, 26 Απριλίου (μια μέρα πριν την πρώτη της συναυλία), στις 11 το πρωί, η σπουδαία Αφρικανή ντίβα θα βρεθεί στο ραδιοφωνικό σταθμό KOSMOS (93,6 και 107 FM)...

Τη μεγάλη καλλιτέχνιδα απ' το Benin την απολαμβάνουμε σ' ένα καταπληκτικό τραγούδι που έχει τίτλο «Bahia»... Με την Angelique Kidjo θα συνεχίσουμε και στην επόμενη ανάρτηση...


Πρέπει να το ξαναπώ; Το Benin είναι μια απ' τις ιδιαίτερες πατρίδες μου. Κι είναι γεγονός ότι έχω πολλές...

Σάββατο 24 Απριλίου 2010

Jimmy 'Fast Fingers' Dawkins - Begging Business

Τον έχω ανεβάσει κι άλλες φορές αλλά αυτόν τον μουσικό δε γίνεται να τον ξεχνάς!

Στη σημερινή ανάρτηση ο μεγάλος Jimmy "Fast Fingers" Dawkins παίζει κάτι πιο δυνατό. Το τραγούδι του έχει τίτλο "Begging Business" κι αλίμονο, πόσο αναγνωρίσιμη είναι αυτή η καταπληκτική κιθάρα!

Jimmy "Fast Fingers" Dawkins! Ο άνθρωπος που γνωρίζει και παίζει το Blues με την ίδια ευκολία που ο καθένας μας βαδίζει ή αναπνέει!!!








Τετάρτη 21 Απριλίου 2010

21 Απριλίου 1967. Η Χούντα Του Τότε Κι Η Χούντα Του Σήμερα! Το Φαινόμενο Της Πολιτικής Χολέρας Στην Ελλάδα!

43 χρόνια έχουν περάσει απ' τη μέρα που μια χούφτα ακροδεξιά εξαμβλώματα κατέλυσαν κάθε μορφή Δημοκρατίας στη χώρα μας (και σαν έννοια, και σαν πραγματικότητα), προσθέτοντας άλλη μια ζοφερή περίοδο στην ήδη εξαντλημένη από ανεπούλωτες πληγές Ελληνική Ιστορία!

Σήμερα, όλοι (σχεδόν) πιστεύουν πως η άθλια αυτή περίοδος της δικτατορίας έχει πάψει. Θεωρούν ότι διήρκεσε μόνο 7 χρόνια και πως εδώ και 36 χρόνια έχει λήξει. Εγώ όμως δεν το πιστεύω αυτό! Σε καμιά περίπτωση δεν έφυγε η Χούντα, να άλλαξε μορφή, ναι, αλλά να έφυγε ΟΧΙ! Πώς μπορεί να έφυγε απ' τη στιγμή που έχουν περάσει 36 χρόνια απ' την - υποτιθέμενη - πτώση της κι ακόμα δε λειτουργεί ΤΙΠΟΤΑ στη χώρα μας! Αντιμετωπίζουμε κάθε μέρα τεράστια και δυσεπίλυτα ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΠΑΝΤΟΥ! Στην υγεία, στην ασφάλεια της προσωπικής μας ζωής, στην παιδεία, στην εργασία, στην οικονομία. 36 χρόνια πέρασαν και το ΜΟΝΟ που συνέβει όλ' αυτά τα χρόνια ήταν να φτάσει το χρέος της χώρας μας σε δυσδιάκριτα ύψη!

Έχω λοιπόν βάσιμα την πεποίθηση ότι ακόμα και σήμερα βιώνουμε κάτι αντίστοιχο με αυτό που ξεκίνησε στις 21 Απριλίου του 1967! Και για να προλάβω τις όποιες διαφωνίες κι αντιρρήσεις, θα προσθέσω δυο μεγάλες διαφορές: 1. Η Χούντα που ζούμε σήμερα δε μας επιβλήθηκε αλλά την επιδιώξαμε και 2. Το βασικό χαρακτηριστικό που έχει αυτή η Δικτατορία δεν είναι η στρατιωτική μορφή της αλλά η Οικονομική κι η Πολιτισμική! Παίρνοντας αυτά τα δυο στοιχεία ως δεδομένα, θα επιχειρήσω να σκιαγραφήσω τη θλιβερή πραγματικότητα της εποχής μας...

Σήμερα βιώνουμε πλέον ένα απ’ τα πιο έντονα εκφυλιστικά πολιτικά φαινόμενα των τελευταίων δεκαετιών. Τα ίχνη που οδηγούσαν στον όλεθρο ήταν ορατά από καιρό, αλλά εμείς, αντί να τα αποφύγουμε, τα ακολουθήσαμε γι' αυτό και φτάσαμε σ' αυτήν την ελεεινή κατάσταση.

Πρόκειται για το φαινόμενο της Πολιτικής Χολέρας με κύριους εκφραστές τα δυο πολιτικά κόμματα που διαχειρίστηκαν την εξουσία, όλ' αυτά τα χρόνια που πέρασαν. Δύο σάπιες παρατάξεις που συνθέτονται νοσηρά από ένα γραφικό σύνολο από ανδρείκελα που πράττουν τα φαύλα, με τον πλέον επιζήμιο τρόπο για την πατρίδα μας, και μάλιστα ανερυθρίαστα! Διεφθαρμένοι σχηματισμοί που, μέσα στο πέρασμα των ετών, πότε με την ανικανότητα των στελεχών τους και πότε με τη "σκοπιμότητά" τους, φίμωσαν τον ουρανό της Ελλάδας, διέσυραν τον ορίζοντά της και την καταδίκασαν στο έρεβος. Στην προκειμένη περίπτωση, για μένα, αμετακίνητη πεποίθηση κι ακλόνητο "πιστεύω" είναι το εξής: Ότι πληγώνει την Ελλάδα είναι ανθελληνικό! Είναι φασιστικό! Για το λόγο αυτό θα ’πρεπε να υπάρχουν νεκροταφεία λήθης όπου να ενταφιάζονται πολιτικά όλα εκείνα τα τυχάρπαστα ανθρωποειδή που λεηλατούν ατιμωτικά και κατακρημνίζουν τη χώρα.

Ουτοπικό όνειρο όμως θα μου έλεγε κάποιος κι εγώ θα συμφωνούσα μαζί του. Επειδή λοιπόν είμαι ρεαλιστής, θα θέσω το εξής ερώτημα: Πώς μπορεί να φταίει μόνο ο εγκληματίας κι ο κακοποιός, όταν, κατά την τέλεση της όποιας βδελυρής πράξης του, έχει εξασφαλίσει από πριν, όχι μόνο την ανοχή μας αλλά και τις ευλογίες μας ακόμα; Θέλω μ' αυτό να πω ότι το βάρος της ενοχής μετατοπίζεται, φεύγει απ' τ' άθλια εκείνα όντα που προανέφερα και πέφτει πάνω στον Ελληνικό λαό, πέφτει πάνω στις πλάτες μας.

Εδώ όμως υπάρχει μια οδυνηρή διαπίστωση που μας υφαρπάζει την οποιαδήποτε διάθεση να φανούμε αισιόδοξοι για το μέλλον. Ο Ελληνικός λαός, στη συντριπτική του πλειοψηφία, έχει απεμπολήσει, όχι μόνο ιδανικά κι αξίες, αλλά μνήμη και νοημοσύνη, έχοντας ταυτόχρονα ενθρονίσει και προάγει την πολιτική σήψη ως κύριο διαχειριστή της σημερινής πραγματικότητας. Μιλώντας για το λαό θα καταδείξουμε ένα άμορφο σύμφυρμα μάζας που άγεται και φέρεται, χωρίς την παραμικρή προσπάθεια απεγκλωβισμού του από ένα τόσο ευτελές τοπίο. Ίσως όμως να είναι αυτό που τελικά του αξίζει, γεγονός που αποδεικνύεται κι απ’ τον πλέον ταπεινωτικό τρόπο με τον οποίο ο κόσμος διαμορφώνει σήμερα τις επιλογές του. Έρποντας! Ναι, έρποντας! Ακριβώς αυτό, έρποντας! Αλίμονο, έρποντας!

Είναι θλιβερά αξιοσημείωτο, πρόκληση για την ιστορία της ίδιας της ανθρώπινης ύπαρξης, να παρατηρείται εναπόθεση των προσδοκιών για ένα καλύτερο αύριο σε πολιτικούς μηχανισμούς διαφθοράς και καταστροφής. Καταληκτικά – κι αυτό πρέπει να ειπωθεί – πρόκειται για ένα μωρό λαό που χάνεται στα αδιέξοδα που δημιουργεί ο ίδιος! Απ' τη μια πλευρά σχεδιάζει, ονειρεύεται κι ελπίζει, αλλά απ’ την άλλη κωφεύει κι εθελοτυφλεί μέσα στη χαμέρπεια που την έχει ορίσει ως προοπτική!

Για το λόγο αυτό τελειώνω την επιστολή μου (δεν έχει άλλωστε νόημα να συνεχίζει κανείς) καταθέτοντας την προσωπική μου πικρία: Ντρέπομαι για όσες φορές στην πλούσια Ελληνική Ιστορία, οι ένδοξοι πρόγονοί μας (πλην όμως ανυποψίαστοι) έδωσαν το αίμα τους για να είμαστε εμείς σήμερα ελεύθεροι να γελοιοποιούμαστε και να καταστρεφόμαστε από μόνοι μας!

ΥΓ. Θα μπορούσα να γράψω κι άλλες σελίδες για να καταδείξω όσα αρνητικά συμβαίνουν σήμερα στο πολιτικό σκηνικό της χώρας μας αλλά το ήθος μου με εμποδίζει να ασχοληθώ περισσότερο με τη λάσπη! Ειλικρινά, δε μου αρέσει να μιλάω για τα πολιτικά, το σιχαίνομαι! Φαίνεται άλλωστε κι απ' το ύφος που έχει γραφτεί το κείμενο. Θέλω όμως, όταν κρίνεται σκόπιμο, να καταθέτω τη γνώμη μου. Αυτό έκανα και σήμερα... Όσοι έχουν αυτιά ας ακούουν...

Διάττων Αβρός

Τρίτη 20 Απριλίου 2010

Τα Παιδιά Γνωρίζουν Τα Δικαιώματά Τους Δημιουργικά

Με αφορμή την επέτειο της υιοθέτησης της Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Παιδιού, η Ελληνική Εθνική Επιτροπή της UNICEF, σε συνεργασία με το υπουργείο Παιδείας καλεί τους μαθητές των νηπιαγωγείων και της Ε' τάξης των δημοτικών σχολείων όλης της χώρας να λάβουν μέρος στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα: «Τα Παιδιά Γράφουν Και Ζωγραφίζουν Τα Δικαιώματά Τους». Ο κεντρικός τίτλος του διαγωνισμού είναι «Να Σας Γνωρίσω Τους Φίλους Μου, Τα Παιδιά Του Κόσμου». Ο στόχος του προγράμματος είναι διπλός. Απ' τη μια να εξοικειωθούν οι μαθητές με τα δικαιώματά τους, κι απ' την άλλη να εκφραστούν δημιουργικά.

Τα νηπιαγωγεία λαμβάνουν μέρος με τη δημιουργία μιας αφίσας κι η Ε΄τάξη των δημοτικών σχολείων με τη δημιουργία ενός βιβλίου ή μιας εφημερίδας.

Όλα τα παιδιά κι οι εκπαιδευτικοί που θα λάβουν μέρος στο πρόγραμμα θα βραβευθούν απ' τη UNICEF με ειδικό έπαινο για τη συμμετοχή τους. Τα έργα που θα ξεχωρίσουν θα βραβευθούν σε ειδική τελετή και θα παρουσιαστούν σε έκθεση σε ημερομηνία κοντινή της 20ης Νοεμβρίου - επετείου της υιοθέτησης της Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Παιδιού.

Στην επιτροπή αξιολόγησης των έργων συμμετέχουν άνθρωποι των τεχνών και των γραμμάτων καθώς και εκπρόσωπος του υπουργείου Παιδείας.

Τα έργα των σχολείων θα πρέπει να αποσταλούν στη UNICEF στη διεύθυνση: Ανδρέα Δημητρίου 8 & Τζ. Κέννεντυ 37, 16121 Καισαριανή, το αργότερο μέχρι τη Δευτέρα 31 Μαΐου 2010 (σφραγίδα ταχυδρομείου).

Οδηγίες για τη συμμετοχή των σχολείων στο πρόγραμμα υπάρχουν αναλυτικά στην ιστοσελίδα της UNICEF www.unicef.gr ή στα κεντρικά γραφεία της UNICEF στο τηλέφωνο 210-7255555 ή κι απ' τα παραρτήματα της UNICEF σε Θεσσαλονίκη: 2310-265532, Ηράκλειο: 2810-283442 και Χανιά: 28210-20325.

