Η (Ανθ)Ελληνική Κυβέρνηση Αδιαφορεί Για Τα Eλληνικά Σχολεία Στο Βερολίνο (Κι Όχι Μόνο Εκεί)!

Την ώρα που φουντώνει εκ νέου το κύμα μετανάστευσης απ' την Ελλάδα προς τη Γερμανία και χιλιάδες εργαζόμενοι ή άνεργοι, οικογένειες με μικρότερα άλλα και μεγαλύτερα παιδιά, μεταναστεύουν για να βρουν δουλειά, την ίδια ώρα τόσο η Ελληνική όσο κι η Γερμανική κυβέρνηση αποφασίζουν την παραπέρα υποβάθμιση και συρρίκνωση της ελληνόγλωσσης εκπαίδευσης.

Δεν εκπλησσόμαστε λοιπόν καθόλου με το γεγονός ότι το (ανθ)ελληνικό Υπουργείο Παιδείας προχωρά σε δραστική μείωση καθηγητών και δασκάλων! Μειώνουν δραματικά τα κονδύλια για τα σχολεία και, κατ’ επέκταση, για την ελληνόγλωσση εκπαίδευση του εξωτερικού (βιβλία, θέρμανση, καθαριότητα, κλπ.). Κλείνουν σχολικές μονάδες απ' όλες τις βαθμίδες κι αποκλείουν εκατοντάδες μαθητές.

Στο Βερολίνο έχουν ήδη κλείσει το μοναδικό ελληνικό σχολείο (Λύκειο). Το κλείσιμο του το είχαν δρομολογήσει, μάλιστα, πριν απ' την καπιταλιστική κρίση. Έχουν κλείσει, επίσης, όλα τα Τμήματα Ελληνικής Γλώσσας μετά απ' τη σταδιακή, χρόνο με το χρόνο, υποβάθμισή τους κι ανοίξανε μόνο ένα Κέντρο Λόγου στην Bundesplatz (Wilmersdorf). Τα Κέντρα Λόγου είναι φροντιστηριακού τύπου σχολεία που διδάσκουν μόνο γραφή κι ανάγνωση κι αφήνουν ανοιχτή την πόρτα για χορηγούς.

Έχουν ήδη δρομολογήσει το κλείσιμο του Ευρωπαϊκού σχολείου «Όμηρος» στο Prenzlauer Berg, ενώ όλα μαζί τα Ευρωπαϊκά Δημοτικά αδυνατούν να καλύψουν τις ανάγκες των παιδιών των Ελλήνων μεταναστών, αφού οι θέσεις είναι περιορισμένες. Το αποτέλεσμα είναι να μένουν εκτός σχολείου παιδιά, κι ειδικά των νέων μεταναστών, τα οποία κατά κύριο λόγο δεν έχουν καμία γνώση της Γερμανικής Γλώσσας.

Το Γερμανικό κράτος απ' την πλευρά του, που χρηματοδοτεί τα ευρωπαϊκά σχολεία, επιλέγει να παγώσει αντί ν' αυξήσει τις θέσεις σ' εκπαιδευτικό προσωπικό, με συνέπεια οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί να κάνουν υπεράνθρωπες προσπάθειες για να ανταποκριθούν στο έργο τους, αλλά σε κάθε περίπτωση να μην επαρκούν, αφού οι νέοι Έλληνες μετανάστες αυξάνονται συνεχώς.

Τελειώνοντας την ανάρτηση αυτή συνοψίζουμε στο εξής: Πιστές στις ταξικές τους επιλογές οι κυβερνήσεις της Γερμανίας και της Ελλάδας, υποβαθμίζουν τη γνώση που δίνουν στα νεαρά άτομα αποσκοπώντας βαθύτερα στο να σβήσουν και το παραμικρό ίχνος κριτικού πνεύματος και σκέψης τόσο απ' την εκπαίδευση όσο κι απ' την ίδια τη ζωή!...

Έλληνες, όσοι από σας νιώθετε να κυλάει μέσα στις φλέβες σας το αίμα της πατρίδας, ξυπνήστε! Επιτέλους, εγερθείτε απ' το λήθαργό σας!... Διάττων Αβρός

Στη φωτογραφία εικονίζεται το Ελληνικό Λύκειο Βερολίνου.

Οι Μεξικανοί Μυούνται Στην Τέχνη Και Στην Αρχιτεκτονική Του Παρθενώνα

Τον Παρθενώνα, ένα μνημείο εμβληματικό για τον δυτικό πολιτισμό, σύμβολο αρχιτεκτονικής τελειότητας, ευρυθμίας και αρμονίας, θα έχουν την ευκαιρία να γνωρίσουν οι φιλότεχνοι και φιλέλληνες στο Μεξικό, μέσα απ' την έκθεση "Παρθενώνας, Αρχιτεκτονική Και Τέχνη", που φιλοξενείται στο Εθνικό Μουσείο Αρχιτεκτονικής, στο Μέγαρο Καλών Τεχνών της χώρας, τον σημαντικότερο εκθεσιακό χώρο στη Λατινική Αμερική.

Η έκθεση περιλαμβάνει ένα ολοκληρωμένο σύνολο φωτογραφικού υλικού και πολυμέσων σχετικά με την τέχνη και την αρχιτεκτονική του Παρθενώνα, καθώς κι αντίγραφα απ' το μνημείο, αναδεικνύοντας το εξαιρετικό έργο της αναστήλωσής του τα τελευταία χρόνια, ως παράδειγμα για τη διατήρηση της πολιτιστικής κληρονομιάς.

Η πρωτοβουλία γι' αυτή τη διοργάνωση ανήκει στην Ελληνική Κοινότητα Μεξικού και συγκεκριμένα στον Αλέξανδρο Αποστολάκη, αρχαιολόγο, ιστορικό τέχνης, συντηρητή μνημείων και μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Κοινότητας.

Στόχος της Ελληνικής Κοινότητας είναι, μέσα απ' την έκθεση, να προβάλει τον ελληνικό πολιτισμό στο Μεξικό, να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για την ανάπτυξη κινήματος φιλελληνισμού, να επαπροσδιορίσει την εικόνα της Ελλάδας μέσα σε θετικό πλαίσιο στην Κεντρική Αμερική, αλλά και να δώσει ένα μήνυμα ενότητας κι ελπίδας για τις δύσκολες στιγμές που βιώνει η πατρίδα μας...

Στην Ουγγαρία Υπάρχει Ελληνικό Χωριό Με Το Όνομα «Μπελογιάννης»!

Το χωριό «Μπελογιάννης» έχει συνολική έκταση 4,54 km² και πληθυσμό 1200 άτομα (απογραφή 2001). Βρίσκεται στην επαρχία Fejer, 60 χλμ. νότια της Βουδαπέστης, κοντά στον σιδηροδρομικό σταθμό Ivancsa, της σιδηροδρομικής γραμμής Βουδαπέστη - Pusztaszabolcs. Η πρόσβαση στο χωριό γίνεται μέσω ενός δρόμου μήκους 1 χλμ. περίπου, ο οποίος το συνδέει με τον κεντρικό δρόμο Ivancsa - Besnyo. Η συγκοινωνία μέσω του σιδηροδρομικού δικτύου είναι η πιο εξυπηρετική. Όμως, υπάρχει κι οδική συγκοινωνία, αφού όλα τα λεωφορεία της γραμμής Besnyo - Dunaujvaros σταματούν και στο «Μπελογιάννης».

Το χωριό είναι απ' τα νεότερα της Ουγγαρίας. Η ανοικοδόμησή του άρχισε στις 6 Μαΐου 1950 και χτίστηκε από εθελοντές - πολιτικούς πρόσφυγες του Εμφυλίου πολέμου (και με τη βοήθεια βέβαια του Ουγγρικού κράτους) στα πρώην αγροκτήματα του μεγάλου Έλληνα ευεργέτη και βαρόνου της Αυστρο-Ουγγαρίας, Γεωργίου Σίνα. Σε σύντομο χρονικό διάστημα ανεγέρθηκαν 418 σπίτια, σχολείο, παιδικός σταθμός, βιβλιοθήκη, λαϊκό μέγαρο, ιατρείο και δημαρχείο (με τον καιρό προστέθηκαν και δυο καφενεία).

Αρχικά ονομάστηκε «Gorogfalva», δηλαδή «Ελληνικό Χωριό» (Ελληνοχώρι), αφού προοριζόταν να φιλοξενήσει εξόριστους Έλληνες, αριστερούς του ελληνικού εμφυλίου πολέμου 1946-49. Στις 3 Απριλίου 1952 μετονομάστηκε σε «Μπελογιάννης» (Beloiannisz στα ουγγρικά) προς τιμήν του ήρωα της αντίστασης Νίκου Μπελογιάννη, ο οποίος είχε εκτελεστεί στην Ελλάδα λίγες μέρες νωρίτερα (ξημερώματα Κυριακής 30 Μαρτίου 1952), επειδή ήταν κομμουνιστής. Τότε το χωριό είχε 1.850 κατοίκους.

