Στην προηγούμενη ανάρτηση είπα πως δε μπορώ να ξεχάσω το Jimmy Rogers. Σήμερα θα πω το ίδιο για τον Robert Pete Williams. Πρόκειται για τον Bluesman που με το πολύ ιδιαίτερο (κι ωστόσο αναγνωρίσιμο) στυλ του δημιούργησε τη δική του μουσική σκηνή και σχολή...
Στο video που ακολουθεί τον βλέπουμε το 1971, στο Baton Rouge της Louisiana, να τραγουδάει "Old Girl At My Door"...
Robert Pete Williams! Αξεπέραστη φυσιογνωμία στο χώρο της (μαύρης) μουσικής...
Είναι ο Bluesman που δεν επηρεάστηκε από κανέναν! Είναι αυτός που αναπτύσσοντας το (απόλυτο) προσωπικό του στυλ, δημιούργησε τελικά μια αποκλειστική Blues μουσική σκηνή δική του!
Με λίγα λόγια (γιατί, αλήθεια, ο ίδιος ποτέ δε χρειάστηκε περισσότερα) είναι ο Robert Pete Williams! Το audio που τον ακούμε έχει τίτλο "Woman You Ain't No Good"... Καταπληκτικές οι εκφραστικές του δυνατότητες! Και φυσικά πάντα πηγαίος κι αληθινός! Μα αυτό είναι το Blues!...
Τον πρωτοπαρουσίασα σ' ένα διήμερο αφιέρωμα πριν λίγες μέρες (25 & 26 Μαρτίου). Απ' την πρώτη στιγμή που το τελείωσα όμως, σχημάτισα κιόλας την εντύπωση πως δεν ήταν αρκετό. Και βέβαια δεν ήταν! Κανένα αφιέρωμα δε μπορεί να είναι αρκετό όταν έχουμε να κάνουμε με τέτοια μεγέθη!
Για το λόγο αυτό σκέφτηκα να του κάνω άλλες 2 αναρτήσεις (από ένα τραγούδι η καθεμιά)... Σήμερα βλέπουμε το μεγάλο Robert Pete Williams σ' ένα Live το 1966. Ήταν δυο χρόνια που είχε αποδεσμευτεί απ' την ποινή που του είχε επιβληθεί και μπορούσε να περιοδεύει...
Όπως πάντα, παίζει κάτι σαν..."το blues της μοναξιάς"... Μη φύγετε, θα συνεχίσουμε με τον ίδιο κι αύριο...
(συνέχεια απ' την προηγούμενη ανάρτηση) Αυτό το νέο καθεστώς δουλείας δεν του επέτρεπε λόγω κούρασης να ασχολείται με τη μουσική, παρ' όλ' αυτά, όμως, εκείνος κατάφερε κάποιες φορές να παίξει (κυρίως μέσα σε σπίτια φίλων της μουσικής του), πάντα στην περιοχή του, στη Zachary (ήταν, άλλωστε, υπό περιορισμό).
Ευτυχώς που το 1964 έγιναν κάποια ευνοϊκά σχόλια γι' αυτόν και τη μουσική του, με αποτέλεσμα να αρθούν τελείως οι περιορισμοί κι ο μεγάλος μουσικός να είναι και πάλι ελεύθερος! Έτσι, την ίδια χρονιά έδωσε την πρώτη του συναυλία εκτός της Louisiana, στο Φεστιβάλ του Newport.
Το 1965 περιόδευσε τις ΗΠΑ, ταξιδεύοντας σε διάφορες περιοχές (Los Angeles, Massachusetts, Chicago and Berkeley). To 1966 μπόρεσε να περιοδεύσει στην Ευρώπη. Το 1968 εγκαταστάθηκε στη Maringouin, δυτικά του Buton Rouge, και συνέχισε να εργάζεται. Το 1970 άρχισε πάλι να περιοδεύει, λαμβάνοντας μέρος σε διάφορα Φεστιβάλ των ΗΠΑ και της Ευρώπης.
Η μουσική που έπαιζε παρουσιάστηκε σε αρκετά φιλμς, μεταξύ των οποίων "The Blues Of American Music, Country And Urban Blues" το 1971, "Out Of The Blues Into The Blacks" το 1972 και "Blues Under The Skin" το 1972 (τα 2 τελευταία γαλλικής παραγωγής).
Τέλη της δεκαετίας του '70, ο Robert Pete Williams περιόρισε αναγκαστικά την εργασία του, λόγω της ηλικίας του, αλλά κυρίως, λόγω της υγείας του που είχε εξαντληθεί ως απόρροια της κούρασης και της ταλαιπωρίας των περασμένων ετών. Παρουσιάστηκε καρκίνος ενώ υπήρχαν επίσης και καρδιακά προβλήματα. Ο σπουδαίος Bluesman πέθανε στο Rosedale της Louisiana την τελευταία μέρα του 1980, σε ηλικία 66 ετών...