Δευτέρα 19 Απριλίου 2010

Πρόσκληση Του Περιβαλλοντικού Συνδέσμου Δήμων Αθήνας Πειραιά

Σε συνέντευξη τύπου που διοργανώνει ο Περιβαλλοντικός Σύνδεσμος Δήμων Αθήνας Πειραιά (ΠΕΣΥΔΑΠ) την Πέμπτη 22/04/2010 και ώρα 11:00 το πρωί στο ξενοδοχείο Τιτάνια, καλεί όλους τους ενδιαφερόμενους.

Βασικός σκοπός της εκδήλωσης είναι, εκτός των άλλων, η παρουσίαση νέων στοιχείων για την εξάπλωση της σοβαρής ζωοανθρωπονόσου Καλά Αζάρ (Λεϊσμανίωση) σε αδέσποτα ζώα, σε 22 Δήμους της Αθήνας.

Η παρουσία σας θα συμβάλλει στην διάχυση της γνώσης κι εμπειρίας που απορρέει απ' το επιστημονικό πρόγραμμα που εκπονεί ο ΠΕΣΥΔΑΠ και το Διαδημοτικό Κέντρο Περίθαλψης Αδέσποτων Ζώων (ΔΙΚΕΠΑΖ) κι αφορά άμεσα τη δημόσια υγεία.

Πληροφορίες: Μπανούσης Δημήτρης, Μηχανικός Χωροταξίας, Πολεοδομίας και Περιφερειακής Ανάπτυξης, Τηλέφωνο: 210-4015451, 693-4748372

Ο Δυσεπίλυτος Γρίφος

Πρόκειται για ένα χιουμοριστικό γρίφο που μου έστειλε η αγαπητή φίλη Αλίκη και μου έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον. Ποιος είναι αυτός ο γρίφος; Σας τον παρουσιάζω αμέσως...

Πηγαίνοντας σ' αυτή τη διεύθυνση, βλέπουμε μια γραφική φιγούρα στον υπολογιστή να μας προτείνει να βάλουμε ένα διψήφιο αριθμό στο μυαλό μας. Αφού μας ζητήσει να κάνουμε δυο πράξεις με τα ψηφία του, καταλήγουμε σε ένα άλλο αριθμό. Εδώ λοιπόν είναι το θέμα! Όποιον αριθμό και να βάλουμε στη μνήμη μας, το νούμερο που καταλήγουμε κάθε φορά, ο υπολογιστής το βρίσκει πάντα!

Ειλικρινά, πριν κάνω την ανάρτηση, πέρασα αρκετή ώρα με το ευχάριστο αυτό προβληματάκι, προσπαθώντας να δώσω μια εξήγηση, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Μήπως μπορεί κάποιος από σας να βρει τη λύση του γρίφου;

Σάββατο 17 Απριλίου 2010

Σαν Σήμερα, Το 1960, "Έφυγε" Ο Eddie Cochran, Στα 22 Του Χρόνια!

Ο Edward Ray Cochran γεννήθηκε στη Minnesota των Ηνωμένων πολιτειών, στις 3 Οκτωβρίου του 1938. Ήταν καλλιτέχνης του ροκεντρόλ, τραγουδιστής, τραγουδοποιός και κιθαρίστας. Άσκησε εντυπωσιακή επίδραση στα μουσικά δρώμενα απ' τα τέλη της δεκαετίας του 50 μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 60.

Στην αρχή ξεκίνησε να παίζει ντραμς. Κατόπιν, ακούγοντας μουσική κάντρι στο ραδιόφωνο, έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για την κιθάρα. Έχοντας, μέχρι το 1955, βελτιωθεί αισθητά στο παίξιμο της κιθάρας, σχημάτισε μια μικρή μπάντα μαζί με δυο φίλους του απ' το σχολείο...

Κατά τη διάρκεια ενός Show με Αμερικανούς μουσικούς, συνάντησε τον Hank Cochran. Παρόλο που ήταν απλή συνωνυμία, ηχογράφησαν μαζί ως "The Cochran Brothers" κι από κει και πέρα άρχισαν τις κοινές εμφανίσεις. Εκείνη την εποχή ο Eddie ξεκίνησε και ως session μουσικός, ενώ άρχισε να γράφει και δικά του τραγούδια...

Την επόμενη χρονιά συμμετείχε στη μουσική κωμωδία "The Girl Can't Help It", τραγουδώντας ένα τραγούδι που είχε τίτλο "Twenty Flight Rock". Το 1957 συμμετείχε και σε δεύτερη ταινία, την "Untamed Youth", λέγοντας το τραγούδι "Sittin' In The Balcony". Εκείνο το κομμάτι όμως που είχε τη μεγαλύτερη επιτυχία για τον Eddie Cochran ήταν το "Summer Time Blues". Επιτυχίες, βέβαια, υπήρξαν κι άλλες, όπως: "C'mon Everybody", "Somethin' Else", "My Way", "Weekend","Teenage Heaven", "Three Stars", "Nervous Breakdown", "Three Steps To Heaven" κ.α.

Η Ζωή όμως είχε διαφορετική γνώμη για όλ' αυτά και θέλησε να φανεί άδικη για άλλη μια φορά! Ο νεαρός καλλιτέχνης, ενώ βρισκόταν στην Αγγλία για περιοδεία, το βράδυ του Σαββάτου στις 16 Απριλίου του 1960, λίγο πριν τα μεσάνυχτα, επιβιβάστηκε σε ταξί, με το οποίο είχε λίγο αργότερα δυστύχημα (που έμελλε να ήταν μοιραίο). Το αμάξι έπεσε πάνω σε φωτεινή κολώνα του δρόμου, στο Rowden Hill. Ο οδηγός του ταξί George Martin, αφού επέζησε, κατηγορήθηκε για επικίνδυνη οδήγηση. Του επέβαλαν πρόστιμο 50 λιρών, του αφαίρεσαν την άδεια για 15 χρόνια και τον έστειλαν φυλακή για 6 μήνες. Ο άτυχος μουσικός όμως, με πολλαπλά χτυπήματα στο κεφάλι, μεταφέρθηκε στο Νοσοκομείο "St Martin's Hospital" αλλά, δυστυχώς, το απόγευμα της επόμενης μέρας (λίγο μετά τις 4) κατέληξε!... Ήταν 17 Απριλίου του 1960. Σαν σήμερα! Κι ήταν μόλις 22 χρονών!...

To "Summer Time Blues" υπήρξε αναμφίβολα η μεγαλύτερη επιτυχία για τον Eddie Cochran. Στο τραγούδι αυτό βλέπουμε το σπουδαίο αλλά υπερβολικά άτυχο καλλιτέχνη, από μια εμφάνισή του, το 1959...


Θα σε θυμόμαστε πάντα Eddie...

Παρασκευή 16 Απριλίου 2010

Ο Louisiana Red, Ο Ζωντανός Θρύλος Του Blues Και Πάλι Στην Ελλάδα!

Αυτά είναι νέα! Ο Louisiana Red, πιστός κάθε χρόνο απ' το 1987 στο ραντεβού του με τους Έλληνες φίλους του Blues, βρίσκεται ήδη στη χώρα μας και θα εμφανιστεί μαζί με τους Blues Wire στο Block33 της Θεσσαλονίκης, στις 18 Απριλίου! Προέρχεται από σερί συναυλιών (Λάρισα, Κατερίνη και πάλι Θεσσαλονίκη).

Αποτελεί ζωντανό θρύλο του Blues κι εμβληματική φυσιογνωμία του σε παγκόσμιο επίπεδο! Περιοδεύει ασταμάτητα όλο το χρόνο από ήπειρο σε ήπειρο, τραγουδώντας βιώματα δικά του αλλά και ομότεχνών του, και παίζοντας με δεκάδες μπάντες και μουσικούς. Ήδη στη χώρα μας υπάρχει ένα άλμπουμ του με τον Στέλιο Βαμβακάρη και ένα με τον Ζωρζ Πιλαλί, ενώ η συμμετοχή του στην παρουσίαση των Blue Evenings στο Μέγαρο Μουσικής το Δεκέμβριο του 1996 ήταν συγκλονιστική.

Η μουσική του δραστηριότητα αρχίζει τη δεκαετία του '40, όταν πιτσιρικάς (το πραγματικό του όνομα είναι Iverson Minter) παίζει φυσαρμόνικα και κιθάρα στους δρόμους για πενταροδεκάρες. Το 1948 γνωρίζει τον Muddy Waters ο οποίος γοητεύεται απ' τον πεισματάρη δεκαεξάχρονο ορφανό και του μαθαίνει όλα όσα ξέρει, περιθάλποντας τον σαν το πνευματικό του παιδί. Σήμερα, ο Louisiana Red θεωρείται ότι είναι απ' τους ελάχιστους μουσικούς στα δεδομένα της μαύρης μουσικής, που παίζει σλάιντ κιθάρα, όπως ακριβώς κι ο Muddy.

Καταλυτικές υπήρξαν επίσης κι οι συνεργασίες του με τον John Lee Hooker και τον Jimmy Reed. Στη δεκαετία του '50 αρχίζει να ηχογραφεί με το ψευδώνυμο «Crying Red» ή «Playboy Fuller». Στη συνέχεια υιοθετεί το «Louisiana Red», είτε λόγω της Ινδιάνικης καταγωγής του, είτε εξαιτίας της σοσιαλιστικής του ιδεολογίας και δράσης στο κίνημα των Black Muslims και του Rev.Ike, στις αρχές της δεκαετίας του '60. Ακολουθούν φεστιβάλ και περιοδείες με τους Albert King, Johnny Winter, Rory Gallagher, Eric Burdon, με τον οποίο και συμπρωταγωνιστεί στην ταινία "Comeback" κι η τελική δικαίωση με το βραβείο «W.C.Handy» σαν ο καλύτερος παραδοσιακός καλλιτέχνης του Blues!

Τον 78χρονο θρύλο του Blues, που τιμά τη χώρα μας με την παρουσία του για άλλη μια φορά, τον απολαμβάνουμε στο video που ακολουθεί. Είναι από Live που έδωσε τον Φλεβάρη του 2009 στην Ολλανδία (έχοντας ως backing group τους Bluesblasters). To τραγούδι είναι το πασίγνωστο «Johnny B. Goode» που ανήκει στον Chuck Berry.


Ο Louisiana Red ήταν 77 ετών όταν έδωσε αυτό το Live. Θαυμάστε τον ειδικά στο διάστημα των λεπτών 3.50 ως 5.10 (μόλις έκατσε στην καρέκλα)! Ελάχιστοι σημαντικοί κι αξιόλογοι καλλιτέχνες σ' ολόκληρο τον κόσμο είναι τόσο ενεργητικοί σε τέτοια ηλικία όπως είναι αυτός ο μύθος!!!

Τρίτη 13 Απριλίου 2010

Ο Μεγάλος Αιθίοπας Mulatu Astatke Μαζί Με Τους Βρετανούς Heliocentrics Στην Ελλάδα!

Ο καινοτόμος μουσικός και πατέρας της Ethio-jazz και, κυρίως, ο πολίτης του κόσμου Mulatu Astatke θα εμφανιστεί, μαζί με τους Βρετανούς Heliocentrics, αύριο Τετάρτη 14 Απριλίου στη σκηνή του Principal Club Theater, στη Θεσσαλονίκη!

Αν και το όνομα του έγινε παγκόσμια γνωστό απ' τη σύνθεση “Yegelle Tezeta”, soundtrack της ταινίας του Jim Jarmusch “Broken Flowers” (2005), εντούτοις ο Αstatke αποτελεί έναν απ' τους σημαντικότερους κι επιδραστικότερους αφρικανούς μουσικούς του 20ου αιώνα προσφέροντας τόσο στην Αιθιοπική μουσική όσο και στην παγκόσμια jazz σκηνή. Γι' αυτό άλλωστε έχει χαρακτηριστεί ο πατέρας της Ethio–jazz αφού χαρακτηριστικό του ήχου του είναι η μίξη jazz και latin μουσικών επιρροών.

Ένας ακόμη σταθμός στη πολύχρονη καλλιτεχνική του πορεία είναι κι η συνεργασία του με τους Heliocentrics το 2009, την κολεκτίβα μουσικών απ' τη Μεγάλη Βρετανία, που ήδη απ' το πρώτο τους άλμπουμ κέρδισαν τις εντυπώσεις με τον φρέσκο κι ιδιαίτερο ήχο τους, ένα μείγμα από hip-hop, funk, jazz, psychedelia, ηλεκτρονικής, avant-garde και ethnic μουσικής. Το αποτέλεσμα ήταν εξαιρετικό! Το άλμπουμ του Mulatu Astatke με τους Heliocentrics, "Inspiration Information", κέρδισε το βραβείο του καλύτερου άλμπουμ του 2009, στα βραβεία Trophees Des Arts Afro-Caribeens στη Γαλλία.