Ήταν η εποχή που πραγματοποιήθηκε ο πρώτος χωρισμός, των πολιτικών προσφύγων που αναγκάστηκαν να φύγουν απ' την πατρίδα τους. Αργότερα όμως, ακολούθησε κι ο δεύτερος χωρισμός που είχε πλέον να κάνει με την επιστροφή πολλών προσφύγων στη γενέτειρά τους. Ο επαναπατρισμός αυτός ξεκίνησε κιόλας το 1954, κορυφώθηκε μετά το 1974 αλλά συνεχίστηκε και μετά το 1982. Βέβαια, δεν επέστρεψαν όλοι, αρκετοί, ιδίως οι νεότεροι, έμειναν στο χωριό. Σήμερα η πλειονότητα των κατοίκων εργάζεται στις κοντινές πόλεις Szazhalombatta και Dunaujvaros. Πολλοί διατηρούν ακόμα την ελληνική ιθαγένεια.

Απ' τα πρώτα χρόνια, οι κάτοικοι του χωριού προσπαθούν να διατηρήσουν την Ελληνικότητα τους, τα ήθη και έθιμα τους. Γι’ αυτό απ' τα πρώτα χρόνια γιορτάζονται χωρίς διακοπή οι Εθνικές μας γιορτές και παραδόσεις.

Στο χωριό λειτουργεί σχολείο όπου διδάσκεται η ελληνική γλώσσα από ένα Έλληνα δάσκαλο που δουλεύει αποσπασμένος απ' το Υπουργείο παιδείας της Ελλάδας και μια ομογενή δασκάλα. Τα παιδιά που παρακολουθούν τα μαθήματα ελληνικής γλώσσας είναι περίπου 70. Οι εθνικές εορτές και των δύο κρατών, Ελλάδος και Ουγγαρίας, εορτάζονται από κοινού απ' όλους τους μαθητές. Στις 20 Αυγούστου κάθε χρόνου, απ' την αρχή της ύπαρξης του χωριού ως σήμερα, γιορτάζεται η ίδρυσή του.

Στην πλατεία του χωριού βρίσκεται ένα πολύ σημαντικό αξιοθέατο που δεν είναι άλλο απ' τη Βιβλιοθήκη (εικονίζεται στη διπλανή φωτογραφία) όπου φυλάσσονται μεταξύ άλλων και μερικά απ’ τα παλαιότερα φύλλα της ιστορικής εφημερίδας των Ελλήνων «Λαϊκός Αγώνας». Επίσης, άλλα σημεία αναφοράς είναι το Ιατρικό κέντρο, το Πολιτιστικό Κέντρο, τα χορευτικά τμήματα, η ποδοσφαιρική Ομάδα ΑΕΚ Μπελογιάννη, καθώς κι ο ελληνορθόδοξος ναός που κτίστηκε το 1996. Μάλιστα, στην επέτειο των 50 ετών απ' την ίδρυση του χωριού, στην εκκλησία λειτούργησε ο Οικουμενικός Πατριάρχης!...

Οι Έλληνες Της Ουγγαρίας

Ιστορική Αναδρομή
Η Ουγγαρία κατά το 16ο αιώνα ήταν διαιρεμένη σε τρεις περιοχές: την Τρανσυλβανία, τη βασιλική επικράτεια και τα κατεχόμενα απ' τους Τούρκους εδάφη. Η Τρανσυλβανία πέρασε στα 1669 στην αυστριακή επικράτεια, ενώ κι οι Τούρκοι έχασαν στα 1687 τα εδάφη που κατείχαν στην Ουγγαρία. Καθώς, λοιπόν, η Ουγγαρία αποτελούσε σημαντικό τμήμα της αψβουργικής μοναρχίας, η παρουσία κι η δράση των Ελλήνων στα εδάφη της συνδέονται άμεσα με τις ευνοϊκές για την άσκηση του εμπορίου συνθήκες, που επικρατούσαν τότε στα πλαίσια της αψβουργικής μοναρχίας για τους βαλκάνιους εμπόρους. Κατ' αναλογία με την Αυστρία και την Τρανσυλβανία, οι Έλληνες πήραν και στην Ουγγαρία το διαμετακομιστικό εμπόριο στα χέρια τους, ενώ ανάμεσα στους Σέρβους κι Αλβανούς, που προσκλήθηκαν απ' τον Ούγγρο βασιλιά Λίποτ Α΄ μετά το 1687 για να ενισχύσουν τα αποδεκατισμένα πληθυσμιακά ουγγρικά εδάφη, μετά τον τερματισμό της τουρκικής κατοχής, υπήρξαν και μερικοί Έλληνες. Το βασικό, όμως, κύμα εισροής Ελλήνων στην Ουγγαρία σημειώθηκε στα 1718, ενώ το επόμενο και μεγαλύτερο στα 1760-1770.

Οι Έλληνες εγκαταστάθηκαν σε διάφορες περιοχές της Ουγγαρίας, με σημαντικότερο κέντρο τους την Πέστη, ενώ άλλες αξιόλογες βάσεις τους ήταν οι πόλεις: Kecskemet, Eger, Miskolc, Tokaj, Gyoengyoes, Nagyvarad, Arad, κι η περιοχή Temesvαr. Οι Kοινότητες αυτές ιδρύονταν αρχικά ως Kομπανίες - συνενώσεις εμπόρων - με οικονομικό χαρακτήρα, ενώ μέσω των διαφόρων προνομίων που απέσπασαν απ' τις αρχές, απέκτησαν και το δικαίωμα της αυτονομίας κι αυτοδιοίκησης.

Η πρωιμότερη χρονικά από αυτές τις ελληνικές κομπανίες της Ουγγαρίας είναι εκείνη της πόλης Tokaj, η οποία ιδρύθηκε στα 1667 με αυτοκρατορικό προνόμιο, που επέτρεπε στα μέλη της την άσκηση εμπορίου, παρέχοντάς τους φορολογικές απαλλαγές και τη δυνατότητα αυτοδιοίκησης. Η Kομπανία ίδρυσε επίσης στα 1790 ναό, στον οποίο διατηρούσε δικούς της ιερείς και μπορούσε να απονέμει δικαιοσύνη στα μέλη της για κάποιες κατηγορίες αδικημάτων.

Σε ανάλογη οργανωτική βάση ιδρύθηκαν και λειτούργησαν στην Ουγγαρία κι άλλες ελληνικές Kομπανίες - Κοινότητες, όπως της πόλης Gyoengyoes, η οποία ιδρύθηκε στις αρχές του 18ου αιώνα και παρά τους περιορισμούς αναφορικά με την ίδρυση ναού και σχολείου, φαίνεται πως κατόρθωσε να αναπτυχθεί και να δράσει με αρκετή επιτυχία. Στην πόλη Eger, η ελληνική κοινότητα συστήθηκε στο β΄ μισό του 18ου αιώνα κι είχε περιορισμένες δυνατότητες αυτοδιοίκησης, ενώ απέκτησε σχολείο και ναό. Η κοινότητα της πόλης Miskolc συστήθηκε στο τελευταίο τέταρτο του 17ου αιώνα (1687) κι ήταν ιδιαίτερα ακμαία και σημαντική. Τα μέλη της απαλλάσσονταν απ' τις ισχύουσες για τους ντόποιους εμπόρους φορολογικές επιβαρύνσεις καθώς και απ' την υποχρέωση να παρέχουν στέγη στα ουγγρικά στρατεύματα, ενώ είχαν το
δικαίωμα αυτοδιοίκησης.

Η μεγαλύτερη, όμως, ελληνική Kοινότητα της Ουγγαρίας κατά το 18ο αιώνα ήταν εκείνη του Kecskemet, η οποία ιδρύθηκε στα 1708, αριθμούσε τα περισσότερα μέλη κι απέκτησε κι αυτή δικαίωμα αυτοδιοίκησης με την εκλογή ενός προεστού για τη διαχείριση των εσωτερικών της υποθέσεων. Έτσι, μέσα απ' όλες αυτές τις κοινότητες που δημιουργήθηκαν, ήταν φανερό πως ο αριθμός των Ελλήνων που εγκαταστάθηκαν στην Ουγγαρία ήταν πολύ μεγάλος, και σύμφωνα με εκτιμήσεις, άγγιζε κατά το δεύτερο μισό του 18ου αιώνα τις 10.000 ψυχές...

Αργότερα, όσο αφορά την Ελληνική επανάσταση του 1821, Οι Έλληνες κι οι βλάχοι ελληνόφωνοι της Ουγγαρίας συμμετείχαν στην ιδεολογική και πρακτική προετοιμασία της. Αρχικά, χρηματοδότησαν την ίδρυση σχολείων και την αποστολή βιβλίων στις υπόδουλες πατρίδες τους για το φωτισμό του Γένους. Παράλληλα, γνωρίζοντας τη δραστηριότητα του Ρήγα Φεραίου, υποστήριξαν το εγχείρημά του και πολλοί κατατάχθηκαν ανάμεσα στους οπαδούς του. Αρκετοί μυήθηκαν και στη Φιλική Εταιρεία κι έλαβαν μέρος στο κίνημα του Υψηλάντη στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες. Μετά την αποτυχία του κινήματος, οι ελληνοβλαχικές Kομπανίες της Ουγγαρίας υποδέχτηκαν και περιέθαλψαν πολλούς αγωνιστές και βοήθησαν όσους κατέφυγαν σε αυτές για να μεταβούν από εκεί στον επαναστατημένο ελληνικό χώρο.