Αυτός ήταν ο μεγάλος Robert Pete Williams!... Κλείνω με ένα απέραντο ευχαριστώ σ' αυτούς τους 2 μουσικολόγους (τον Dr Harry Oster και τον Richard Allen) που τον ανακάλυψαν μέσα στη φυλακή και πίεσαν να του δοθεί χάρη, μέχρι που να απελευθερωθεί τελείως. Αν δεν το είχαν κάνει τότε, το Blues σήμερα θα ήταν κατά πολύ φτωχότερο! Και πιο ψευδεπίγραφο (βλέπε B. B. King)!
Για όποιον ενδιαφέρεται, δίνω κι ένα site με τη δισκογραφία του Robert Pete Williams...
Τελευταίο τραγούδι που ακούμε τον εξαίρετο Bluesman σ' αυτό το μικρό αφιέρωμα είναι το «Thousand Miles From Nowhere». Πρόκειται για το μοναδικό κομμάτι που έγραψε κατά παραγγελία! Ήταν το 1960, τότε που ήταν ακόμη σε περιορισμό, όταν του έδωσαν τον τίτλο κι εκείνος συνέθεσε αυτό το αριστούργημα! Είναι σκέτη μυσταγωγία, είναι η προσωποποίηση του Blues, είναι ο μεγάλος Robert Pete Williams!
Ο Robert Pete Williams ήταν ένας Αμερικανός Bluesman (τραγουδιστής, κιθαρίστας και τραγουδοποιός) του οποίου η περίπτωση είναι χαρακτηριστική, απόλυτα μοναδική θα μπορούσε να πει κανείς, μέσα στο απειράριθμο πλήθος των ομότεχνών του! Είναι ο μουσικός που δεν επηρεάστηκε από κανέναν (πλην του Blind Lemon Jefferson, όπως είχε πει κι ο ίδιος) αλλά και δεν επηρέασε κανέναν (ίσως, λίγο, τον εξίσου σπουδαίο Junior Kimbrough) λόγω ακριβώς του απόλυτα προσωπικού στυλ που είχε! Έπαιζε πάντα μόνος...
Γεννήθηκε στις 14 Μαρτίου του 1914 από αγροτική οικογένεια στην πόλη Zachary της Louisiana. Λόγω της φτώχειας, δε στάθηκε δυνατό να πάει σχολείο (έμεινε ανεκπαίδευτος) κι έτσι πέρασε τα παιδικά και νεανικά του χρόνια σε αγροτικές εργασίες (μαζεύοντας βαμβάκι και κόβοντας ζαχαροκάλαμα). Το 1928 πήγε στο Baton Rouge κι έπιασε δουλειά σε χώρους άχρηστων υλικών. Στην ηλικία των 20 ετών (1934) απέκτησε την πρώτη του (αυτοσχέδια) κιθάρα, προσαρμόζοντας 5 χορδές σ' ένα κουτί από τσιγάρα. Λίγο αργότερα, κατάφερε να αγοράσει μια κανονική. Αφού έμαθε να παίζει, άρχισε να εμφανίζεται σε μικρές εκδηλώσεις της περιοχής, όπως συγκεντρώσεις της Εκκλησίας, ψαροταβέρνες, δείπνα, χορούς και διάφορα βραδινά. Όντας, μάλιστα, παντρεμένος, δούλευε ενώ παράλληλα έπαιζε και μουσική, χωρίς όμως ποτέ να καταφέρει πλήρως να καλύψει οικονομικά την οικογένειά του. Έτσι, η εικοσαετία 1930 - 1950, πέρασε με το Robert Pete Williams να παίζει μουσική αλλά και να εργάζεται σε χώρους άχρηστων υλικών, στο Baton Rouge.
Ο μεγάλος Bluesman όμως, εκτός των όποιων άλλων προβλημάτων (δούλευε πολύ και τον όποιο ελεύθερο χρόνο του προσπαθούσε να παίζει) ταλαιπωρήθηκε κι από άλλη μια μεγάλη δοκιμασία, μια δοκιμασία που έμελλε να είναι καθοριστική για την υπόλοιπη ζωή του. Το 1955, βρισκόμενος σ' ένα τοπικό club, για να προστατέψει τον εαυτό του, αναγκάστηκε σε μια άτυχη στιγμή να σκοτώσει. Το γεγονός ότι αφαίρεσε ζωή, κι ας ήταν σε άμυνα, είχε σαν αποτέλεσμα να του επιβληθεί ισόβια κάθειρξη (δυστυχώς ήταν και το χρώμα του που συνέτεινε σ' αυτό). Τον Απρίλη του 1956 στάλθηκε στη φυλακή της Angola, εκεί όπου πριν μερικά χρόνια, είχε εκτίσει την ποινή του, ένας άλλος μεγάλος της Blues μουσικής σκηνής, ο Leadbelly...