Ο νέος προσωπικός δίσκος του σπουδαίου Αιθίοπα μουσικού κυκλοφορεί απ' τις 29 Μαρτίου 2010 με τον τίτλο “Mulatu Steps Ahead” κι όλοι μιλάνε ήδη για το νέο αριστούργημα της ethio-jazz μουσικής. Ένα άλμπουμ που, όπως φανερώνει κι ο τίτλος του, εξερευνά νέες κατευθύνσεις, τόσο στην jazz όσο και στην παραδοσιακή μουσική της Αιθιοπίας. Άλλωστε, είναι ένα ρεύμα που πρώτος αυτός δημιούργησε τη δεκαετία του ’60. Τα τραγούδια του δίσκου ηχογραφήθηκαν με τη συμμετοχή της Ορχήστρας της Βοστόνης, με τη συμβολή παραδοσιακών μουσικών απ' την Αιθιοπία, ενώ συνεργάστηκαν μέλη των Heliocentrics και μερικοί απ' τους κορυφαίους μουσικούς της jazz και του αφρικανικού ήχου που εδρεύουν στο Λονδίνο.

Μουσικός και παραγωγός στους δίσκους του Mahmoud Ahmed (του άλλου ιερού τέρατος της χρυσής εποχής της Αντίς Αμπέμπα), μελετητής στο Harvard για τα μουσικά όργανα του τόπου του, συνεργάστηκε με κορυφαίους τζαζ μουσικούς όπως τον Duke Ellington, όταν βρέθηκε στην Αιθιοπία το 1971 κι ερμήνευσε δικά του τραγούδια, δεξιοτέχνης βιμπραφωνίστας και περκασιονίστας...

Το 2007 και το 2008, ο Mulatu εργάστηκε στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ πάνω στη μελέτη του εκμοντερνισμού παραδοσιακών Αιθιοπικών οργάνων και παρουσίασε το πρώτο τμήμα μιας νέας όπερας με τον τίτλο "The Yared Opera." Πρόσφατα δίδαξε στο ΜΙΤ του Cambridge. Πέρα απ' τις διαλέξεις και τα workshop είχε και χρέη συμβούλου στο MIT Media Lab για τη δημιουργία μιας σύγχρονης εκδοχής του «Κραρ», ενός παραδοσιακού αιθιοπικού οργάνου, την εξέλιξη του οποίου παρακολουθεί ακόμη.

Ο Mulatu Astatke παρά την ηλικία των 67 χρόνων, παραμένει ένας ευφάνταστος και δημιουργικός καλλιτέχνης, τόσο δισκογραφικά όσο και επί σκηνής. Αύριο, Τετάρτη 14 Απριλίου μαζί με τους Βρετανούς Heliocentrics, στη σκηνή του Principal Club Theater, στη Θεσσαλονίκη θα δώσει ένα - θέλουμε να πιστεύουμε αξέχαστο - live με ιδιαίτερα ηχητικά αμαλγάματα, μείξη τεχνοτροπιών και δημιουργικής ευφορίας που, πραγματικά, είναι μια σπάνια ευκαιρία για τον καθένα μας που δεν πρέπει να αφήσει ανεκμετάλλευτη!

Info: Οι πόρτες ανοίγουν στις 20.30 κι η συναυλία ξεκινάει στις 21.30. www.principalclub.com, www.myspace.com/principalclub

Εισιτήρια: 25€ προπώληση (τηλ. 2310-250072), 30€ ταμείο. Πληροφορίες Για Δωρεάν Μεταφορά: 2310-428088

Για όσους μένουν στην πρωτεύουσα ή κατοικούν κοντά της, υπάρχουν και γι' αυτούς καλά νέα. Ο μεγάλος Αιθίοπας καλλιτέχνης, συνοδευόμενος πάντα απ' το συγκρότημά του, θα εμφανιστεί σε 4 μέρες στο Fuzz Club (Δευτέρα 17 Απριλίου 2010)...

Το μεγάλο Mulatu Astatke απολαμβάνουμε στο video που ακολουθεί. Είναι από Live που έδωσε, μαζί με το βρετανικό συγκρότημά του, ακριβώς πριν 2 χρόνια στο Λονδίνο. Το τραγούδι έχει τίτλο "Yekermo Sew"...


Μεγαλείο! Ποια άλλη λέξη να βρει κανείς για τέτοιου είδους συνθέσεις...

Δευτέρα 12 Απριλίου 2010

Μίκης Θεοδωράκης - Του Μικρού Βοριά

Έτσι, για να μην ξεχνάμε τους ήχους και τις μελωδίες της χώρας μας...

Ακούμε το τραγούδι ενός ανθρώπου που αποτελεί μια απ' τις πιο αμφιλεγόμενες προσωπικότητες στην Ελληνική Ιστορία! Ως καλλιτέχνης, η φήμη του επάξια ταξιδεύει απ' άκρη σ' άκρη μεταξύ των ορίων αυτού του πλανήτη! Ως πολιτευόμενος όμως ελέγχεται καθόλα! Ενώ πολέμησε την ανθελληνική δεξιά παράταξη, και μάλιστα έμπρακτα, σε συγκεκριμένες χρονικές στιγμές πραγματοποίησε κοινή πορεία μαζί της! Είναι γνωστό ότι στις τελευταίες δεκαετίες της ζωής του συνεργάστηκε και με τα δυο μεγάλα κόμματα της δεξιάς (ΠΑΣΟΚ, και Νέα Δημοκρατία)!

Εμείς όμως, απ' αυτό το δισυπόστατο, ας κρατήσουμε την πρώτη πλευρά. Στην κατεύθυνση αυτή κινείται και το καταπληκτικό τραγούδι της σημερινής ανάρτησης. Ας αφεθούμε στη μαγεία του!...



Κυριακή 11 Απριλίου 2010

Boo Boo Davis - Dust My Broom (Olsztyn, Poland 2009)

Το τραγούδι έχει τίτλο "Dust My Broom". Είναι ο γνώριμος ήχος του Blues, στα πρότυπα του Elmore James (άλλωστε, σ' αυτόν ανήκει το τραγούδι) κι ενίοτε (ως προς τα φωνητικά) του Howlin' Wolf...

Δεν ολοκληρώνει πια τα λόγια του ο 67χρονος Boo Boo Davis, ή αρέσκεται να τα "μασσάει" (αν και είναι κάτι που συνηθίζεται στο Blues) αλλά τι σημασία έχει αυτό, όταν βγάζει τέτοιο feeling στις συναυλίες του!

Blues απ' το Olsztyn της Πολωνίας, το περσινό καλοκαίρι...

This post is dedicated to Polish blogger Nessa Vardamir who lives in that city...

Αλλά απ' ότι διαβάσαμε όμως, ολόκληρη η Πολωνία αυτή τη στιγμή ζει μια τραγωδία...



Σάββατο 10 Απριλίου 2010

Boo Boo Davis - Who Stole The Booty (Holland 2008)

(συνέχεια απ' την προχθεσινή, πρωινή ανάρτηση)...

Καθ' όλη τη διάρκεια των νεανικών του χρόνων, ο Boo Boo δεν είχε το χρόνο αλλά ούτε και τα χρήματα για να πάει σχολείο γι' αυτό και δεν έμαθε ποτέ να διαβάζει και να γράφει. Το Blues ήταν εκείνο, όπως έχει πει κι ο ίδιος, που τον βοήθησε να επιβιώσει αλλά και να κρατήσει ζωντανό το μυαλό του, δυνατό κι ανήσυχο, ώστε να εμπνέεται και να δημιουργεί.

Η πρώτη του ευρωπαϊκή περιοδεία, ωστόσο, καθυστέρησε, έγινε το 2000. Από τότε όμως ξεκίνησε δυναμικά να περιοδεύει σ' όλο τον κόσμο δίνοντας "Live" σε διάφορα Blues Clubs αλλά και μετέχοντας σε σημαντικά Blues Festivals. Τα τελευταία χρόνια εμφανίζεται με ένα τρίο (στην ουσία είναι τα όργανα που ξέρει και παίζει). Φωνή και φυσαρμόνικα ο ίδιος, κιθάρα ο Jan Mittendorp και ντραμς ο John Gerritse. Έχει κυκλοφορήσει 5 CDs στην ως τώρα καριέρα του...

Για όσους βλέπουν το Blues ως μια ατέρμονη πορεία μέσα στην τελειότητα (ελπίζω, όχι μόνο ο γράφων), το σημερινό video είναι ότι πιο κατάλληλο! Ετοιμαστείτε για ταξίδι! Καταπληκτικό Blues πορείας λοιπόν απ' τον Boo Boo Davis! Έχει τίτλο "Who Stole The Booty"... Πίσω απ' την απίθανη επανάληψη του ταξιδιάρικου ρυθμού...διακρίνουμε το μεγάλο Junior Kimbrough (αυτό για τους μυημένους)!... Προς το τέλος, μάλιστα, του τραγουδιού θα δείτε και μια χαρακτηριστική κίνηση που κάνει με το πόδι. Το ...πόδι, βέβαια, θα το δείτε κι αύριο. Όσο αφορά τη διάρκεια του τραγουδιού, έχω την ίδια, πάντα, απορία. Πολύ μικρή διάρκεια (6.20), γιατί;


Με τον ίδιο καλλιτέχνη θα συνεχίσουμε κι αύριο το πρωί (την ίδια ώρα) με την τελευταία ανάρτηση του μικρού αφιερώματός μας στο Boo Boo Davis... Είναι ατέλειωτη, πάντως, αυτή η Blues Σχολή του Mississippi κι ίσως η καλύτερη απ' όλες...

Πέμπτη 8 Απριλίου 2010

Σαν Σήμερα, Το 1929, Γεννήθηκε Ο Μεγάλος Βέλγος Jacques Brel!

Ξεκινάμε την παρουσίαση με την άλλη ημερομηνία απ' αυτή που αναφέρεται στον τίτλο, με αυτή που, απ' το ζευγάρι των ημερομηνιών που προσδιορίζουν τη ζωή του κάθε ανθρώπου, είναι η πλέον ανεπιθύμητη.

Κάνοντας ένα ταξίδι πίσω στο Χρόνο, επιστρέφουμε πριν 32 χρόνια...στις 9 Οκτωβρίου του 1978... Ένας φοιτητής (επώνυμος, μάλιστα, είναι ο 20χρονος Άλιστερ Κάμπελ, μετέπειτα επικοινωνιακός σύμβουλος του Τόνι Μπλερ), περνάει τις τελευταίες του μέρες στη Γαλλία ως σπουδαστής. Έχει γυρίσει όλη τη χώρα με οτοστόπ κι ελπίζει και τώρα να σταθεί τυχερός. 'Οντως, σε λίγα λεπτά κάθεται δίπλα σε έναν πελώριο, θηριώδη φορτηγατζή γεμάτο τατουάζ κι έτσι συνεχίζει τη διαδρομή του, ακούγοντας αυτή τη φορά και ραδιόφωνο. Σχεδόν στη μέση όμως, ο σταθμός διακόπτει το πρόγραμμά του και μεταδίδει μια έκτακτη είδηση. «Ο Ζακ Μπρελ είναι νεκρός!». Ο οδηγός σταματάει αμέσως το φορτηγό κι αρχίζει να κλαίει σαν μωρό... Αυτό έγινε τότε, το 1978...

Κι όμως, παρόλο που έχουν περάσει τριάντα δύο χρόνια απ' το θάνατό του «ανήσυχου» Βέλγου τροβαδούρου, ακόμα και σήμερα υπάρχουν πολλά άτομα και στο Βέλγιο, και στη Γαλλία αλλά και σ' όλον τον κόσμο που τον έχουν συνδέσει με ένα κομμάτι των αναμνήσεών τους! Δεν είναι περιττό να πούμε ότι αρκετοί έμαθαν γαλλικά, μόνο και μόνο για να μπορούν να καταλάβουν τους στίχους του!

Ο Μπρελ είχε ένα μοναδικό χάρισμα να μιλάει για την πραγματική ζωή και τους πραγματικούς ανθρώπους, κι ύστερα αυτές τις ιστορίες να τις κάνει τραγούδια και να τις αφηγείται μελωδικά. Οι στίχοι του διέπονται συχνά από σατιρικό και δραματικό ύφος, ασκώντας κριτική σε κοινωνικές και ηθικές αξίες, όπως ενδεικτικά αυτή αποτυπώνεται στα τραγούδια «Les Bourgeois» και «Les Flamandes». Ο Μπρελ διηγείται με τέτοια ένταση, πάθος και θεατρική εκφραστικότητα, ώστε κάθε τραγούδι που τελειώνει τον βρίσκει κάθιδρο πάνω στη σκηνή.

Άλλοτε παρουσιάζεται τρυφερός και γράφει ένα βαλς («La Valse Mille Temps») που τελειώνει σε μια δίνη έντασης, άλλοτε γίνεται λυρικός, βάζοντας ένα καλοκαιρινό βραδάκι να διηγείται όλα όσα παρατηρεί καθώς η νύχτα πέφτει στην πόλη («Je Suis D' Ete») και άλλοτε καταλήγει σπαρακτικός (όπως στο «Ne Me Quitte Pas»). Για όλους αυτούς τους λόγους ήταν απόλυτα φυσικό να επιδράσει σε πάρα πολλούς κατοπινούς δημιουργούς, χωρίς, ωστόσο να είναι εύκολο για τον οποιοδήποτε, και να τον μεταφράσει αλλά και να ερμηνεύσει τα τραγούδια του. Άλλα εξίσου σημαντικά με τα προαναφερθέντα τραγούδια που άφησε πίσω τους είναι και τα εξής: «Amsterdam», «Chanson Des Vieux Amants», «J' Arrive», «Ces Gens-la», «Au Suivant», «Le Moribund», «Madeleine», «Mathilde» κ.ά.