Τελευταία Χρόνια

Στα νεότερα και σύγχρονα χρόνια (μετά την κατοχή και τον εμφύλιο που ακολούθησε), η Ουγγαρία φιλοξένησε κάποιες φορές Έλληνες, όχι ως οικονομκούς μετανάστες, αλλά κυρίως ως πολιτικούς πρόσφυγες. Το Ουγγρικό κράτος, μάλιστα, σύμφωνα και με ομολογίες των ίδιων των ταλαιπωρημένων προσφύγων, τους φέρθηκε καλά. Ήταν τότε η εποχή που, λόγω των πολιτικών τους πεποιθήσεων, συμπατριώτες μας κατέφευγαν μαζικά στην τότε Σοβιετική Ένωση και τις χώρες του ανατολικού μπλοκ (κατ' επέκτασιν, και την Ουγγαρία).

Η κινητικότητα αυτή διατηρήθηκε μέχρι και τη δεκαετία του 1970, όπου στα τέλη της οποίας αρχίζει να παρατηρείται, και μάλιστα έντονα, το ακριβώς αντίθετο φαινόμενο, η επιστροφή των ανθρώπων αυτών στα εδάφη που τους γέννησαν. Οι μαζικοί αυτοί επαναπατρισμοί άρχισαν είτε επειδή οι παλιννοστούντες έκριναν ότι η (πολιτική) κατάσταση στην πατρίδα είχε βελτιωθεί, είτε επειδή τα χρονικά περιθώρια για την προσαρμογή τους στις κοινωνίες που τους φιλοξένησαν ως τότε, εμφανίζονταν πια, εξαιτίας της προχωρημένης τους ηλικίας, αρκετά περιορισμένα. Απ' την άλλη μεριά, υπήρχαν και τα πιεστικά ατομικά κι οικογενειακά προβλήματα (υγείας, εκπαίδευσης, νοσταλγίας κ.ά.), που επέβαλαν την παλιννόστηση, έστω κι αν αυτή γινόταν καμμιά φορά κάτω από δυσμενείς όρους και συνθήκες.

Η γενίκευση, ωστόσο, των επαναπατρισμών ευνοήθηκε απ' τις ειδικές διακρατικές συμφωνίες της Ελλάδας με τις περισσότερες απ' τις χώρες φιλοξενίας (Σοβιετική Ένωση, Ουγγαρία, Τσεχοσλοβακία, Πολωνία, Βουλγαρία και Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας). Με τις συμφωνίες αυτές διευθετήθηκαν τα περισσότερα απ' τα - έτσι κι αλλιώς - ιδιόμορφα προβλήματα των πολιτικών προσφύγων (όπως σύνταξη καθώς και μεταφορά των οικονομιών και της κινητής τους περιουσίας).

Στις μέρες μας (σύμφωνα με στοιχεία του Δεκέμβρη του 2008), η ελληνική ομογένεια αριθμεί στη χώρα αυτή περίπου 4.500 ως 5.000 άτομα. Η Αυτοδιοίκηση Ελλήνων Ουγγαρίας αποτελεί το κορυφαίο συλλογικό όργανο της ελληνικής κοινότητας, ενώ υπάρχουν κι οι κατά τόπους Αυτοδιοικήσεις, με τους εκλεγμένους φορείς τους. Αξίζει να σημειωθεί ότι στη χώρα αυτή της κεντρικής Ευρώπης υπάρχει τοποθεσία η οποία φέρει το όνομα «Μπελογιάννης» κι ο Δήμαρχος εκεί είναι κατά παράδοση Έλληνας (θα ασχοληθούμε με το χωριό αυτό εκτενέστερα στην επόμενη ανάρτηση).

Στην Ουγγαρία λειτουργούν 7 έδρες Αρχαίων Ελληνικών σπουδών, σε ισάριθμα Ουγγρικά Πανεπιστήμια, και 1 έδρα Νέων Ελληνικών στο Πανεπιστήμιο Eotvos Lorand της Βουδαπέστης, η οποία επιχορηγείται ετησίως απ' το Υπουργείο Πολιτισμού. Τέλος, εδώ και 16 χρόνια κυκλοφορεί ελληνικό έντυπο με την ονομασία «Ελληνισμός» (εναλλακτική διεύθυνση εδώ). ..

Ευχές Απ' Την Ελληνική Ομογένεια Της Γερμανίας!

Χθες το βράδυ, ανήμερα των Χριστουγέννων, άνοιξα το e-mail μου για να δω τα μηνύματα που είχα, και μεταξύ άλλων, μού είχαν στείλει κι αυτό:

Πάλι εκύλησε ένας χρόνος, οι μέρες φεύγουν σα νερό
Αλλά τα βάσανα κι οι πίκρες γύρω μας στήνουνε χορό.
Κάποια μας σχέδια και πλάνα γίναν αέρας και φτερό
Kαι μέσα μας η αμφιβολία σωστό ανήμερο θεριό.

Μα η ελπίδα παραστέκει, μας δείχνει δρόμους φωτεινούς
Kαι ξαναρχίζει τη δουλειά του, ο ανυπόταχτός μας νους.

Συμπατριώτες - συμπατριώτισσες εδώθε κι εκείθε των συνόρων, να πεισμώσουμε κι ετούτη τη φορά και θα νικήσουμε!...

Η συντακτική ομάδα της ομογενειακής εφημερίδας ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΝΩΜΗ Dusseldorfσας εύχεται ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ κι ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ 2011

Παραθέτω και τη δεύτερη εικόνα που μου έστειλαν, η οποία συνοδεύει την ηλεκτρονική διεύθυνση της εφημερίδας (και μου άρεσε αφάνταστα)...

www.elliniki-gnomi.eu

Και το μήνυμα τελειώνει ως εξής:
Επισκεφτείτε την ιστοσελίδα μας
η φαρέτρα της διαθέτει όπλα αντίστασης

Είναι γεγονός πως ο Ελληνισμός του εξωτερικού είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο στην ιστοσελίδα μου κι έχω κάνει πολλές σχετικές αναρτήσεις, οπότε δε χρειάζεται να τους ψάχνω εγώ αλλά με βρίσκουν εκείνοι. Κι ένα άλλο που μου δίνει ιδιαίτερη χαρά είναι κάθε φορά που μαθαίνω ότι οι Έλληνες του εξωτερικού προοδεύουν. Γιατί οι ντόπιοι Έλληνες, στην πλειοψηφία τους, είναι τα πιο μεγάλα ζώα κι οι πιο επικίνδυνοι ανθέλληνες που έχω γνωρίσει ποτέ!...

Όσο για τους ομογενείς μας στο Ντίσελντορφ, τους ανταποδίδουμε τις ευχές τους και τους στέλνουμε τις δικές μας μέσα απ' την καρδιά μας!... Και πάντα θα χαιρόμαστε να μαθαίνουμε νέα τους...

Σχολείο Με Όνομα "Νίκος Καζαντζάκης" Στη Ρουμανία!

Άλλη μια επιτυχία του ασύγκριτου ελληνικού πνεύματος, και πάλι στο εξωτερικό. Η είδηση έχει να κάνει με τη Ρουμανική πόλη Βράϊλα που πολύ σύντομα θα «φιλοξενήσει» το Νίκο Καζαντζάκη!

Πιο συγκεκριμένα, το παλιό Ελληνικό Σχολείο της Βράϊλας, που σήμερα λειτουργεί ως πέμπτο δημοτικό σχολείο, θα φέρει στο εξής το όνομα του μεγάλου Έλληνα στοχαστή, ύστερα από πρόταση της Ελληνικής Κοινότητας της πόλης προς τις τοπικές αρχές που διαχειρίζονται το σχολείο. Η τελετή μετονομασίας του σχολείου θα γίνει στις 6 Δεκεμβρίου.

Φέτος, του Αγίου Νικολάου, «το Ελληνικό Σχολείο της Βράϊλας δεν θα ανήκει αποκλειστικά στην πολιτιστική κληρονομιά των Ελλήνων της πόλης, αλλά θα συνδέσει το πνεύμα του Καζαντζάκη με το Δούναβη», επισημαίνει - μεταξύ άλλων - ο πρόεδρος της Κοινότητας, Χαράλαμπος Καραβίας.

Το Ελληνικό Σχολείο της Βράϊλας χτίστηκε στις αρχές του 20ου αιώνα και μέχρι την εθνικοποίησή του το 1948 λειτούργησε ως αρρεναγωγείο και μικτό σχολείο της ελληνικής κοινότητας, στην οποία ανήκε. Μετά τα γεγονότα του 1989 η αναγεννημένη κοινότητα ξεκίνησε τη διαδικασία επιστροφής ακινήτων της, που δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί. Το σχολείο φιλοξενεί σήμερα μαθήματα ελληνικών, τα οποία διδάσκονται από εκπαιδευτικό που είναι αποσπασμένος απ' την Ελλάδα...

Η ΝΑSA Βάφτισε Μέρος Του Πλανήτη Άρη… ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ!

Η ΝΑSA ονόμασε βραχώδη κοιλάδα στην περιοχή του πλανήτη Άρη «ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ». «Νονός» των Καλαβρύτων του Άρη είναι ο καθηγητής αστροφυσικής στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο, συνεργάτης της NASA και υπεύθυνος σχεδιασμού πρωτοποριακού εξοπλισμού για την εξερεύνηση του διαστήματος, Αθανάσιος Οικονόμου.

O Αθανάσιος Οικονόμου είναι μόνιμος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο και συνεργάτης της NASA, απ' το 1960, καθώς και του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος (European Space Agency). Έχει σχεδιάσει δυο ρομπότ (το «Spirit» και το «Opportunity») που αποτελούν τον τεχνολογικό εξοπλισμό που αυτήν τη στιγμή χρησιμοποιείται για τη λήψη κι ανάλυση δειγμάτων απ' την επιφάνεια και το υπέδαφος του Άρη.