Μέσα στη φυλακή τον ανακάλυψαν δυο μουσικολόγοι, ο Dr Harry Oster κι ο Richard Allen. Κι οι δυο τους ηχογράφησαν τον έγκλειστο Robert Pete Williams σε τραγούδια που είχε γράψει για τη ζωή, μέσα στη φυλακή. Το καταπληκτικό Blues που έπαιζε ενθουσίασε τόσο πολύ τους 2 μουσικολόγους που έκαναν αίτηση να μειωθεί η ποινή του! Κατόπιν πίεσής τους (ειδικά του Oster), μειώθηκε η ποινή του στα 12 χρόνια. Τελικά, το Δεκέμβρη του 1958 του δόθηκε χάρη μερικώς. Αποφυλακίστηκε μεν, αλλά με τον όρο να δουλεύει αφόρητα σκληρά. 80 ώρες κοπιαστική δουλειά τη βδομάδα, χωρίς αμοιβή, μόνο να κοιμάται σε ένα άθλιο δωμάτιο! Και χωρίς να μπορεί να φύγει απ' τη Louisiana (συνέχεια στην επόμενη ανάρτηση)...
Το μεγάλο Bluesman απολαμβάνουμε σε μια ζωντανή εμφάνιση. Το τραγούδι του έχει τίτλο «Mamie». Για τους μυημένους, πάντα... Όσο για τη διάρκεια, πολύ μικρή για μένα...
Υπάρχουν φορές που υπερβάλουμε όταν εκθειάζουμε πρόσωπα ή καταστάσεις, άλλοτε άκριτα κι απερίσκεπτα χωρίς να το καταλαβαίνουμε, κι άλλοτε σκόπιμα, μόνο και μόνο επειδή υποκινούμαστε από κάπου. Η σημερινή ανάρτηση έρχεται λοιπόν να μας δείξει ότι τα μεγάλα λόγια χρειάζονται όταν αναφερόμαστε σε κάτι, πραγματικά, αξιόλογο. Μιλάμε βέβαια για μουσική, και πιο συγκεκριμένα για το Blues και για ένα θρυλικό εκπρόσωπό του!
Με τη σημερινή ανάρτηση βρισκόμαστε ενώπιον μιας κορυφής, ενώπιον, μάλιστα, μιας απίθανης κορυφογραμμής στην τεράστια οροσειρά του Blues! Απειράριθμοι bluesmen έχουν εμφανιστεί μέχρι τις μέρες μας, κι ίσως το παίξιμο των περισσοτέρων να μοιάζει μεταξύ τους, η περίπτωση όμως του ανθρώπου που μελετάμε σήμερα, είναι μοναδική!
Πρόκειται για το μουσικό που με τον ήχο του μας προσφέρει την απίστευτη, τη μοναδική ευκαιρία να μεταφερθούμε πίσω στο Χρόνο, ακριβώς την εποχή που γεννήθηκε το Blues! Το είδος που παίζει είναι folk, country blues, traditional blues. Αν διεισδύσουμε όμως περισσότερο, θα δούμε πως έχει ένα απόλυτα δικό του, χαρακτηριστικό, αμίμητο στυλ (κάτι σαν «lonely blues» ή «helpless blues») που τον κάνει να είναι αξεπέραστος! Ότι κι αν τραγουδάει είναι σκέτη μυσταγωγία! Τον θεωρώ - ακούω αυτό το είδος μουσικής αδιάλειπτα απ' το 1981 - μέσα στο top 10 των καλύτερων Bluesmen που υπήρξαν ποτέ! Αναρωτιέστε ποιος είναι;
Επιτέλους, η παγκόσμια Blues μουσική κοινότητα θα πρέπει πια να το αντιληφθεί! Real Blues και Robert Pete Williams είναι δυο έννοιες ταυτόσημες! Και θα τολμήσω να πω κι αυτό: Ακούγοντας τα Blues του Robert Pete Williams, μου είναι εντελώς αδιάφορη η εξέλιξη της μουσικής!... Με το μεγάλο αυτό Bluesman θα ασχοληθούμε και στις 2 επόμενες αναρτήσεις σαν ένα μικρό αφιέρωμα. Προς το παρόν τον ακούμε σ' ένα έξοχο κομμάτι που έχει τίτλο «Wife And Farm Blues». Ο άνθρωπος, το τονίζω, είναι τελείως αμόρφωτος κι όμως δημιούργησε αυτό το αριστούργημα, και μάλιστα σε διαλογική μορφή, καθώς στην ηχογράφηση υπάρχει και γυναικεία φωνή. Ακούστε το audio (μόνο για τους μυημένους). Έγκλημα, για μένα, αποτελεί η εντυπωσιακά μικρή διάρκεια του τραγουδιού...
Από δω και πέρα, όσοι ενδιαφέρονται για το Blues, αν έχουν τα παλιά λεξικά, να κοιτάζουν ειδικά στο γράμμα R και να ψάχνουν αυτά τα δύο: Real Blues και Robert Pete Williams! Όσοι έχουν τα νέα λεξικά που είναι ενημερωμένα, αυτές οι δύο έννοιες αναφέρονται ως μία!