Και τώρα πάμε στην ημερομηνία που αναφέρεται στον τίτλο. Ο Ζακ Μπρελ (Jacques Romain Georges Brel) γεννήθηκε στις 8 Απριλίου 1929. Γιος εργοστασιάρχη χαρτονιού, μεγάλωσε σε μια φλαμανδική οικογένεια. Ανήσυχο πνεύμα όμως ο Μπρελ, κοντά στα είκοσί του χρόνια, αρχές της δεκαετίας του '50, φεύγει για το Παρίσι και ζει στα καμπαρέ και στις μουσικές σκηνές όπου γράφει κι ερμηνεύει τα τραγούδια του. Οι πρώτες συνθέσεις του χρονολογούνται το 1950, αλλά η καριέρα του ουσιαστικά ξεκίνησε το 1953 με τις πρώτες εμφανίσεις του στο θέατρο «Les Trois Baudets» του Παρισιού. Η αξία του από κει και πέρα, αναγνωρίστηκε σχετικά σύντομα, με το «Quand On N'a Que L' Amour» (1957) και με την πρώτη του ευρωπαϊκή περιοδεία με την οποία καθιερώθηκε διεθνώς. Η επιτυχία συνεχίστηκε, και το 1963 εμφανίστηκε στο Κάρνεγκι Χολ, ενώ αργότερα περιόδευσε στις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Σοβιετική Ένωση.

Ωστόσο, χωρίς να περάσει μεγάλο μεγάλο χρονικό διάστημα, πήρε την απόφαση να αποτραβηχτεί απ' το τραγούδι. Στις 7 Οκτωβρίου του 1966 έδωσε την αποχαιρετιστήρια συναυλία του στο «Ολυμπιά». Δυόμισι χιλιάδες άνθρωποι, με δάκρυα στα μάτια, χειροκροτούσαν όρθιοι και τον επευφημούσαν επί είκοσι λεπτά. Ο Ζαν Μισέλ Μπορίς, διευθυντής του «Ολυμπιά», τον παρακάλεσε να συνεχίσει αλλά εκείνος αρνήθηκε. Μετά από 15 χρόνια παρουσίας ήθελε να δώσει τέλος σ' αυτό το κομμάτι της ζωής του!

Έτσι, το 1968, στο απόγειο της καριέρας του, εγκαταλείπει το τραγούδι κι η υποκριτική γίνεται το νέο του πάθος. Γράφει, παίζει και σκηνοθετεί ταινίες και μιούζικαλ. Ξεκινώντας η δεκαετία του '70 τον βρήκε να πρωταγωνιστεί, υποδυόμενος τον Δον Κιχώτη, στο μιούζικαλ «Homme De La Mancha» (Ο Άνδρας Απ' Τη Μάντσα). Το 1971 σκηνοθέτησε την ταινία «Franz». Γενικά, συμμετείχε ως ηθοποιός (ή και παραγωγός ακόμα), σε αρκετές ταινίες, μέχρι το 1973.

Εκείνο το έτος αγόρασε ένα σκάφος (το αγαπημένο του ιστιοφόρο «Askoy»), θέλοντας να κάνει το γύρο του κόσμου. Κάποιες ενοχλήσεις όμως τον οδήγησαν στο νοσοκομείο, όπου του διέγνωσαν καρκίνο του πνεύμονα! Επέστρεψε στο Παρίσι για θεραπεία αλλά μόνο για 2 χρόνια γιατί το ανήσυχο πνεύμα του κι η έντονη προσωπικότητά του, τον οδήγησαν το 1975 να συνεχίσει το ταξίδι του. Όταν, μάλιστα, ανακάλυψε το μικρό απομονωμένο νησάκι Χίβα Όα στο σύμπλεγμα των Μαρκησίων Νήσων της Γαλλικής Πολυνησίας στον Ειρηνικό Ωκεανό, θέλησε να περάσει εκεί το υπόλοιπο της ζωής του. Τελικά έμεινε εκεί ως το 1977.

Τη χρονιά αυτή αποφάσισε να επιστρέψει στη δισκογραφία για τελευταία φορά, γεγονός που συνοδεύτηκε από πρωτοφανή επιτυχία! Το άλμπουμ «Brel» πούλησε 300.000 αντίτυπα την πρώτη κιόλας ώρα της κυκλοφορίας του, ενώ η αναγγελία και μόνο της επιστροφής του έφερε 1 εκατομμύριο παραγγελίες! Ωστόσο, όλος αυτός ο θόρυβος γύρω απ' το όνομά του, δεν στάθηκε αρκετός να τον κρατήσει στη ζωή. Ήταν ήδη άρρωστος...

Ο μεγάλος καλλιτέχνης επέστρεψε στο ερημικό του καταφύγιο, αφιερώνοντας τις τελευταίες μέρες της ζωής του στους κατοίκους των αγαπημένων του νησιών. Χρησιμοποιούσε το μικρό του αεροπλάνο καθημερινά να μεταφέρει αρρώστους, φάρμακα και αλληλογραφία... Δεν άντεξε όμως πολύ. Πέθανε στις 9 Οκτωβρίου 1978...

Όσο αφορά τα προσωπικά και την οικογένειά του, ο Ζακ Μπρελ έκανε διπλή ζωή. Γνωρίζοντας την επιτυχία στο Παρίσι, έστειλε τη γυναίκα του και τις τρεις κόρες του πίσω στο Βέλγιο. Έτσι, επισκέπτονταν την οικογένειά του δύο, τρεις φορές το μήνα κι όλο τον υπόλοιπο χρόνο τον περνούσε σε «ξένες αγκαλιές». Ήταν μια, έτσι κι αλλιώς, πολύπλευρη προσωπικότητα κι οι ιδιότητές του πολλές. Τραγουδιστής, συνθέτης, ποιητής, ηθοποιός, σκηνοθέτης, παραγωγός. Απ' όλους αυτούς τους τομείς γνώρισε μεγαλύτερη επιτυχία στο τραγούδι. Κι όσο εντυπωσιακή ήταν η καλλιτεχνική διαδρομή του, άλλο τόσο έντονη και πολυκύμαντη ήταν η ίδια του η ζωή. Έζησε σαν σ' ένα διαρκές ταξίδι, πάντα σε αρμονία με τα όνειρά του. Απ' τις μελαγχολικές Βρυξέλλες στην πόλη του φωτός, το Παρίσι, κι από κει και πέρα ο γύρος του κόσμου κι ο τελευταίος σταθμός της - σύντομης - ζωής του, οι Μαρκήσιοι Νήσοι στον Ειρηνικό...

Κλείνουμε το αφιέρωμά μας σ' αυτό το μεγάλο καλλιτέχνη με ένα καταπληκτικό τραγούδι. Έχει τίτλο «La Valse A Mille Temps». Η ερμηνεία του Ζακ Μπρελ είναι μοναδική! Μοναδική; Όχι, όχι αυτή η λέξη δεν επαρκεί. Καλύτερα, βρείτε εσείς την κατάλληλη λέξη ή και τις λέξεις ακόμα... Δείτε το βίντεο...

Boo Boo Davis - The Snake Blues (2008)

Ο Boo Boo Davis είναι Bluesman που ανήκει στις τελευταίες γενιές μουσικών που γράφουν και παίζουν Blues πάνω στα κλασσικά ηχητικά μονοπάτια του Mississippi. Αυτή είναι, άλλωστε, κι η περιοχή που γεννήθηκε, στις 4 Νοεμβρίου του 1943.

Ξεκίνησε να παίζει φυσαρμόνικα απ΄τα 5 του χρόνια και να τραγουδάει μαζί με τη μητέρα του στην εκκλησία. Στα 7 του έπαιζε drums, μετέχοντας, μάλιστα, στη Blues Band που είχε σχηματίσει η οικογένειά του. Εκείνη την εποχή είχαν αποτελέσει backing group στον B. B. King, όταν αυτός ήταν ακόμα άγνωστος έξω απ' τα όρια του Mississippi.

Στα 13 του, εκτός από φυσαρμόνικα, έπαιζε και κιθάρα κι απ' τα 18 του ακολουθούσε τον πατέρα του και τα μεγαλύτερα αδέλφια του που έπαιζαν έξω, στις διάφορες περιοχές του Δέλτα. Ο πατέρας του Boo, ο Sylvester Davis, έπαιζε πολλά όργανα και είχε παίξει με πολλούς μουσικούς, μεταξύ των οποίων κι οι μεγάλοι Elmore James, Robert Pete Williams και John Lee Hooker! Ο Boo Boo ακόμα θυμάται όλους αυτούς τους Bluesmen που περνούσαν τότε απ' το σπίτι του κι έπαιζαν (συνέχεια σε επόμενη ανάρτηση, μεθαύριο, την ίδια ώρα).

Απ' το Mississippi είναι ο Bluesman που παρουσιάζεται σήμερα κι αυτό φαίνεται μέσα στα τραγούδια του τα οποία χαρακτηρίζονται από ένα σκληρό κι αυστηρό ήχο. Φωνητικά, πάντως, είναι επηρεασμένος απ' τον Howlin' Wolf. Όλ' αυτά φαίνονται και στο audio που ακολουθεί. Έχει τίτλο "The Snake Blues"...

Δευτέρα 5 Απριλίου 2010

Σαν Σήμερα, Το 1908, Γεννήθηκε Ο Φασίστας Αυστριακός Διευθυντής Ορχήστρας Herbert Von Karajan

Δυστυχώς, του έχω κάνει μερικές αναρτήσεις χωρίς να γνωρίζω το ελεεινό παρελθόν του, αλλά τώρα που το έμαθα, και με την ευκαιρία που το καλεί η μέρα, κάνω αυτήν την ανάρτηση για να το αποκαταστήσω...

Σαν σήμερα λοιπόν, γεννήθηκε το άθλιο κτήνος της φωτογραφίας, ο φασίστας Αυστριακός (ελληνικής καταγωγής) διευθυντής ορχήστρας. Η πρώτη μεγάλη ώθηση στη σταδιοδρομία του, δόθηκε το 1933, όταν σε ηλικία 25 ετών, ζήτησε ο ίδιος κι έγινε μέλος του Ναζιστικού Κόμματος! Από τότε, η καριέρα αυτού του αλήτη πήρε τα πάνω της! Μέχρι το 1945, ήταν ήδη γνωστός!

Όλ' αυτά τα χρόνια που η ανθρωπότητα ξεκληρίζονταν, οι αθώοι στρατιώτες στα χαρακώματα του πολέμου, οι ήρωες στα εκτελεστικά αποσπάσματα, κι ο άμαχος πληθυσμός μέσα στα σπίτια, αυτό το ανθρωποειδές, ως ευνοούμενος του φασισμού, διηύθυνε ορχήστρες!

Όνειδος! Κι η ίδια η Τέχνη δεν το έχει ανάγκη να αλλοιώνει το πάναγνο περιεχόμενό της, προσαρτώντας στις τάξεις της τέτοια σιχαμερά σκουλήκια! Ντρέπομαι ακόμα και για τον εαυτό μου για όλο το διάστημα που δεν ήξερα το παρελθόν του κι είχα αφεθεί να τον θαυμάζω. Ειλικρινά, ντρέπομαι! Και αηδιάζω!

Δε γράφω άλλα γι' αυτό το χαμερπές υποκείμενο, γι' αυτό το ανεκδιήγητο κάθαρμα, απλά έκανα την ανάρτηση για να αποκαταστήσω την πλάνη στην οποία είχα πέσει κι εγώ...

Διάττων Αβρός

Κυριακή 4 Απριλίου 2010

Σαν Σήμερα, Το 1915, Γεννήθηκε Ο Θρύλος Των Blues, Muddy Mississippi Waters!

Ξεχωριστή θέση στην ομάδα αυτών που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη μουσική του περασμένου αιώνα, κατέχει ο McKinley Morganfield, που έγινε γνωστός με το όνομα Muddy Mississippi Waters και πήρε το μπλουζ απ' το Μισισίπι, το μετέφερε στο Σικάγο κι από εκεί σε ολόκληρο τον κόσμο. Χαρισματική καλλιτεχνική φυσιογνωμία, καταλαμβάνει τη 17η θέση στη λίστα με τους σημαντικότερους καλλιτέχνες όλων των εποχών που άσκησαν τις περισσότερες επιδράσεις, μια λίστα την οποία έχει δημιουργήσει το αμερικανικό περιοδικό Rolling Stone.