Τα ρομπότ αυτά ανακαλύπτουν άγνωστες περιοχές του πλανήτη, στις οποίες ο ελληνοαμερικάνος αστροφυσικός επιστήμονας αρέσκεται να δίνει ελληνικά ονόματα, όπως ο κρατήρας «Σαντορίνη», η πεδιάδα «Λασίθι», η κοιλάδα «Καλαβρύτων» κ.λπ.

Ο επόμενος στόχος για την ομάδα του είναι ο Κρόνος κι η μελέτη της ατμόσφαιράς του...

3ο Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου Στο Λονδίνο

Απ' τη Δευτέρα και για μια εβδομάδα (ως τις 15/11), θα φιλοξενείται στο Νότινγκ Χιλ του Λονδίνου το 3ο Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου, στο πλαίσιο του οποίου θα διαγωνισθούν περισσότερες από 40 ελληνικές ταινίες μυθοπλασίας, ντοκιμαντέρ, μικρού μήκους, πειραματικές ταινίες, βίντεο αρτ, και παράλληλα θα πραγματοποιηθούν εργαστήρια σεναρίου, ανεξάρτητου κινηματογράφου και ζητήματα προώθησής του.

Ο θεσμός του Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου στη βρετανική πρωτεύουσα, υποστηρίζεται απ' την ελληνική πρεσβεία στο Λονδίνο. Οι προβολές θα γίνουν στα «Westbourne Studios» (242 Acklam Road, Notting Hill, London W10 5JJ), σ' ένα εξαιρετικό χώρο δίπλα στο Portobello, όπου κατά καιρούς φιλοξενούνται ανάλογα φεστιβάλ και καλλιτεχνικές δράσεις.

Σύμφωνα με τους διοργανωτές και το πρόγραμμα, όλες οι ταινίες θα παρουσιαστούν κατά τη διάρκεια μίας ημέρας, με στόχο οι επισκέπτες του φεστιβάλ να έχουν άμεση και συνολική εικόνα της ελληνικής κινηματογραφικής δημιουργίας.

Στις 12 Νοεμβρίου, οι Βρετανοί Azhur Saleem (παραγωγός και ηθοποιός) και James Boyle (σκηνοθέτης), με εμπειρία στις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Βρετανία, θα συζητήσουν για το ανεξάρτητο σινεμά και τους τρόπους προώθησής του.

Την επομένη (13/11) θα γίνει παρουσίαση σεναρίων και θα ακολουθήσει συζήτηση με θέμα το σενάριο και τις τεχνικές υλοποίησής του, υπό τον συντονισμό του καλλιτεχνικού διευθυντή του Φεστιβάλ, και διευθυντή της CosmoCinema, σκηνοθέτη Χρήστου Προσύλη.

Την τελευταία μέρα (15/11) θα γίνει η απονομή των βραβείων Οδυσσέας (Odysseus Awards) στον μουσικό-καλλιτεχνικό χώρο Μυθόπολις (Mythopolis, 277 City Road, Islington, London EC1V 1LA). Η όλη τελετή θα συνοδεύεται από ζωντανή έντεχνη ελληνική μουσική κι ελληνική κουζίνα.

Πέρυσι, το αντίστοιχο φεστιβάλ έγινε το διάστημα 30 Οκτωβρίου ως και 1 Νοεμβρίου και προβλήθηκαν συνολικά 41 ταινίες...

Οι Έλληνες Της Ζιμπάμπουε

Ιστορική Αναδρομή
Οι φήμες που υπήρχαν έντονες στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα ότι υπάρχει άφθονο χρυσάφι στις όχθες των ποταμών της Ροδεσίας (η παλιά ονομασία της Ζιμπάμπουε), έσπρωξε αρκετά νωρίς πολλούς Έλληνες να φτάσουν στην περιοχή. Μεταξύ των Ελλήνων πρωτοπόρων της εποχής είναι και τα ονόματα των: Χρήστου Ζαχαρία, Θεόδωρου Μπόλη ή Μπολή, Πέτρου Κόλη, Κωνσταντίνου Ιωάννου, Γιώργου Αλέξη και Π. Ζαφείρη.

Ο Κυπριακής καταγωγής Γιώργος Ορφανίδης, φαίνεται ότι ήταν ο πρώτος ομογενής μας που βρέθηκε στη Ροδεσία, λίγο μετά το 1880. Ο Κύπριος ζωέμπορος, κάλεσε στη συνέχεια τον ανηψιό του Γ. Κυριακού, για να καταφθάσουν σύντομα και 100 Κύπριοι συγγενείς και συγχωριανοί τους.

Περιπετειώδης, ήταν την ίδια περίοδο η εγκατάσταση του Νικόλαου Βλαχάκη απ' την Κωνσταντινούπολη, ο οποίος αποβιβάστηκε αρχικά στο λιμάνι Μπέρια της Μοζαμβίκης, για να φτάσει στη συνέχεια το 1884 πεζοπορώντας, στην περιοχή Τσιρούντου στον ποταμό Ζαμβέζη, που χωρίζει τη Ζάμπια απ' τη Ζιμπάμπουε. Ο Νικόλαος Βλαχάκης, αργότερα έφερε στη χώρα και τον αδελφό του Δημήτριο. Κι οι δυο τους έγιναν αρχικά κυνηγοί και ζωέμποροι, όμως αργότερα απέκτησαν μεγάλα αγροκτήματα στα οποία ζούσαν σαν ντόπιοι φύλαρχοι, περιστοιχιζόμενοι από ιθαγενείς. Το 1913 όμως, ένα λιοντάρι κατασπάραξε το Νικόλαο Βλαχάκη, και σύμφωνα μ' ένα θρύλο της περιοχής, ο αδελφός του Δημήτριος κυνηγούσε επί μήνες το λιοντάρι, μέχρι που το βρήκε και το σκότωσε.

Στον επίσημο κατάλογο των πρώτων αποίκων της Ροδεσίας, συμπεριλαμβάνεται το όνομα του Π. Ζαφείρη, ο οποίος πήγε στη χώρα το 1890, ενώ την ίδια εποχή κατέφθασε κι ο καταγόμενος απ' την Κάρπαθο, Ι. Αντωνιάδης.

Οι Έλληνες στη Ροδεσία εργάστηκαν στην κατασκευή του σιδηροδρόμου, ενώ έπαιξαν βασικό ρόλο και στην παραγωγή καπνού. Να σημειωθεί ότι ο πρώτος παραγωγός τσιγάρων στη χώρα, ήταν ο Γ. Παπαδόπουλος απ' τη Λήμνο.

Η μαζική μετανάστευση Ελλήνων, σημειώνεται μετά το 1902, οπότε αρχίζει κι η δημιουργία των κοινοτήτων τους. Η ελληνική κοινότητα Χαράρε, ιδρύθηκε το 1921 για να χτίσει τα κατοπινά χρόνια εκκλησία, κοινοτική αίθουσα, Μορφωτικό Κέντρο, σχολείο κ.α. Λειτουργούσαν επίσης ελληνικές κοινότητες στο Μουτάρε, στο Σελούκουε, στο Χάρτλεϋ και στο Μασβινέο, αναγκάστηκαν όμως να κλείσουν λόγω των καταστάσεων που γνώρισε η χώρα.

Παρ' όλ' αυτά, άποικοι απ' την Ελλάδα και την Κύπρο συνέχισαν να πηγαίνουν στη Ροδεσία, ιδιαίτερα μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Έτσι οι Έλληνες από 1.000 που ήταν το 1941, έφτασαν το 1956 τους 3.000. Μόνο το 1957, πάνω από 200 νέοι άνδρες, έφτασαν απ' την Ελλάδα για να εργαστούν στο σιδηρόδρομο της Νότιας Ροδεσίας.

Η Ομοσπονδία Ελληνικών Κοινοτήτων Ροδεσίας άρχισε να λειτουργεί απ' το 1940, ενώ ελληνικές κοινότητες είχαν δημιουργηθεί με σχολεία κι εκκλησίες στο Σόλζμπερι, Μπουλαουάγιο, Γκουέλο, Ουμτάλι και Σελούκουε...

Η Ομογένεια Σήμερα

Η ελληνική ομογένεια της Ζιμπάμπουε, που το 1972 αριθμούσε περίπου 14.000 άτομα και στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας 3.500, σήμερα υπολογίζεται σε λίγο πάνω από 1.000 Έλληνες και 1.200 περίπου Ελληνοκύπριους. Η τάση είναι η περαιτέρω συρρίκνωση των αριθμών αυτών, κυρίως εξαιτίας της επιδείνωσης της εσωτερικής κι οικονομικής κατάστασης.

Οι περισσότεροι Έλληνες ζουν στην πρωτεύουσα Χαράρε και στη δεύτερη σε πληθυσμό πόλη της χώρας Μπουλαβάγιο. Το 50% των Ελλήνων ασχολούνται με το εμπόριο, 25% με την παροχή υπηρεσιών, 20% είναι επαγγελματίες και το υπόλοιπο 5% υπάλληλοι και αυτοαπασχολούμενοι τεχνίτες. Είναι οργανωμένοι σε κοινότητες κι υπάρχει ελληνικό δημοτικό σχολείο, η «Ελληνική Σχολή Χαράρε», η οποία λειτουργεί απ' το 1954 κι ανήκει στην Ελληνική Κοινότητα. Πρόσφατα, μάλιστα, η χώρα μας χορήγησε 200.000 € για την ανέγερση γυμνασίου στην «Ελληνική Σχολή Χαράρε».