Ο Muddy, που ήταν ο δεύτερος γιος του Ollie Morganfield και της Bertha Jones, οι οποίοι συνολικά απέκτησαν 12 παιδιά, γεννήθηκε στις 4 Απριλίου του 1915, στο Rolling Fork, μια μικρή πόλη του Μισισίπι, η οποία κατοικούνταν από μαύρους, εργάτες σε βαμβακοφυτείες του αμερικανικού Νότου. Ο θάνατος της μητέρας του, όταν αυτός ήταν μόλις 3 ετών, οδήγησε τον πατέρα του στο να τον αφήσει να ζήσει με τη γιαγιά του, Della Jones, στην πόλη Clarksdale.

Ο πατέρας του έπαιζε κιθάρα κι όλοι τριγύρω του ασχολούνταν καθημερινά με τη μουσική. Ετσι κι ο Muddy έμαθε μικρός να παίζει φυσαρμόνικα και σύντομα έγινε μέρος της μουσικής σκηνής της πόλης, αφού όταν δεν δούλευε στις βαμβακοφυτείες, ψάρευε στα ποτάμια της περιοχής βουτηγμένος σε λασπωμένα νερά και πουλούσε την πραμάτεια του σε διάφορους νυχτερινούς χώρους, όπου και παρέμενε, όταν ξεπουλούσε, για να παρακολουθήσει τη μουσική που έπαιζαν. Γι' αυτό πήρε άλλωστε και το πασίγνωστο παρατσούκλι με το οποίο έγινε διάσημος σε όλον τον κόσμο.

Στα 15 του χρόνια απέκτησε την πρώτη του κιθάρα. Μαθήματα του έκανε ο Scott Bohanna, ο οποίος ήταν δυο χρόνια μεγαλύτερός του. Δυο χρόνια αργότερα είχε τη δική του μικρή μπάντα, μέλος της οποίας ήταν και ο βιολιστής Son Simms.

Στις αρχές της δεκαετίας του '30 είχε ήδη γνωρίσει αρκετά γνωστά ονόματα απ' το χώρο του μπλουζ, όπως οι Charley Patton, Willie Brown, Robert Johnson και Son House, που έπαιζαν στην περιοχή του Μισισίπι. Σε μια περίοδο μάλιστα που ο Son House έπαιζε για 4 εβδομάδες στο Clarksdale, ο Muddy Waters πήγαινε και τον παρακολουθούσε κάθε βράδυ. Ολοι αυτοί βοήθησαν τον νεαρό μουσικό να διαμορφώσει τη δική του άποψη για τα μπλουζ.

Το 1935 παρατάει τη δουλειά του στη φυτεία κι ασχολείται αποκλειστικά με τη μουσική. Αυτοί που τον βλέπουν να παίζει κάθε Σάββατο, σύντομα ξεχωρίζουν τη φωνή του και το χαρακτηριστικό παίξιμο της κιθάρας του και το 1940 αποφασίζει να κάνει το μεγάλο βήμα.

Οι μουσικολόγοι John Work και Alan Lomax, που είχαν πάει στο Clarksdale για να αναζητήσουν τον Robert Johnson, ο οποίος όμως δεν ζούσε πια, θα ηχογραφήσουν τη φωνή του σε δίσκο για πρώτη φορά τον Ιούλιο του 1941. Έτσι, αποκτώντας αυτοπεποίθηση ο νεαρός Muddy, θ' αρχίσει να κάνει περιοδείες για πρώτη φορά μακριά απ' το Μισισίπι. Η μουσική που ακουγόταν εκείνη την εποχή ήταν η τζαζ και ονόματα όπως οι Glenn Miller, Art Tatum και Benny Goodman κυριαρχούσαν παντού, ενώ το Μισισίπι κι οι κάτοικοί του παρέμεναν πιστοί μόνο στα μπλουζ.

Ο Muddy Waters το 1943 θ' αποφασίσει να πάει να δοκιμάσει την τύχη του στο Σικάγο. Στην αρχή τα πράγματα δεν θα είναι εύκολα γι' αυτόν. Θα εργασθεί σε χαρτοβιομηχανία και στη συνέχεια ως οδηγός φορτηγών, αλλά ο θείος του, με τον οποίο συγκατοικούσε, θα του αγοράσει την πρώτη του ηλεκτρική κιθάρα και θα τον παρουσιάσει σε διάφορα κλαμπ της πόλης, όπου και θα γνωρίσει μουσικούς των μπλουζ, όπως οι Sonny Boy Williamson, Big Bill Broonzy και Eddie Boyd. Ολοι θα του δώσουν σημαντικές συμβουλές, τις οποίες θα αξιοποιήσει στη συνέχεια.

Εκείνη την περίοδο, που το κοινό παρακολουθούσε μουσικούς όπως ο Nat King Cole κι ο Billy Eckstine, ο Muddy Waters έκανε συνέχεια εμφανίσεις σε μικρούς χώρους, συνήθως ταβέρνες και μικρά κλαμπ, όπου παρουσίαζε τα μπλουζ με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο, με συνέπεια σύντομα όλοι να μιλούν για τον κιθαρίστα απ' το Μισισίπι που έπαιζε τα μπλουζ όπως κανένας άλλος.

Το 1947 είναι η χρονιά που θα ηχογραφήσει το πρώτο του εμπορικό άλμπουμ για την εταιρεία Okeh, η οποία όμως δεν θα το κυκλοφορήσει στην εποχή του αλλά αρκετά χρόνια αργότερα, όταν πια είχε γίνει διάσημος. Στη συνέχεια, ο μεγάλος πιανίστας του Blues Sunnyland Slim, διακρίνοντας το ταλέντο του, τον παρουσιάζει στη δισκογραφική εταιρεία Aristocrats, ιδιοκτήτες της οποίας ήταν τα αδέλφια Phil και Leonard Chess, οι δημιουργοί της εταιρείας Chess (η ιστορία της έγινε και ταινία με τον τίτλο Cadillac Records, με τον Jeffrey Wright στον ρόλο του Muddy Waters).

Ο Muddy Waters θα ηχογραφήσει τα πρώτα του πετυχημένα τραγούδια στις αρχές της δεκαετίας του '50 και οι πρώτες του επιτυχίες θα είναι τα Louisiana Blues, Long Distance Call και She Moves Me. Θα ακολουθήσει το Rollin' Stone, το τραγούδι που όχι μόνο θα επηρεάσει κιθαρίστες όπως ο Jimi Hendrix, αλλά από αυτό θα πάρουν και τ' όνομά τους οι Rolling Stones. Αυτός που το διάλεξε ήταν ο Brian Jones, φανατικός φίλος της μουσικής του. Οι Rolling Stones θα ηχογραφήσουν, για τη δεύτερη πλευρά στο πρώτο τους σινγκλ, το Ι Want Το Be Loved. Το Mannish Boy θα προκαλέσει πραγματική επανάσταση και σχεδόν θα διαμορφώσει τη ΡΟΚ, ενώ ο Mick Jagger στις πρώτες εμφανίσεις του με την μπάντα του Alexis Corner θα τραγουδήσει το Hoochie Coochie Man. Το Rolling Stone θα εμπνεύσει επίσης τον Bob Dylan να γράψει το Like Α Rolling Stone, που με τη σειρά του θα οδηγήσει στη δημιουργία του μουσικού περιοδικού Rolling Stone. Ο Muddy Waters ήταν αυτός που βοήθησε τον Chuck Berry να αποκτήσει το πρώτο του δισκογραφικό συμβόλαιο.

Μέχρι τον θάνατό του (30 Απριλίου 1983), θα ηχογραφήσει πολλούς δίσκους που θα δώσουν υλικό για διασκευές σε δεκάδες ονόματα απ' τον χώρο του ροκ. Εκτός απ' τους Rolling Stones και τον Hendrix, θαυμαστές του Muddy Waters έχουν δηλώσει κατά καιρούς αναρίθμητα groups και πάμπολλοι καλλιτέχνες όπως Elvis Presley, Rod Stewart, Animals, Led Zeppelin, The Band, που τον προσκάλεσαν μάλιστα και στο Last Waltz, την αποχαιρετιστήρια εκδήλωσή τους.

Μπορεί άλλοι καλλιτέχνες να έχουν τις περισσότερες πωλήσεις στο χώρο των μπλουζ, όπως (άδικα) ο B. B. King, ή να έχουν γίνει θρύλοι, όπως ο Robert Johnson, ή να λατρεύτηκαν λόγω των άπειρων εκφραστικών - μέχρι μαγείας - ικανοτήτων τους, όπως ο John Lee Hooker, κανείς όμως δεν έχει επηρεάσει τη μουσική ευρύτερα όσο ο Muddy Waters, ο οποίος, παράλληλα, θεωρείται κι ο πατέρας του βρετανικού μπλουζ, που έκανε την εμφάνισή του στις αρχές της δεκαετίας του '60...

Το μέγιστο καλλιτέχνη απολαμβάνουμε στο τραγούδι του που έχει τίτλο "Long Distance Call" (από μια ζωντανή εμφάνισή του το 1968). Το τραγούδι σε όλη τη διάρκειά του είναι φανταστικό αλλά ειδικά το τέλος του είναι απόλυτα μαντιγουοτερσικό!

Martin Luther King Jr - Ένα Συνοπτικό Χρονολόγιο Της Ζωής Του

15/1/29 Γέννηση του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ στην Ατλάντα, Τζόρτζια.
1948 Ο Κινγκ χρίζεται Βαπτιστής πάστορας κι αποκτά πτυχίο κοινωνιολογίας. Συνεχίζει τις θεολογικές του σπουδές. Αρχίζει να μελετά τη διδασκαλία του Γκάντι.
18/2/53 Παντρεύεται την Κορέτα Σκοτ.
31/10/54 Τοποθετείται απ' τον επίσης πάστορα πατέρα του στην Εκκλησία της Ντέξτερ Αβενιου, Μοντγκόμερι.
5/6/55 Αποκτά διδακτορικό δίπλωμα θεολογίας απ' το Πανεπιστήμιο της Βοστώνης.
30/1/56 Βομβιστική επίθεση στο σπίτι του.
21/2/56 Δικαστήριο καταδικάζει τον Κινγκ κι άλλα 88 στελέχη της μαύρης κοινότητας βάσει νόμου που απαγορεύει το μποϊκοτάζ. Πρόκειται για το μποϊκοτάζ των νέγρων στα λεωφορεία του Μοντγκόμερι, ύστερα απ' τη σύλληψη της μαύρης Ρόζα Παρκς που αρνήθηκε να παραχωρήσει τη θέση της σε λευκό συνεπιβάτη.
20/12/56 Το Ανώτατο Δικαστήριο κρίνει αντισυνταγματικές τις φυλετικές διακρίσεις που εφαρμόζονται στην Αλαμπάμα κι ο Κινγκ είναι απ' τους πρώτους που θα ταξιδέψουν με ένα λεωφορείο στο οποίο οι επιβάτες δεν ταξινομούνται πλέον βάσει της φυλής τους.
8/8/57 Εκατό δεκαπέντε μαύροι ηγέτες ιδρύουν στο Μοντγκόμερι τη Χριστιανική Διάσκεψη του Νότου (SCLC) και εκλέγουν πρόεδρό τους τον Κινγκ.
23/6/58 Ο Κινγκ συναντά τον πρόεδρο Αϊζενχάουερ.
17/9/58 Έκδοση του πρώτου του βιβλίου: «Βήμα Προς Την Ελευθερία, Η Ιστορία Του Μοντγκόμερι».
20/9/58 Δέχεται επίθεση με μαχαίρι στο κέντρο του Χάρλεμ και τραυματίζεται σοβαρά στο στήθος.
3/2/59 Ταξιδεύει στην Ινδία όπου θα παραμείνει επί ένα μήνα προσκαλεσμένος του πρωθυπουργού Νεχρού.
24/1/60 Μετακομίζει με την οικογένειά του στην Ατλάντα, όπου ορίζεται πάστορας στην ίδια εκκλησία με τον πατέρα του.
22/6/60 Συναντάται ιδιωτικά με τον υποψήφιο των Δημοκρατικών Τζον Κένεντι.
19/10/60 Συλλαμβάνεται για καθιστική διαμαρτυρία στην Ατλάντα, αρνείται να πληρώσει εγγύηση και φυλακίζεται μαζί με τους υπόλοιπους διαδηλωτές φοιτητές.
16/12/61 Συλλαμβάνεται κατά τη διάρκεια διαδήλωσης στο Όλμπανι.
27/2/62 Καταδικάζεται ως υπεύθυνος παράνομης διαδήλωσης.
27/7/62 Συλλαμβάνεται στο Όμπανι για απείθεια κατά της αρχής, παρακώλυση συγκοινωνιών κ.λπ.
20/9/62 Πρώτη απόπειρα του ακτιβιστή Τζέιμς Μέρεντιθ να γίνει δεκτός στο Πανεπιστήμιο του Μισισίπι.
16/10/62 Ο Κινγκ συναντάται με τον πρόεδρο Κένεντι και ζητά την άμεση κατάργηση των φυλετικών διακρίσεων.
16/4/63 Φυλακίζεται στο Μπέρμιγχαμ και γράφει το «Γράμμα από μια φυλακή του Μπέρμιγχαμ».
28/8/63 Στο τέλος της μεγάλης Πορείας προς την Ουάσιγκτον εκφωνεί την περίφημη ομιλία του «Έχω Ένα Όνειρο».
10/10/63 Ο Ρόμπερτ Κένεντι επιτρέπει στο FBI να παγιδεύσει το τηλέφωνο του Κινγκ.

Μάρτιος 64 Ο Κινγκ συναντά τον Μάλκολμ Χ.
Ιούνιος 64 Εκδίδεται το βιβλίο του «Γιατί Δε Μπορούμε Να Περιμένουμε». Δολοφονίες υποστηρικτών των πολιτικών δικαιωμάτων. Ξεκινούν εξεγέρσεις...
Δεκέμβριος 64 Του απονέμεται το Νόμπελ ειρήνης. Προηγουμένως έχει επισκεφθεί τον Βίλι Μπραντ και τον Πάπα Παύλο.
2/1/65 Ο Κινγκ αναγγέλλει την έναρξη του Προγράμματος Αλαμπάμα, καμπάνιας για τα πολιτικά δικαιώματα των μαύρων.
21/2/65 Δολοφονείται ο Μάλκολμ Χ.
16/3/65 Μαύροι και λευκοί διαδηλωτές κακοποιούνται απ' την έφιππη αστυνομία στο Μοντγκόμερι. Οι διαδηλώσεις κι οι πορείες συνεχίζονται τις επόμενες ημέρες.
Αύγουστος 65 Ο Κινγκ καταγγέλλει τον πόλεμο του Βιετνάμ κι απαιτεί την άμεση έναρξη διαπραγματεύσεων.
Άνοιξη 66: Περιοδεύει στην Αλαμπάμα για να ενισχύσει τους μαύρους υποψηφίους.
16/5/66 Αντιπολεμική δήλωση του Κινγκ στην Ουάσιγκτον.
6/6/66 Δολοφονείται ο ακτιβιστής Τζέιμς Μέρεντιθ στο Τζάκσον.
10/7/66 Ο Κινγκ εγκαινιάζει καμπάνια για την ελεύθερη εγκατάσταση των μαύρων στο Σικάγο.
5/8/66 Λιθοβολείται κατά τη διάρκεια πορείας στο Σικάγο.
12/3/67 Η Αλαμπάμα υποχρεώνεται να μετατρέψει σε μεικτά τα δημόσια σχολεία.
25/3/67 Ομιλία του Κινγκ στο Σικάγο για τον πόλεμο του Βιετνάμ.
4/4/67 Ομιλία του Κινγκ στη Νέα Υόρκη για τον πόλεμο του Βιετνάμ.
6/7/67 Το υπουργείο Δικαιοσύνης ανακοινώνει ότι στους εκλογικούς καταλόγους πέντε νότιων πολιτειών έχει γραφεί το 50% των μαύρων ψηφοφόρων.
12-30/7/67 Συνεχείς ταραχές, δολοφονίες και τραυματισμοί ατόμων στο Νιου Τζέρσι και στο Ντιτρόιτ.
30/10/67 Ο Κινγκ κι επτά ακόμη μαύροι ηγέτες φυλακίζονται ως υπεύθυνοι των διαδηλώσεων του 1963 στο Μπέρμιγχαμ.
28/3/68 Τίθεται επικεφαλής πορείας στο Μέμφις σε συμπαράσταση απεργών της περιοχής. Ακολουθούν επεισόδια.
3/4/68 Μιλάει στο Μέμφις (είναι η τελευταία του ομιλία).
4/4/68 Δολοφονείται στο μπαλκόνι του ξενοδοχείου του στο Μέμφις από ελεύθερο σκοπευτή.
9/4/68 Κηδεύεται στην Ατλάντα...

Martin Luther King Jr - I Have A Dream (Ένας Λόγος Όνειρο)

Στις 28 Αυγούστου του 1963, 200.000 άνθρωποι συγκεντρώθηκαν ειρηνικά στη σκιά του μνημείου Λίνκολν, στην Ουάσιγκτον, για ν' ακούσουν τα λόγια του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ... Η δουλεία είχε καταργηθεί 100 χρόνια πριν, ανάμεσα στα έτη 1863-1865. Από κει άρχισε το λόγο του ο χαρισματικός ηγέτης...

«...εκατό χρόνια αργότερα, πρέπει ν' αντιμετωπίσουμε το τραγικό γεγονός ότι ο Νέγρος ακόμη δεν είναι ελεύθερος. Εκατό χρόνια αργότερα η ζωή του Νέγρου είναι ακόμη θλιβερά τσακισμένη απ' τις χειροπέδες του διαχωρισμού και τις αλυσίδες των διακρίσεων. Εκατό χρόνια αργότερα ο Νέγρος ζει σε ένα μοναχικό νησί φτώχειας στο μέσον ενός απέραντου ωκεανού υλικής ευημερίας. Εκατό χρόνια αργότερα ο Νέγρος ακόμη μαραίνεται στις γωνίες της αμερικανικής κοινωνίας και βρίσκει τον εαυτό του εξόριστο στην ίδια του τη γη...

Θα ήταν θανατηφόρο για το έθνος να αγνοήσει το επείγον της στιγμής και να υποτιμήσει την αποφασιστικότητα του Νέγρου. Αυτό το πνιγηρό καλοκαίρι της νόμιμης δυσαρέσκειας του Νέγρου δεν θα παρέλθει ώσπου να υπάρξει ένα αναζωογονητικό φθινόπωρο ελευθερίας και ισότητας. Το 1963 δεν είναι ένα τέλος αλλά μία αρχή. Αυτοί που ελπίζουν ότι ο Νέγρος είχε ανάγκη να ξεσπάσει και τώρα θα είναι ικανοποιημένος θα υποστούν βίαιη αφύπνιση, αν το έθνος επιστρέψει στη δουλειά του όπως συνήθως. Δεν θα υπάρξει ούτε ανάπαυλα ούτε ηρεμία στην Αμερική ώσπου να αναγνωριστούν στον Νέγρο τα δικαιώματα της υπηκοότητάς του. Οι ανεμοστρόβιλοι της εξέγερσης θα συνεχίσουν να ταράζουν τα θεμέλια του έθνους μας ώσπου να εμφανιστεί η λαμπρή ημέρα της δικαιοσύνης.

Υπάρχει όμως κάτι που πρέπει να πω στον λαό μου, ο οποίος στέκεται στο θερμό κατώφλι που οδηγεί στο ανάκτορο της δικαιοσύνης. Στη διαδικασία να κερδίσουμε τη δικαιωματική μας θέση δεν πρέπει να είμαστε ένοχοι άδικων πράξεων. Ας μην αναζητήσουμε να ικανοποιήσουμε τη δίψα μας για ελευθερία πίνοντας από το κύπελλο της πικρίας και του μίσους.

Πρέπει για πάντα να επιδιδόμαστε στον αγώνα μας στο υψηλό επίπεδο της αξιοπρέπειας και της πειθαρχίας. Δεν πρέπει να αφήσουμε τη δημιουργική διαμαρτυρία μας να παρακμάσει ως τη σωματική βία. Ξανά και ξανά πρέπει να υψωθούμε στα μεγαλειώδη ύψη τού να απαντούμε στη σωματική δύναμη με τη δύναμη της ψυχής. Η θαυμάσια νέα μαχητικότητα που έχει απορροφήσει την κοινότητα των Νέγρων δεν πρέπει να μας οδηγήσει να μην εμπιστευόμαστε κανέναν λευκό, διότι πολλοί λευκοί αδελφοί μας, όπως αποδεικνύει η παρουσία τους εδώ σήμερα, έχουν πλέον συνειδητοποιήσει ότι η μοίρα τους είναι δεμένη με τη δική μας μοίρα και η ελευθερία τους αλληλένδετη με τη δική μας ελευθερία. Δεν μπορούμε να πορευθούμε μόνοι.

Και καθώς πορευόμαστε, πρέπει να δώσουμε την υπόσχεση ότι θα προχωρήσουμε εμπρός. Δεν μπορούμε να γυρίσουμε πίσω. Υπάρχουν αυτοί που ρωτούν όσους είναι αφοσιωμένοι στα κοινωνικά δικαιώματα: «Πότε θα μείνετε ικανοποιημένοι;». Δεν μπορούμε ποτέ να μείνουμε ικανοποιημένοι όσο τα κορμιά μας, βαριά απ' την κούραση του ταξιδιού, δεν μπορούν να βρουν κατάλυμα στα μοτέλ των αυτοκινητοδρόμων και στα ξενοδοχεία των πόλεων. Δεν μπορούμε να μείνουμε ικανοποιημένοι όσο η βασική κινητικότητα του Νέγρου είναι από ένα μικρότερο γκέτο προς ένα μεγαλύτερο. Δεν μπορούμε να μείνουμε ικανοποιημένοι όσο ένας Νέγρος στον Μισισιπή δεν μπορεί να ψηφίσει και όσο ένας Νέγρος στη Νέα Υόρκη νιώθει ότι δεν υπάρχει τίποτε το οποίο να μπορεί να ψηφίσει. Οχι, όχι, δεν είμαστε ικανοποιημένοι και δεν θα μείνουμε ικανοποιημένοι ώσπου η δικαιοσύνη να πέσει σαν κατακλυσμός και η ορθότητα σαν δυνατός χείμαρρος.

Δεν παραβλέπω ότι κάποιοι από σας έχουν έρθει εδώ ύστερα από μεγάλες δοκιμασίες και βάσανα. Κάποιοι από σάς έρχεστε μόλις από στενά κελιά. Κάποιοι από σας έχουν έρθει από περιοχές όπου η αναζήτησή σας για ελευθερία σας άφησε χτυπημένους απ' τις θύελλες της καταδίωξης και κλονισμένους απ' τους ανέμους της αστυνομικής βίας. Έχετε υπάρξει βετεράνοι των δημιουργικών βασάνων. Συνεχίστε να εργάζεστε με την πίστη ότι τα αναίτια βάσανα είναι λυτρωτικά.

Γυρίστε πίσω στον Μισισιπή, γυρίστε πίσω στην Αλαμπάμα, γυρίστε πίσω στη Γεωργία, γυρίστε πίσω στη Λουιζιάνα, γυρίστε πίσω στις φτωχογειτονιές και στα γκέτο των βορείων πόλεών μας, γνωρίζοντας ότι με κάποιο τρόπο αυτή η κατάσταση μπορεί να αλλάξει και θα αλλάξει. Ας μην κυλιστούμε στην κοιλάδα της απόγνωσης.

Σας λέγω σήμερα, φίλοι μου, ότι παρά τις δυσκολίες και τις απογοητεύσεις της στιγμής, έχω ακόμη ένα όνειρο. Είναι ένα όνειρο γερά ριζωμένο στο αμερικανικό όνειρο.

Έχω ένα όνειρο ότι μια ημέρα αυτό το έθνος θα ξεσηκωθεί και θα ζήσει το αληθινό νόημα της πεποίθησής του: Θεωρούμε αυτές τις αλήθειες αυταπόδεικτες: ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν δημιουργηθεί ίσοι.

Έχω ένα όνειρο ότι μια ημέρα στους κόκκινους λόφους της Γεωργίας οι γιοι των πρώην σκλάβων και οι γιοι των πρώην ιδιοκτητών θα μπορέσουν να καθήσουν μαζί στο τραπέζι της αδελφότητας.

Έχω ένα όνειρο ότι μια ημέρα ακόμη κι η Πολιτεία του Μισισιπή, μια έρημη Πολιτεία, πνιγμένη απ' τη λάβρα της αδικίας και της καταπίεσης, θα μεταμορφωθεί σε μια όαση ελευθερίας και δικαιοσύνης.

Έχω ένα όνειρο ότι τα τέσσερα παιδιά μου μια ημέρα θα ζήσουν σ' ένα έθνος όπου δεν θα κριθούν απ' το χρώμα του δέρματός τους αλλά απ' το περιεχόμενο του χαρακτήρα τους.

Έχω ένα όνειρο σήμερα... Έχω ένα όνειρο ότι μια ημέρα η Πολιτεία της Αλαμπάμας θα μεταμορφωθεί σε μια κατάσταση όπου τα μικρά μαύρα αγόρια και κορίτσια θα μπορέσουν να πιαστούν χέρι χέρι με τα μικρά λευκά αγόρια και κορίτσια και να περπατήσουν μαζί σαν αδελφές και αδελφοί.

Έχω ένα όνειρο σήμερα... Έχω ένα όνειρο ότι μια ημέρα κάθε κοιλάδα θα υψωθεί, κάθε λόφος και βουνό θα χαμηλώσει, οι ανώμαλοι τόποι θα γίνουν ομαλοί και οι στραβοί τόποι θα γίνουν ευθείς και η δόξα του Κυρίου θα αποκαλυφθεί και όλη η σάρκα μαζί θα την αναγνωρίσει. Κι αν η Αμερική πρόκειται να γίνει μεγάλο έθνος, αυτό πρέπει να γίνει πραγματικότητα.