Σημειώνεται ακόμα ότι το 2007 εγκαινιάσθηκαν στο Χαράρε ο Ιερός Ναός του Σωτηρός Χριστού (που χτίσθηκε με δωρεά της Βουλής των Ελλήνων) και το Ιεραποστολικό Κέντρο «Αγίου Αθανασίου» της Ιεράς Μητροπόλεως Ζιμπάμπουε...

Διπλωματικές Σχέσεις

Όσο αφορά τις διπλωματικές σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών, να προσθέσουμε ότι η Ελλάδα διατηρεί Πρεσβεία στο Χαράρε, ενώ η Ζιμπάμπουε δε διαθέτει Πρεσβεία στην Ελλάδα (ούτε και άμισθο προξενείο) καθώς δεν υπάρχουν οι οικονομικές προς τούτο δυνατότητες. Άλλωστε, οι σχέσεις μεταξύ Ελλάδος και Ζιμπάμπουε δεν είναι ιδιαίτερα καλές, εφόσον επηρεάζονται σε μεγάλο βαθμό απ' το καθεστώς «στοχευμένων» κυρώσεων, οι οποίες επιβλήθηκαν απ' την ΕΕ το Φεβρουάριο 2002 κι ανανεώνονται κάθε χρόνο από τότε. Ωστόσο, η παροχή βοήθειας προς τη χώρα αυτή της Αφρικής (είτε με τη μορφή οικονομικών χορηγήσεων, είτε με τη μορφή ανάληψης αναπτυξιακών προγραμμάτων), αν και υπήρξε εξ αρχής ισχνή, έχει αυξηθεί σημαντικά τα τελευταία χρόνια (αποστολές τροφίμων, προγράμματα καταπολέμησης του AIDS, ίδρυση επίσης ελληνικής κλινικής κ.α.)...

Με τη Ζιμπάμπουε δε θα σταματήσουμε εδώ. Θα συνεχίσουμε με τη χώρα αυτή της Αφρικής, κάτω από ένα άλλο πρίσμα όμως. Θα το δείτε στις επόμενες αναρτήσεις...

Οι Έλληνες Της Αυστρίας (Μέρος 2ο)

Η Σημαντική Παρουσία Των Νικόλαου Και Στέργιου Δούμπα

Η κεντρική είσοδος του περίφημου Μεγάρου Μουσικής στο κέντρο της Βιέννης, που είναι έδρα της Φιλαρμονικής της Βιέννης, βρίσκεται στην οδό Νικόλαου Δούμπα. Το διάσημο ανά τον κόσμο επιβλητικό χρυσοποίκιλτο Μέγαρο ανήκει στο Σωματείο των Φίλων Μουσικής της Βιέννης, το περιώνυμο Μουσικφεράϊν. Το Μέγαρο αυτό αποτελεί απώτερο όνειρο κάθε κλασικού καλλιτέχνη παγκοσμίου κύρους, προκειμένου να περιληφθεί στους βασικούς συντελεστές των μοναδικής σημασίας μουσικών εκδηλώσεων της Αυστριακής πρωτεύουσας, που γίνονται σ’ αυτό.

Ο τάφος του Νικόλαου Δούμπα (εικονίζεται στη δεύτερη φωτογραφία), βρίσκεται σε άκρως τιμητική θέση στο κεντρικό Νεκροταφείο της Βιέννης, έχοντας αριστερά τους τάφους των μεγάλων μουσουργών Μπραμς και Στράους, ενώ εκεί κοντά αναπαύονται κι άλλοι διάσημοι μουσικοί, όπως οι Μόζαρτ, Μπετόβεν κτλ.

Η Αυστριακή πόλη Τάτεντορφ έχει ανακηρύξει τον Νικόλαο Δούμπα μεγάλο ευεργέτη, έχει αναγείρει μνημείο προς τιμή του σε κεντρική της πλατεία, η οποία φέρει το όνομά του, κι έχει δώσει επίσης το όνομά του σε δρόμο καθώς και σε πάρκο. Ήδη όμως μέχρι τώρα έχουν γραφτεί αρκετά, οπότε πρέπει στο σημείο αυτό να δούμε ποιος ήταν ο Νικόλαος Δούμπας...

Το Σωματείο Φίλων της Μουσικής της Βιέννης, το περίφημο Μουσικφεράϊν, ιδρύθηκε το 1812. Αυτό το καλλιεπέστατο Μέγαρο Μουσικής ανεγέρθηκε (κοντά στο 1870), με την οικονομική στήριξη του Αυτοκράτορα κι άλλων προσωπικοτήτων της Αυστρίας, με σχέδια του πολύ γνωστού ανά την Ευρώπη Δανού μεγάλου Αρχιτέκτονα Θεοφίλου Φον Χάνσεν καθώς και με την προσωπική επιμέλεια του Αντιπροέδρου του Μουσικφεράϊν Νικολάου Δούμπα, ο οποίος συνέβαλε σημαντικά με τις οικονομικές του χορηγίες, όπως άλλωστε κι ο πατέρας του Στέργιος Δούμπας.

Άρα λοιπόν ο Νικόλαος Δούμπας (1830 - 1900) ήταν γιος του Στέργιου Δούμπα (1794 - 1870) που ήταν κι οι δυο τους πλούσιοι έμποροι, δωρητές κι ευεργέτες. Στην Ελλάδα ο Νικόλαος Δούμπας δεν είναι ιδιαίτερα γνωστός, ενώ στην Αυστρία το όνομά του ακόμα γνωρίζει τιμητικές διακρίσεις...

Οι Έλληνες Της Αυστρίας (Μέρος 1ο)

Διπλωματικές Σχέσεις

Στην Αυστρία η Ελληνική διπλωματία στεγάζεται κατά το μεγαλύτερο μέρος της στην Ελληνική Πρεσβεία που έχει την έδρα της στη Βιέννη. Στο Salzbourg λειτουργεί και Ελληνικό Γενικό Προξενείο. Η Πρεσβεία της Ελλάδας (εικονίζεται στη δεύτερη φωτογραφία) διοργανώνει εκεί σειρά εκδηλώσεων προς προώθηση των πολιτιστικών σχέσεων μεταξύ των δυο χωρών.

Ιστορική Αναδρομή - Ομογένεια

Η πρώτη παρουσία Ελλήνων στην Αυστρία καταγράφεται τον 9ο μ.Χ. αιώνα με την αποστολή των Κυρίλλου και Μεθοδίου στις παραδουνάβιες περιοχές.

Η εγκατάσταση ελληνικού στοιχείου εγκαινιάζεται ουσιαστικά τον 12ο αιώνα (το έτος 1148) με το γάμο της πριγκίπισσας Θεοδώρας της Koμνηνής με τον Ερρίκο Jasomirgott του Οίκου των Babenberg. Η άφιξη των Βυζαντινών στο ομώνυμο Δουκάτο σήμανε και την απαρχή της διάδοσης, στην νέα πατρίδα, πολιτισμικών στοιχείων του Βυζαντίου (όπως ήθη, έθιμα, διοικητικοί θεσμοί, στοιχεία γλώσσας και νομικής επιστήμης).

Στα τέλη του 17ου προς τις αρχές του 18ου αιώνα, όταν δημιουργούνται ευνοϊκές συνθήκες για τις μετακινήσεις και το εμπόριο μεταξύ αυστριακής και οθωμανικής αυτοκρατορίας, οικογένειες απ' την Ήπειρο και την Μακεδονία (όπως οι Σίνα, Δούμπα, Καραγιάννη, Οικονόμου, Χρηστοπάνου κ.λ.π.), με την πλούσια δραστηριότητα που αναπτύσσουν, καταλαμβάνουν υψηλές θέσεις στην κοινωνική κι οικονομική ζωή της ΑυστροΟυγγρικής αυτοκρατορίας. Έτσι, έμειναν στην ιστορία ως χορηγοί, ευεργέτες κι υποστηρικτές της πνευματικής και καλλιτεχνικής παραγωγής στη Βιέννη, σε μια πόλη, που αποτελούσε το σπουδαιότερο πνευματικό και πολιτιστικό κέντρο της κεντρικής Ευρώπης εκείνη την εποχή.

Ακόμη, η ελληνική κοινότητα της Βιέννης διαγράφει ιστορική πορεία για την μετέπειτα προετοιμασία της εθνικής παλιγγενεσίας με μορφές όπως οι: Ρήγας Φεραίος, Άνθιμος Γαζής, Νεόφυτος Δούκας, Κωνσταντίνος Κούμας, οικογένεια Υψηλάντη κ.ά. Ιδιαίτερο ρόλο στην ιστορία της νεότερης Ελλάδας, έπαιξε ο προοδευτικός διανοούμενος του νεοελληνικού διαφωτισμού Ρήγας Βελεστινλής (1753-1798), ο οποίος έζησε κι έδρασε προεπαναστατικά στην αυστριακή πρωτεύουσα, προετοιμάζοντας με τη σκέψη και τα εκδοθέντα έργα του τον ελληνικό εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του 1821.