Έτσι, ας ηχήσει η ελευθερία απ' τις πελώριες κορυφές των λόφων του Νιου Χαμσάιρ. Ας ηχήσει η ελευθερία απ' τα δυνατά βουνά της Νέας Υόρκης. Ας ηχήσει η ελευθερία απ' τα όρη Αλεγκένι της Πενσυλβανίας! Ας ηχήσει η ελευθερία απ' τα χιονοσκέπαστα Βραχώδη Όρη του Κολοράντο! Ας ηχήσει η ελευθερία απ' τις καμπυλώδεις κορυφές της Καλιφόρνιας! Αλλά όχι μόνο! Ας ηχήσει η ελευθερία απ' το Πέτρινο Βουνό της Γεωργίας! Ας ηχήσει η ελευθερία απ' το όρος Λουκάουτ του Τενεσί! Ας ηχήσει η ελευθερία από κάθε λόφο του Μισισιπή. Από κάθε βουνοπλαγιά ας ηχήσει η ελευθερία.

Όταν αφήσουμε την ελευθερία να ηχήσει, όταν την αφήσουμε να ηχήσει από κάθε χωριό και κάθε κωμόπολη, από κάθε Πολιτεία και κάθε πόλη, θα μπορέσουμε να επισπεύσουμε εκείνη την ημέρα που όλα τα παιδιά του Θεού, μαύροι άνθρωποι και λευκοί άνθρωποι, εβραίοι και εθνικοί, προτεστάντες και καθολικοί, θα μπορέσουν να ενώσουν τα χέρια και να τραγουδήσουν τα λόγια του παλιού νέγρικου ύμνου: «Επιτέλους ελεύθεροι! Επιτέλους ελεύθεροι! Ευχαριστούμε τον Παντοδύναμο Θεό, επιτέλους είμαστε ελεύθεροι!».

Ολόκληρος ο λόγος του ηρωικού αλτρουιστή ιερέα κι αγωνιστή περιλαμβάνεται στο παρακάτω video...


Πρόκειται για ένα λόγο απ' τους πιο λαμπρούς που έχουν ειπωθεί ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας, διαποτισμένος απ' τα αρώματα της ειρήνης, της αδελφοσύνης των λαών, της ελευθερίας, της αγάπης, της ίσης μεταχείρισης των ανθρώπων και της προάσπισης των δικαιωμάτων τους...

Σαν Σήμερα, Το 1968, Δολοφονήθηκε Ο Martin Luther King Jr!

Ημέρα μνήμης η σημερινή, άκρως σημαντική, καθώς ένα θλιβερό γεγονός που συνέβη πριν 42 χρόνια έμελλε να τη στιγματίσει αρνητικά και να τη στείλει να γραφτεί με ανεξίτηλα γράμματα στο Πάνθεον της Παγκόσμιας Ιστορίας! Ποιο ήταν αυτό το θλιβερό γεγονός; Η δολοφονία του ιερέα και αγωνιστή υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και κατά των φυλετικών διακρίσεων, Martin Luther King Jr!

O εφημέριος απ' την Τζόρτζια που τολμούσε να ονειρεύεται, o ηγέτης των Αφροαμερικανών που έβγαλε απ' την Αμερική τη θλιβερή λευκή κουκούλα του ανεγκέφαλου, δολοφονικού ρατσισμού, γεννήθηκε στις 15 Ιανουαρίου 1929. Οι Κινγκ ήταν μια μεσοαστική οικογένεια της Τζόρτζια γαλουχημένη στην παράδοση του μαύρου κλήρου των Νότιων Πολιτειών. Ο πατέρας και ο παππούς του ήταν βαπτιστές ιεροκήρυκες. Το 2ο όνομα προστέθηκε όταν ο Μάρτιν ήταν μόλις 5 ετών, ως τιμή στο Λούθηρο της θρησκευτικής Μεταρρύθμισης.

Ήδη απ' τα πρώτα χρόνια της ζωής του, το προστατευμένο οικογενειακό περιβάλλον δεν κατόρθωσε να τον κρατήσει μακριά απ' τον ζόφο της λευκής μισαλλοδοξίας. Πολύ αργότερα θα μιλήσει εκτενώς για τις κουρτίνες που στοίχειωσαν τα παιδικά χρόνια του, εκείνες που χρησιμοποιούσαν στις τραπεζαρίες των τρένων για να χωρίσουν τους λευκούς απ' τους μαύρους. «Ήμουν πολύ μικρός όταν βίωσα την πρώτη μου εμπειρία πίσω απ' την κουρτίνα. Ένιωσα σαν να είχε πέσει μια κουρτίνα πάνω σε όλη μου τη ζωή».

Σε ηλικία 15 ετών ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ξεκίνησε να φοιτά στο Κολέγιο Μόρχαουζ της Ατλάντας, με βάση ειδικό πρόγραμμα για ταλαντούχους μαθητές. Στο τελευταίο έτος των σπουδών του εγκατέλειψε διά παντός το ενδιαφέρον του για την ιατρική και τη νομική κι επέλεξε, υπό την έντονη ψυχολογική πίεση του πατέρα του, τη σταδιοδρομία του κληρικού. Τα επόμενα τρία χρόνια σπούδασε στο Θεολογικό Σεμινάριο του Κρόζερ στο Τσέστερ της Πενσυλβανίας από όπου αποφοίτησε το 1951 με δίπλωμα θεολογίας.

Τεράστια επίδραση στην ήδη αφυπνισμένη σκέψη του άσκησε η φιλοσοφία της «πολιτικής ανυπακοής» και της «Μη Βίας» του Μαχάτμα Γκάντι καθώς κι οι θεωρίες των σύγχρονων προτεσταντών θεολόγων. Απ' το Κρόζερ βρέθηκε στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης όπου και γνώρισε τη μετέπειτα σύζυγό του Κορέτα Σκοτ. Εκεί εξάλλου εναγκαλίστηκε και μια στέρεη βάση για τις δικές του θεολογικές και ηθικές αρχές πάνω στην οποία έχτισε και τη διδακτορική διατριβή του «Συγκριτική Μελέτη Των Ιδεών Περί Θεού Στη Σκέψη Του Πάουλ Τίλιχ Και Του Χένρι Νέλσον Βίμαν».

Ήταν σχεδόν ένα χρόνο εφημέριος της εκκλησίας των Βαπτιστών της λεωφόρου Ντέξτερ στο Μοντγκόμερι της Αλαμπάμα, όταν η ολιγομελής ομάδα οπαδών του κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα της πόλης εγκαινίασε τον αγώνα κατά των φυλετικών διακρίσεων στα δημόσια λεωφορεία. Αφορμή η σύλληψη την 1η Δεκεμβρίου του 1955 της μοδίστρας Ρόζας Παρκς, η οποία αρνήθηκε να παραχωρήσει τη θέση της στο λεωφορείο σε ένα λευκό επιβάτη όπως όριζε η νομοθεσία φυλετικών διακρίσεων. Ένθερμοι εκπρόσωποι του ντόπιου μαύρου πληθυσμού έσπευσαν να ιδρύσουν την «Ένωση Για Την Πρόοδο» του Μοντγκόμερι με επικεφαλής τον Κινγκ.

Στη διάρκεια της παρθενικής ομιλίας του ως προέδρου της οργάνωσης επέδειξε την εξέχουσα ρητορική του δεινότητα: «Δεν έχουμε άλλη επιλογή απ' το να διαμαρτυρηθούμε. Επί πολλά χρόνια έχουμε δείξει απίστευτη υπομονή. Έχουμε δημιουργήσει μερικές φορές στους λευκούς αδελφούς μας την εντύπωση ότι μας αρέσει ο τρόπος με τον οποίο μας μεταχειρίζονται. Ήρθαμε όμως εδώ για να λυτρωθούμε απ' την υπομονή εκείνη που μας κάνει να υπομένουμε οτιδήποτε το λιγότερο απ' την ελευθερία και τη δικαιοσύνη». Το αμερικανικό έθνος είχε μόλις αποκτήσει μια νέα φωνή! 382 μέρες αργότερα οι μαύροι του Μοντγκόμερι είχαν αποκτήσει τη δική τους θέση στο λεωφορείο...

Αναγνωρίζοντας την ανάγκη ενός μαζικού μαύρου κινήματος, ο Κινγκ δημιούργησε την οργάνωση «Συνδιάσκεψη Της Χριστιανικής Ηγεσίας Των Πολιτειών του Νότου» εγκαινιάζοντας πλέον και επίσημα τον ισόβιο αγώνα κατά των φυλετικών διακρίσεων. Έχοντας εξασφαλίσει ένα ισχυρό βήμα στον Νότο ξεκινά τις ανθρωπιστικές περιοδείες του ανά τις ΗΠΑ, συζητεί με τους μαύρους για τα πολιτικά τους δικαιώματα, ακολουθεί την πολιτική της «Μη Βίας» διοργανώνοντας καθιστικές διαδηλώσεις και πορείες διαμαρτυρίας, συναντά ξένους ηγέτες, δίνει πύρινους λόγους (όπως εκείνο το ανεπανάληπτο και μοναδικό στα ιστορικά χρονικά «Εχω Ένα Όνειρο» στη διάρκεια μιας ειρηνικής διαφυλετικής συγκέντρωσης στην Ουάσιγκτον στις 28 Αυγούστου 1963), και διακηρύσσει ότι «έχει φθάσει η κατάλληλη στιγμή που μια συντονισμένη εξόρμηση εναντίον της αδικίας θα μπορούσε να αποφέρει μεγάλα και χειροπιαστά οφέλη».

Τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1960 η δημοτικότητά του φθάνει στο αποκορύφωμά της. Το 1964 του απονέμεται το Νομπέλ Ειρήνης ενώ ψηφίζεται ο Νόμος Περί Πολιτικών Δικαιωμάτων που εξουσιοδοτεί την ομοσπονδιακή κυβέρνηση να επιβάλλει την απάλειψη των φυλετικών διακρίσεων στους δημόσιους χώρους και να διώκει ποινικά τις διακρίσεις τόσο στα κρατικά μέσα κοινής ωφέλειας όσο και στην απασχόληση. Σε λίγο όμως, δυστυχώς, θα εμφανιστούν τα πρώτα σημεία αντιπολίτευσης μέσα στους κόλπους του μαύρου κινήματος! Η φιλοσοφία της «Μη Βίας» σκοντάφτει όλο και συχνότερα σε εξαγριωμένους ριζοσπάστες που δεν αργούν να του «κολλήσουν» το άκρως ειρωνικό προσωνύμιο «Ο κ. Προσευχόμενος». Προσπαθώντας ο Κινγκ να ανασυνταχτεί και να διευρύνει τη βάση της οργάνωσής του, συγκροτεί ένα μέτωπο των φτωχών πληθυσμών απ' όλες τις φυλές, τάσσεται κατά του Πολέμου του Βιετνάμ και πολεμά πλέον «για μια ριζική αναδιάρθρωση ολόκληρης της κοινωνίας, μια επανάσταση αξιών».

Το 1967 το κίνημα των πολιτικών δικαιωμάτων εξελίσσονταν σε ένα κίνημα κατά της φτώχειας. Γινόταν πιο ριζοσπαστικό. Εκείνος αποφάσισε να ηγηθεί στο Μέμφις μιας μη βίαιης πορείας των φτωχών. Στις 3 Απρίλη του 1968, εκφώνησε στην περιοχή μια ομιλία που έμελλε να είναι η τελευταία του. Το επόμενο βράδυ τον πυροβόλησαν στο λαιμό ενώ στεκόταν στο μπαλκόνι του μοτέλ στο οποίο είχε καταλύσει με τους στενούς συνεργάτες του στο Μέμφις του Τενεσί... Ήταν μόλις 39 ετών! Στο μνήμα του έγραψαν ένα απόσπασμα απ' τις τελευταίες λέξεις της περίφημης ομιλίας του στον μνημείο του Λίνκολν. «Επιτέλους ελεύθερος, επιτέλους ελεύθερος, σ' ευχαριστώ Παντοδύναμε, είμαι επιτέλους ελεύθερος!».


Στο video παρακαλουθούμε το χαρισματικό ηγέτη στη δήλωσή του για τη δολοφονία του Malcom X (ο Malcom X, ο οποίος δολοφονήθηκε στις 21 Φεβρουαρίου του 1965, σε ηλικία 40 ετών, ήταν μαύρος, μουσουλμάνος, αγωνιστής κι αυτός υπέρ των δικαιωμάτων των ομοχρώμων του και κατά των φυλετικών διακρίσεων αλλά δεν ήταν υποστηρικτής της «Μη Βίας»).

Με τον Martin Luther King θ' ασχοληθούμε και στις δυο επόμενες αναρτήσεις... Η αμέσως επόμενη θα έχει σαν θέμα τον πύρινο λόγο του «Έχω Ένα Όνειρο» που έδωσε στην Ουάσιγκτον, στις 28 Αυγούστου 1963, ενώ στην τελευταία θα παρουσιαστεί ένα συνοπτικό χρονολόγιο της ζωής του...

Σάββατο 3 Απριλίου 2010

Καλή Ανάσταση, Καλό Πάσχα!




