Στη Βιέννη, εξάλλου, εκδόθηκε κι η πρώτη ελληνική εφημερίδα με τίτλο "Εφημερίς" (31 Δεκεμβρίου 1790) στο τυπογραφείο των αδελφών Μαρκίδων Πούλιου (καταγωγή απ' τα Σιάτιστα της Μακεδονίας), θέτοντας τις βάσεις στην ιστορία του Ελληνικού Τύπου, ως πρωτοπόροι εκδότες και δημοσιογράφοι. Οι προσπάθειες κι η δράση κι άλλων επιφανών Ελλήνων της Αυστρίας να προωθήσουν τη συγγραφή κι έκδοση βιβλίων, εφημερίδων και περιοδικών εντύπων, ως μέσων για την πνευματική απελευθέρωση και την αναγέννηση του Ελληνισμού είναι αξιομνημόνευτες.

Αργότερα, στα τέλη του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, δεν ήταν λίγοι εκείνοι οι Έλληνες (όπως κι άλλοι ξένοι) που κατέληξαν να αντικαταστήσουν ένα μέρος του ενεργού εργατικού δυναμικού της Αυστρίας, το οποίο είχε χαθεί σε βομβαρδισμούς και σε πολεμικές επιχειρήσεις.

Στις δεκαετίες του 50 και του 60 (ακόμα και του 70), η μεγάλη φυγή των Ελλήνων, απ' την μια πλευρά κατηύθυνε ένα μεγάλο μέρος της σπουδάζουσας νεολαίας σε διάφορα αυστριακά πανεπιστήμια, κι απ' την άλλη, οδήγησε πολλούς ικανούς συμπατριώτες μας να αναζητήσουν μια καλύτερη τύχη σε αυστριακές επιχειρήσεις, ή να κάνουν ακόμα και δικές τους.

Σήμερα, η ελληνική κοινότητα αριθμεί περίπου 5.000 μέλη (απ' τα οποία 3.000 έχουν την αυστριακή υπηκοότητα). Αν και μικρή, θεωρείται ιδιαίτερα δραστήρια, δίνοντας το παρόν με επιτυχία στον χώρο των γραμμάτων, των τεχνών, των επιστημών, αλλά και της πολιτικής, και κυρίως του εμπορίου. Αξίζει, μάλιστα, να σημειωθεί η ύπαρξη 80 ελληνικών εστιατορίων στην Αυστρία, απ' τα οποία τα 40 βρίσκονται στη Βιέννη.

Οι Έλληνες της Αυστρίας, ως γνήσιοι συνεχιστές της παράδοσης της Διασποράς, αποτελούν τους καλύτερους πρέσβεις του ελληνικού πνεύματος και του πολιτισμού με την ίδρυση και λειτουργία πλήθους Ενώσεων και Κοινοτήτων. Οι Σύλλογοι Ελληνοαυστριακής φιλίας είναι επίσης αρκετοί και μπορεί κανείς να τους δει στις μεγαλύτερες πόλεις της ευρωπαϊκής αυτής χώρας. Στη Βιέννη εδρεύει κι η Ιερά Μητρόπολη Αυστρίας.

Αυτά όσο αφορά τον Ελληνισμό της Αυστρίας. Στο δεύτερο μέρος θα γνωρίσουμε μια ελληνική οικογένεια που ήταν - και είναι ακόμα - πολύ σημαντική για την Αυστρία. Συγκεκριμένα, θα γίνει λόγος για τους Νικόλαο και Στέργιο Δούμπα... Στην επόμενη ανάρτηση...

Οι Έλληνες Της Ολλανδίας (Μέρος 2ο)

συνέχεια απ' την προηγούμενη ανάρτηση...

Οι Έλληνες Της Ουτρέχτης

Στην Ουτρέχτη βρήκαν οι περισσότεροι συμπατριώτες μας αμέσως δουλειά στη βιομηχανία και σε γνωστές εταιρίες, όπως η Ronko, η Demka και η Aluminium καθώς επίσης και στο Ακαδημαϊκό Νοσοκομείο. Περισσότεροι απ' τους μισούς στράφηκαν σε επαγγέλματα για ανειδίκευτους εργάτες. Εξαιτίας της κακής κατάστασης της Ελληνικής οικονομίας, που οφειλόταν τόσο στον 2ο Παγκόσμιο πόλεμο όσο και στον Εμφύλιο που ακολούθησε, οι Έλληνες δεν είχαν λάβει την κατάλληλη παιδεία κι εκπαίδευση. Γι' αυτό, αναπόφευκτα, έπρεπε να κάνουν τις χειρότερες και πιο κοπιαστικές εργασίες.

Η κοινωνική θέση των Ελλήνων της Ουτρέχτης (αλλά και των άλλων Ολλανδικών πόλεων) δεν βελτιωνόταν εύκολα. Η σκέψη ότι η παραμονή τους στην ξένη χώρα ήταν προσωρινή, ώσπου δηλαδή να μαζέψουν αρκετά χρήματα και να επαναπατριστούν, τους οδήγησε να μην προσπαθήσουν ούτε να μάθουν τη γλώσσα της χώρας φιλοξενίας αλλά ούτε και να μορφωθούν. Όταν τελικά αποφάσισαν να παρατείνουν τη διαμονή τους, είτε ακόμα και να τη μονιμοποιήσουν, η ευκαιρία είχε (κατά κάποιο τρόπο) χαθεί.

Αυτό το γεγονός λειτούργησε σε συνδυασμό με την κακή στεγαστική κατάσταση των Ελλήνων μεταναστών. Λόγω ακριβώς της φτώχιας που αντιμετώπιζαν (γεγονός, άλλωστε, που τους υποχρέωσε να μεταναστεύσουν), όσο αφορά την εύρεση κατοικίας, πολλοί - οι περισσοτεροι - κατέληξαν στις παλαιότερες και άρα στις πιο φτηνές γειτονιές της πόλης.

Στα πλαίσια του νόμου για την οικογενειακή επανένωση (στα μέσα της δεκαετίας του 70), η άφιξη των πρώτων γυναικών συζύγων και των παιδιών των Ελλήνων μεταναστών σήμανε τη διαμόρφωση ενός (πρώτου) κοινωνικού πυρήνα. Στην Ουτρέχτη γεννήθηκε ένα ελληνικό χωριό. Για να τελειοποιηθεί το χωριό χρειάζονταν ένα σχολείο, μια εκκλησία κι ένας πολιτιστικός σύλλογος. Σιγά σιγά ήρθαν κι αυτά.

Κατά την περίοδο της χούντας των συνταγματαρχών η ελληνική κοινότητα βρέθηκε υπό πίεση. Οι πραξικοπηματίες απ' την Ελλάδα προσπαθούσαν να ελέγξουν με κάθε τρόπο τους Έλληνες της δυτικής Ευρώπης.

Μετά την πτώση της Χούντας (1974) δημιουργήθηκε μια προσωρινή επιτροπή με σκοπό την ίδρυση ενός νέου συλλόγου σε ευρύτερη βάση. Πραγματοποιήθηκε γενική συνέλευση στην οποία συμφωνήθηκε ότι δεν θα επιτρέπονταν στους υποστηρικτές της δικτατορίας να συμμετέχουν στα διοικητικά όργανα του συλλόγου. Επίσης, αποφασίστηκε ότι το όνομα του συλλόγου θα ήταν «Ελληνική Κοινότητα Ουτρέχτης Και Περιχώρων».

Το 1978 υπήρξε από κάθε άποψη μια σημαντική χρονιά. Η κοινότητα απέκτησε δικό της κτίριο "Το Ελληνικό Σπίτι" στην οδό Willem Van Noordstraat. Στο δικό τους χώρο πια οι Έλληνες οργάνωναν δραστηριότητες και μαθήματα γι' αυτούς και τα παιδιά τους. Με τον καιρό δημιουργήθηκε μια Βιβλιοθήκη ενώ το συμβούλιο της κοινότητας συνεδρίαζε και συγκέντρωνε πληροφορίες που αφορούσαν τον Ελληνισμό. Από τότε μπορούμε να κάνουμε λόγο για μια πραγματική κι αντιπροσωπευτική ελληνική κοινότητα... Μετέπειτα η κοινότητα μετακόμισε σε καινούργιο κτίριο στην οδό Weersingel 20 όπου στεγάζεται μέχρι τις μέρες μας.

Σήμερα δεν ξέρουμε τον ακριβή αριθμό των Ελλήνων που μένουν στην Ουτρέχτη (περίπου 4.000). Αυτό όμως που είναι γνωστό και που έχει καταγραφεί ιστορικά είναι ο χρόνος άφιξής τους. Η ελληνική μειονότητα είναι η δεύτερη παλαιότερη στην Ουτρέχτη, μετά την αντίστοιχη Ισπανική.

Ομογενειακά ΜΜΕ Στην Ολλανδία

Και βέβαια υπάρχουν! Το περιοδικό "Λυχνάρι" εκδίδεται στα ολλανδικά τα τελευταία 18 χρόνια απ' το Πανεπιστημιακό Τμήμα με την ονομασία "Αδαμάντιος Κοραής". Ιδιοκτήτης του είναι η ένωση Ελλήνων Επιστημόνων σε συνεργασία με την έδρα Βυζαντινών Σπουδών του Άμστερνταμ. Κυκλοφορεί 5 φορές το χρόνο. Στοχεύει στην ενημέρωση των Ολλανδών και Ολλανδόφωνων Ελλήνων, με πολιτιστικά, οικονομικά, τουριστικά και άλλα θέματα που έχουν σχέση με τη σύγχρονη Ελλάδα.