Η Ιστοσελίδα Εύχεται Σε Όλους ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ και ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ!

Σαν Σήμερα Γεννήθηκε Ο Ήρωας Της Επανάστασης, Θεόδωρος Κολοκοτρώνης!

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης (3 Απριλίου 1770 - 4 Φεβρουαρίου 1843) ήταν Κλέφτης (με την έννοια εκείνης της εποχής), καπετάνιος και στρατηγός της Επανάστασης του 1821. Έμεινε γνωστός και ως Γέρος του Μοριά. Προερχόταν από φημισμένη οικογένεια κλεφταρματολών. Το επώνυμο της οικογένειάς του αρχικά ήταν Τζεργίνη, αλλά η σωματική διάπλαση του προπάππου του (άντρας γεροδεμένος με έντονους γλουτούς) προσέδωσε το χαρακτηρισμό αυτό που αργότερα έμεινε ως επίθετο...

Γεννήθηκε στο Ραμαβούνι της Μεσσηνίας, καταγόταν απ' το Λιμποβίσι της Καρύταινας και πέρασε τα παιδικά του χρόνια στην Αλωνίσταινα της Αρκαδίας που ήταν τόπος καταγωγής της μητέρας του, Ζαμπίας Κωτσάκη. Ο πατέρας του, Κωνσταντής Κολοκοτρώνης, πήρε μέρος στην ένοπλη εξέγερση που υποκινήθηκε απ' την Αικατερίνη Β' της Ρωσίας το 1770, και σκοτώθηκε μαζί με δύο αδελφούς και τον φημισμένο Παναγιώταρο στον πύργο της Καστάνιτσας απ' τους Τούρκους. Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης εισχώρησε στα σώματα των Κλεφτών της Πελοποννήσου και στα 15 του έγινε καπετάνιος. Έχοντας αποκτήσει πείρα και στη θάλασσα ως κουρσάρος, το 1805 πήρε μέρος στις ναυτικές επιχειρήσεις του ρωσικού στόλου κατά το ρωσοτουρκικό πόλεμο.

Τον Ιανουάριο του 1806, κι ενώ βρισκόταν στην Πελοπόννησο, βγήκε διάταγμα δίωξής του. Αποτέλεσμα αυτού ήταν να ακολουθήσει πολύμηνη περιπετειώδης και δραματική καταδίωξη του απ' τους Τούρκους σε πολλά χωριά και πόλεις της Πελοποννήσου. Κατάφερε - μαχόμενος - να διαφύγει τελικά με πλοιάριο, φεύγοντας από περιοχή στα ανατολικά του Λακωνικού κόλπου και περνώντας στα Ρωσοκρατούμενα Κύθηρα με ενδιάμεση στάση στην Ελαφόνησο λόγω κακοκαιρίας. Απ' το 1810 υπηρέτησε στο ελληνικό στρατιωτικό σώμα του αγγλικού στρατού στη Ζάκυνθο, και τιμήθηκε με το βαθμό του ταγματάρχη για τη δράση του εναντίον των Γάλλων.

Το 1818 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία κι άρχισε να προετοιμάζει την Επανάσταση στην Πελοπόννησο. Ως απεσταλμένος της στη Μάνη σήκωσε τη σημαία της Επανάστασης στην Καλαμάτα στις 23 Μαρτίου 1821. Πρωταγωνίστησε σε πολλές στρατιωτικές επιχειρήσεις του αγώνα, όπως στη νίκη στο Βαλτέτσι (14 Μαΐου 1821), στην άλωση της Τριπολιτσάς (23 Σεπτεμβρίου 1821), στην καταστροφή της στρατιάς του Δράμαλη στα Δερβενάκια (26 Ιουλίου 1822), όπου διέσωσε τον Αγώνα στην Πελοπόννησο αφού πρυτάνευσαν η ευφυΐα και η τόλμη του στρατηγικού του νου. Οι επιτυχίες αυτές τον ανέδειξαν σε αρχιστράτηγο της Πελοποννήσου. Στη διάρκεια του Εμφυλίου πολέμου πολλές φορές προσπάθησε να αμβλύνει τις αντιθέσεις ανάμεσα στους αντιπάλους, αλλά παρόλα αυτά δεν απέφυγε τη ρήξη. Μετά από ένοπλες συγκρούσεις, ο ίδιος και ο γιος του συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν στο Ναύπλιο.

Εκείνη την περίοδο ο Σουλτάνος ζήτησε τη βοήθεια της Αιγύπτου για να σταματήσει την Επανάσταση, οπότε ο γιος του Μεχμέτ Αλή και διάδοχος του αιγυπτιακού θρόνου Ιμπραήμ αποβιβάστηκε το 1825 στην Πελοπόννησο. Η Σφακτηρία και το Ναυαρίνο έπεσαν στα χέρια των Αιγυπτίων και τότε ο Κολοκοτρώνης αποφυλακίστηκε για να αντιμετωπίσει τον Ιμπραήμ μαζί με τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη. Χωρίς πολυάριθμο στρατό ξεκίνησε και πάλι τον κλεφτοπόλεμο, που διήρκεσε ως το 1828, όταν στην Ελλάδα έφτασε το στράτευμα του στρατηγού Μεζόν με εντολή του Καρόλου Ι της Γαλλίας για να διασώσει την Ελλάδα απ' τα αιγυπτιακά στρατεύματα.

Αξίζει να τονιστεί η στρατηγική φυσιογνωμία του Κολοκοτρώνη, καθώς διοικούσε τα στρατεύματα με ιδιοφυή τρόπο, χρησιμοποιώντας τις τακτικές του κλεφτοπολέμου ώστε να μπορεί να ανταπεξέρχεται το στράτευμα στην αριθμητική υπεροχή του αντιπάλου. Επίσης μεγάλη σημασία έδινε στην καταστροφή των πόρων (τροφές και ζωοτροφές) του αντιπάλου καθώς και στην εξασφάλιση τροφής για το στράτευμα του. Ενδεικτικό όλων αυτών των δυσκολιών του αγώνα του 21 αλλά και της καταπληκτικής στρατιωτικής τακτικής του Κολοκοτρώνη, είναι το παρακάτω απόσπασμα απ' τ' απομνημονεύματα του.

«O Ιμπραΐμης μου επαράγγειλε μια φορά διατί δεν στέκω να πολεμήσωμεν (κατά μέτωπον). Εγώ του αποκρίθηκα, ας πάρη πεντακόσιους, χίλιους, και παίρνω κι εγώ άλλους τόσους, και τότε πολεμούμε, ή αν θέλη ας έλθη και να μονομαχήσωμεν οι δύο. Αυτός όμως δε μου αποκρίθηκε. Και αν ήθελε το δεχθή το έκαμνα με όλην την καρδιάν, διότι έλεγα αν χανόμουν, ας πήγαινα, αν τον χαλούσα, εγλύτωνα το έθνος μου».

Ως το τέλος της Επανάστασης ο μεγάλος αγωνιστής συνέχισε να διαδραματίζει ενεργό ρόλο στα στρατιωτικά και πολιτικά πράγματα της εποχής. Υπήρξε ένθερμος οπαδός της πολιτικής του Καποδίστρια και πρωτοστάτησε στα γεγονότα για την ενθρόνιση του Όθωνα. Το 1833, όμως, οι διαφωνίες του με την αντιβασιλεία τον οδήγησαν, μαζί με άλλους αγωνιστές, πάλι στις φυλακές του Ιτς-Καλέ στο Ναύπλιο με την κατηγορία της Εσχάτης Προδοσίας, και στις 25 Μαΐου 1834, μαζί με τον Πλαπούτα, καταδικάστηκε σε θάνατο. Έλαβε χάρη μετά την ενηλικίωση του Όθωνα το 1835, οπότε κι ονομάστηκε στρατηγός κι έλαβε το αξίωμα του «Συμβούλου Της Επικρατείας».

Στα τελευταία χρόνια της ζωής του ο Κολοκοτρώνης υπαγόρευσε στον Γεώργιο Τερτσέτη τα «Απομνημονεύματά» του, που κυκλοφόρησαν το 1851 με τον τίτλο «Διήγησις Συμβάντων Της Ελληνικής Φυλής Απ' Τα 1770 Ως Τα 1836» και τα οποία αποτελούν πολύτιμη πηγή για την Ελληνική Επανάσταση... Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης πέθανε στις 4 Φεβρουαρίου του 1843 από εγκεφαλική συμφόρηση, αμέσως μετά το γάμο του μικρότερου γιου του και τάφηκε στο Α Νεκροταφείο Αθηνών. Παιδιά του ήταν ο Γιάννης, που έγινε στρατιωτικός και μετέπειτα πρωθυπουργός, ο Κωνσταντίνος, ο Πάνος, που δολοφονήθηκε το 1829, και η Ελένη, σύζυγος του Νικήτα Σταματελόπουλου (Νικηταρά).

Κλείνω με ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από ομιλία του μεγάλου στρατιωτικού ηγέτη στην Πνύκα το 1838. «Όταν αποφασήσαμε να κάμομε την Επανάσταση, δεν εσυλογισθήκαμε, ούτε πόσοι είμεθα, ούτε πως δεν έχομε άρματα, ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις, ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε που πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα, αλλά, ως μια βροχή, έπεσε σε όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και οι κληρικοί, και οι προεστοί, και οι καπεταναίοι, και οι πεπαιδευμένοι, και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό και εκάμαμε την Επανάσταση».

ΣΧΟΛΙΟ: Η περίπτωση του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη (αλλά και όλων των συγχρόνων του αγωνιστών) είναι απ' τις λίγες αξιοσημείωτες στην Παγκόσμια Ιστορία που δε χρειάζονται σχόλια. Εδώ έχουμε το αυτονόητο σε απόλυτη διάσταση! Βρισκόμαστε ενώπιον της απόλυτης αυταπάρνησης (και σαν έννοια, και σαν πραγματικότητα)! Μιλάμε (και χωρίς δεύτερη σκέψη, μάλιστα) για την πλέον ενσυνείδητη κι ανιδιοτελή θυσία του «εγώ» προς όφελος της πατρίδας!

Ακριβώς το αντίθετο απ' ότι συμβαίνει στις μέρες μας! Σήμερα άθλιοι κυβερνώντες και σάπιοι πολιτικοί
θυσιάζουν μια ολόκληρη χώρα για το προσωπικό τους όφελος. Κι οι Έλληνες πολίτες, αντί να πετάξουν αυτά τα βδελυρά ανθρωποειδή στους πολιτικούς κάδους (στους φυσικούς τους χώρους, δηλαδή), τους δίνουν την έγκριση να συνεχίσουν το ολέθριο έργο τους. Να δούμε πότε επιτέλους θα ξυπνήσει αυτός ο λαός. Να δούμε πότε αυτή η άμορφη, μοντέρνα Ελληνική Μάζα θα αφυπνιστεί. Να δούμε πότε... Ίσως ποτέ...

Διάττων Αβρός

Παρασκευή 2 Απριλίου 2010

2 Απριλίου, Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου

Το 1966, η ΙΒΒΥ, Διεθνής Οργάνωση Βιβλίων για τη Νεότητα, καθιέρωσε ως «Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου», τη γενέθλια μέρα του κορυφαίου δανού συγγραφέα παραμυθιών Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, που είναι η 2 Απριλίου (του 1805). Η κίνηση αυτή έγινε με σκοπό να εμπνεύσει στα παιδιά την αγάπη για το διάβασμα και να προκαλέσει την προσοχή των μεγαλυτέρων στο παιδικό βιβλίο.

Από τότε, κάθε χρόνο, το αντίστοιχο τμήμα κάθε κράτους μέλους της IBBY ετοιμάζει ένα μήνυμα και μία αφίσα, που διανέμονται σε όλο τον κόσμο. Το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου της χώρας μας στηρίζει απ' το 1996 την πρωτοβουλία αυτή και σε συνεργασία με τον Κύκλο του Ελληνικού Παιδικού και Εφηβικού Βιβλίου, το ελληνικό τμήμα της IBBY, τυπώνει στα ελληνικά την αφίσα και το φυλλάδιο με το μήνυμα και τα αποστέλλει σε ένα ευρύ δίκτυο σχολείων και σχολικών βιβλιοθηκών σε όλη την Ελλάδα, προτρέποντας έτσι κι άλλους φορείς να οργανώσουν εκδηλώσεις για τον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Παιδικού Βιβλίου.

Να σημειωθεί πως το 2004 ήταν η σειρά της Ελλάδας να παρουσιάσει το μήνυμα και την αφίσα. Το μήνυμα το έγραψε τότε η λογοτέχνις Αγγελική Βαρελά κι είχε τίτλο «Το Φως Των Βιβλίων», ενώ την αφίσα φιλοτέχνησε ο Νίκος Ανδρικόπουλος...

Ελληνικό Τμήμα ΙΒΒΥ, Μπουμπουλίνας 28, 106 82 Αθήνα, τηλ. & fax 210-8222296, www.greekibby.gr, kyklos@greekibby.gr