Το τριμηνιαίο περιοδικό Griekenland And Magazine εκδίδεται απ' τον Ολλανδικό Οίκο Maansland Uitgeneij B.V. (υπάρχουν κι Έλληνες στην συντακτική του επιτροπή), με θέματα απ' την Ελλάδα και την Κύπρο. Σκοπός της έκδοσης είναι να προβάλλει ευρύτερα τις φυσικές ομορφιές, τα ελληνικά ήθη κι έθιμα, καθώς και την πλούσια πολιστική παράδοση της χώρας μας στην ολλανδική κοινή γνώμη. Ταυτόγχρονα, προβάλλει Έλληνες καλλιτέχνες κι ελληνικά προϊόντα, φαγητά, τουριστικά αξιοθέατα και τουριστικούς προορισμούς.

Το περιοδικό "Μετανάστης" εκδίδεται απ' την Ελληνική Κοινότητα της Ουτρέχτης "Αναγέννηση" 4 φορές το χρόνο κι ενημερώνει τους Έλληνες της Ολλανδίας για θέματα που τους αφορούν.

Τέλος, υπάρχει και το δισέλιδο "Εφημεριδάκι της Ελληνικής Κοινότητας Της Χάγης" που εκδίδεται απ' την αντίστοιχη κοινότητα (e-mail: ekx@ca.tc)...

Το Μεγάλο Πρόβλημα Με Τις Μαζικές Υιοθεσίες Βρεφών Απ' Την Ελλάδα

Υπάρχει και κάτι άλλο που συνδέει την Ελλάδα με την Ολλανδία, κάτι όμως που έχει χρώμα μελανό. Έχει να κάνει με τις "μαζικές υιοθεσίες" βρεφών απ' την Ελλάδα που έγιναν τις δεκαετίες του 60 και του 70. Εκείνη την εποχή, σχεδόν ένα ελληνόπουλο κάθε βδομάδα, αμέσως μετά με τη γέννησή του, "ταξίδευε" για την Ολλανδία, σε μια απ' τις μαζικότερες υποθέσεις υιοθεσίας παιδιών προς το εξωτερικό! Συγκεκριμένα, υπολογίζεται ότι σε διάστημα 15 ετών, 700 παιδιά "έφυγαν" απ' τα Κέντρα Βρεφών των Αθηνών, του Ηρακλείου και της Κέρκυρας, με "συνοπτικές διαδικασίες"... Για το τεράστιο θέμα αυτό, έχει γίνει σχετική εκπομπή στην ελληνική τηλεόραση ενώ έχει εκδοθεί κι ένα βιβλίο.

Τίτλος: Έλληνες Στην Ολλανδία
Συγγραφέας: Ομάδα Ολλανδών (Toon Pennings, Marietta Van Attekum, Hans Vermeulen)
Μετάφραση: Riki Van Boeschoten
Χρονολογία Έκδοσης: 1990
Σελίδες: 165

Στις φωτογραφίες εικονίζονται ένα μέρος της πόλης της Ουτρέχτης κι ο χάρτης της Ολλανδίας.

Οι Έλληνες Της Ολλανδίας (Μέρος 1ο)

Ιστορική Αναδρομή - Μεταναστευτικά Κύματα

Οι πρώτοι Έλληνες έφτασαν στην Ολλανδία στις αρχές του 18ου αιώνα για να κάνουν εμπόριο.

200 χρόνια αργότερα κατέφτασαν Έλληνες πρόσφυγες που εκδιώχθηκαν απ' τη Μικρά Ασία κατά την καταστροφή του 1922 και την υποχρεωτική ανταλλαγή πληθυσμών που έγινε ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Τουρκία.

Ένα τρίτο κύμα ήρθε κατά τη δεκατία του 60. Απ' το φθινόπωρο του 1962 Έλληνες πέρασαν στην Ολλανδία απ' το Βέλγιο και τη Γερμανία, ανταποκρινόμενοι στη διαρκώς αυξανόμενη ανάγκη της χώρας για εργατικά χέρια. Καταλυτικοί παράγοντες αυτής της μετακίνησης υπήρξαν απ' τη μια πλευρά η ανησυχητική αύξηση των εργατικών ατυχημάτων στα Βελγικά ανθρακορυχεία, κι απ' την άλλη το ότι στη Γερμανία ήταν όλο και πιο δύσκολο να βρει κανείς δουλειά. Η φήμη, τότε, κυκλοφόρησε γρήγορα από στόμα σε στόμα. Στην Ολλανδία υπάρχει δουλειά...

Ομογένεια

Η χώρα μας εκπροσωπείται διπλωματικώς στην Ολλανδία απ' την Ελληνική Πρεσβεία στη Χάγη. Στην Πρεσβεία υπάγεται και το Προξενικό Γραφείο, το οποίο ιδρύθηκε μετά τη διακοπή της λειτουργίας του Γενικού Προξενείου στο Ρόττερνταμ. Σημειώνεται, επίσης, ότι στο Πανεπιστήμιο του Κρόνινγκεν λειτουργεί έδρα Νέων Ελληνικών και Βυζαντινολογίας και στο Πανεπιστήμιο του Άμστερνταμ έδρα Νέων Ελληνικών. Στο Ρόττερνταμ υπάρχει κι εκκλησία, ο Ιερός Ναός του Αγίου Νικολάου.

Η Ομογένεια εκεί αριθμεί παρουσία περίπου 13.000 Ελλήνων κατά την Ολλανδική Στατιστική Υπηρεσία (βάση στοιχείων του 2009). Μένουν σε διάφορες πόλεις κι είναι διανεμημένοι σε διάφορες κοινότητες και συλλόγους.

Η Ομοσπονδία Ελληνικών Κοινοτήτων Ολλανδίας

Η Ομοσπονδία Ελληνικών Κοινοτήτων Ολλανδίας είναι το όργανο που συντονίζει τους οργανωμένους σε κοινότητες Έλληνες της Ολλανδίας. Σκοποί της είναι:

* Η υποστήριξη των συμφερόντων των Ελλήνων της Ολλανδίας.
* Η ανάδειξη κι επίλυση των προβλημάτων που απασχολούν τους Έλληνες της χώρας αυτής.
* Ο συντονισμός κοινών προσπαθειών των Ελληνικών οργανώσεων της Ολλανδίας.
* Η καλλιέργεια των καλών σχέσεων μεταξύ των Ελλήνων της Ολλανδίας και του τοπικού πληθυσμού αλλά και μεταξύ των άλλων οργανώσεων μεταναστών.

Η Ομοσπονδία χαρακτηρίζεται από πλήθος αρμοδιοτήτων και διαθέτει από ένα ειδικό τμήμα για κάθε αντικείμενο που έχει να επιτελέσει. Έτσι υπάρχει τμήμα Εκπαιδετικών Θεμάτων, Κοινωνικής Ασφάλισης, Τρίτης Ηλικίας, Νέων, Γυναικών, Δημοσίων Σχέσεων Κι Επικοινωνίας...

Η Ομοσπονδία έχει 13 κοινότητες μέλη που βρίσκονται στις παρακάτω πόλεις: Αϊντχόβεν, Αλμπλάσσερνταμ, Άμστερνταμ, Βαχένιγκεν, Μάαστριχτ, Ναϊμέχεν, Όστερβάικ, Ουτρέχτη, Ρόττερνταμ, Τίλμπουργκ, Χάγη, Χόρινχεν και Κρόνινγκεν. Έδρα της είναι το Χόρινχεμ. Το Διοικητικό Συμβούλιο της Ομοσπονδίας απαρτίζεται από 2 αντιπροσώπους από κάθε κοινότητα οι οποίοι συνεδριάζουν σε τακτά διαστήματα. Το Δ.Σ. εκλέγει και τη Γραμματεία.

συνέχεια στην επόμενη ανάρτηση...

Στις φωτογραφίες εικονίζονται η σημαία της Ολλανδίας κι ένα μέρος απ' την πόλη της Χάγης...

Χιλιανή Φυλή Κατάγεται Απ' Τους Αρχαίους Σπαρτιάτες!

Έλληνες υπάρχουν παντού! Είναι μια φράση που επαναλαμβάνεται ολοένα και πιο συχνά, χωρίς ωστόσο να είναι κουραστική καθώς εκφράζει απόλυτα την πραγματικότητα για μια εθνότητα τόσο ανήσυχη και δραστήρια όπως είναι η ελληνική, και για ένα λαό τόσο ερευνητικό και δημιουργικό όπως είναι ο ελληνικός!

Όπου και να κοιτάξει κανείς, και στα 4 σημεία του ορίζοντα (από βορά μέχρι νότο κι από δύση μέχρι ανατολή), και σε όλες τις ηπείρους της γης απ' άκρη σ' άκρη, είναι αφάνταστα δύσκολο να μην βρει έναν Έλληνα, ή να μην εντοπίσει, έστω, κάποιο ελληνικό στοιχείο που να δηλώνει εμφατικά τη χώρα προέλευσής του!

Αυτό δε γίνεται, βέβαια, τα τελευταία χρόνια μόνο, έχει τις ρίζες του στο απότερο παρελθόν. Το γνωρίζουμε κι εμείς ως Έλληνες απ' την πλούσια ιστορία μας, αλλά μας το επιβεβαιώνουν κι όλες οι τεκμηριωμένες κι επιστημονικές έρευνες και μελέτες που έρχονται διαρκώς στο φως της δημοσιότητας.

Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της Χιλής, για το ελληνικό στοιχείο της οποίας η παρούσα ιστοσελίδα έχει γράψει άλλες δυο φορές στο παρελθόν (1 & 2). Πριν από 24 χρόνια λοιπόν, το 1974, ο Χιλιανός ιστορικός Λόνκο Κιλαπάν, που φέρεται ως ο επίσημος ιστορικός της φυλής των Αραουκανών, έγραψε το βιβλίο "Η Ελληνική Καταγωγή Των Αραουκανών". Μέσα στην εργασία του αυτή δημοσιοποιεί την παράδοση της φυλής ότι είναι απόγονοι των αρχαίων Σπαρτιατών (του 8ου και 7ου αιώνα π.Χ.), ενώ, όσο αφορά την οργάνωσή της, διαπιστώνει ότι ανταποκρίνεται σε σπαρτιατικά πρότυπα, όπως η νομοθεσία του Λυκούργου. Σήμερα το εν λόγω βιβλίο έχει ξεπεράσει πια τα όρια της Χιλής κι ήδη απ' to 1997 κυκλοφορεί στα ελληνικά απ' τις εκδόσεις "Ηλιοδρόμιο" (σε μετάφραση Γιώργου Λαθύρη). Ποιοι είναι όμως οι Αραουκανοί και πως συνδέονται με τους Σπαρτιάτες; Ας το δούμε το θέμα αυτό πιο αναλυτικά...

Οι Αραουκανοί είναι μία μυστηριώδης φυλή της Νοτίου Αμερικής. Έχει προκαλέσει τον παγκόσμιο θαυμασμό για τις αρετές της και ιδίως για την ακατάβλητη μαχητικότητά της μέσα στην πρόσφατη ιστορία, αφού αντιστάθηκε με επιτυχία πάνω από 3 αιώνες στους Ισπανούς, απ' τους οποίους, μάλιστα, δεν κατακτήθηκε ποτέ, ούτε με τα όπλα, ούτε μέσω της θρησκείας. Η κοιτίδα των Αραουκανών, η περιοχή της Αραουκανίας, βρίσκεται στη σημερινή κεντρονότιο Χιλή, μεταξύ των ποταμών Βίο Βίο και Τολτέν.

Σύμφωνα με τις αποκαλύψεις του ιστορικού Κιλαπάν, γύρω στο 600 με 800 π.χ. ξεκίνησε μια αποστολή αποίκισης απ' την Ελλάδα, συγκεκριμένα απ' τη Σπάρτη, και περνώντας απ' τη Μικρά Ασία ακολούθησε τον παραδοσιακό δρόμο προς την Άπω Ανατολή, περνώντας βορειοανατολικά της Ινδίας και φτάνοντας στην περιοχή του Λάος. Στη συνέχεια κατέβηκαν προς την Χερσόνησο της Μαλαισίας κι από κει πέρασαν στον Ειρηνικό Ωκεανό.

Χρησιμοποιώντας ως γέφυρα τα νησιωτικά συμπλέγματα της Ινδονησίας, Μικρονησίας, Μελανησίας και Πολυνησίας, έφθασαν τελικά ως τα νησιά Γκαλαπάγκος κι από εκεί πέρασαν στη αμερικανική ήπειρο, στο (σημερινό) Περού. Οι Σπαρτιάτες, αναζητώντας κατάλληλο μέρος για εγκατάσταση της νέας αποικίας, οδηγήθηκαν τελικά νοτιότερα. Εκεί θεμελίωσαν την καινούργια πολιτεία - κράτος.

Σύμφωνα με τα όσα στοιχεία συγκέντρωσε ο Κιλαπάν, όταν εγκαταστάθηκαν οι Έλληνες άποικοι, βρέθηκαν μπροστά στο δίλημμα ή να προσπαθήσουν να διδάξουν τη γλώσσα τους στους ιθαγενείς με τους οποίους ήρθαν σ' επαφή ή να μάθουν οι ίδιοι την ομιλούμενη γλώσσα εκείνης της χώρας, την μαπουντούγκου (mapudugu). Τελικά, ακολούθησαν τη δεύτερη επιλογή, αλλά εφαρμόζοντας τους γραμματικούς κανόνες της δικής τους γλώσσας. Ταυτόχρονα δίδαξαν στους ντόπιους τις βασικές λέξεις της γλώσσας τους όπως Ζευς ή Ζαν (Ζεν), Γαία (Γούε) κτλ. Επίσης, πολλά τοπωνυμία που διατηρούνται ακόμη και σήμερα σε βουνά, ποταμιά, νησιά, χωριά και περιοχές της Χιλής, είναι ελληνικής προέλευσης, όπως Άνδεις (αυτές που ευχαριστούν, που τέρπουν, από το ρήμα ανδάνω). Η αραουκανική γλώσσα διαθέτει τόσο πλούσιο λεξιλόγιο που υπερβαίνει πολλές απ' τις λεγόμενες σύγχρονες γλώσσες. Ο Κιλαπάν, μάλιστα, βεβαιώνει ότι ένα 20% τουλάχιστον του λεξιλογίου που διατηρείται ακόμα και σήμερα εν χρήσει, είναι ελληνικά...

Στις φωτογραφίες εικονίζονται η σημαία της Χιλής, ο χάρτης της και το εξώφυλλο του βιβλίου που αναφέρεται στην ανάρτηση. Όποιος, μάλιστα, ενδιαφέρεται για την ελληνική έκδοση, μπορώ να του τη στείλω (σε pdf)...

Οι Έλληνες Του Μεξικού

Με το Μεξικό έχουν συναφθεί διάφορες εμπορικές και πολιτιστικές συμφωνίες. Η νεοελληνική γλώσσα διδάσκεται εκεί, απ' το 1977, στο Πανεπιστήμιο της Πόλης του Μεξικού (το μεγαλύτερο της χώρας), καθώς και στο Πανεπιστήμιο του Ακατλάν. Μάλιστα, πρόσφατα (στο τέλος του προηγούμενου χρόνου), υπογράφτηκε συμφωνία μεταξύ των δυο χωρών για την ίδρυση στο Μεξικό πανεπιστημιακής έδρας με την ονομασία "Γεώργιος Σεφέρης". Η ελληνική πρεσβεία εκεί βρίσκεται στην πρωτεύουσα (εικονίζεται στη δεύτερη φωτογραφία), ενώ άμισθα Προξενεία λειτουργούν στις πόλεις Merida και Monterrey.

Παρ' ότι δεν υπήρχε ποτέ κύμα μετανάστευσης απ' την Ελλάδα, η χώρα έχει ένα σημαντικό αριθμό Ελλήνων. Η ομογένεια αποτελείται από 1.500 άτομα στην Πόλη του Μεξικού (Κοινότητα και εκκλησία ειναι η Αγία Σοφία του Μεξικού - Santa Sofia De Mexico), 2.000 άτομα στο Κουλιακάν της Πολιτείας Σιναλόα, 200 άτομα στη Γουαδαλαχάρα, καθώς και 30 περίπου οικογένειες στις πόλεις Βερακρούζ και Κοατζακοάλκος στον Κόλπο του Μεξικού. Γενικά, η καταγραφή των συμπατριωτών μας είναι δύσκολη εκεί καθώς υπάρχουν Έλληνες τρίτης - ακόμα και τέταρτης - γενιάς, πολλοί εκ των οποίων έχουν παντρευτεί με Μεξικανούς κι έχουν ενταχθεί πλήρως στην τοπική κοινωνία.

Η ελληνική κοινότητα στην Πόλη του Μεξικού είναι πολύ δραστήρια. Απόδειξη η συμμετοχή των μελών της στις διάφορες εκδηλώσεις της. Τα γλέντια στις μεγάλες γιορτές παίρνουν και δίνουν. Όλοι φέρνουν κάτι απ' την Ελλάδα. Με χαρά παρουσιάζουν ότι ελληνικό έχουν αγοράσει απ' την πατρίδα. Με τα λίγα εκθέματα που διαθέτουν κάνουν εκθέσεις κι οι Μεξικάνοι συρρέουν για να πάρουν μια εικόνα από Ελλάδα. Οι Μεξικανοί αγαπούν την Ελλάδα.

Μέσα στην κοινότητα γίνονται μαθήματα ελληνικής γλώσσας. Στα πλαίσια των δυνατοτήτων της, λειτουργεί εβδομαδιαίο σχολείο όπου κατά μέσο όρο πάνω από 70 μαθητές (Έλληνες ή φιλέλληνες κάθε ηλικίας σε διαφορετικά τμήματα) διδάσκονται την ελληνική γλώσσα. Αυτό γίνεται με τη βοήθεια δασκάλου απεσταλμένου απ' το ελληνικό υπουργείο Παιδείας. Επίσης, το χορευτικό συγκρότημα της κοινότητας έχει αποκομίσει θετικές εντυπώσεις κι αρκετοί σύλλογοι από άλλες χώρες στο Μεξικό τους καλούν να συμμετέχουν σε εκδηλώσεις τους. Για ένα διάστημα, μάλιστα, γίνονταν και μαθήματα μπουζουκιού. Η κοινότητα αγόρασε δύο αλλά δεν έφταναν για τους μαθητές. Οι μεξικάνοι αγαπούν τα ελληνικά τραγούδια κι ακόμα περισσότερο να βλέπουν μικρά ελληνόπουλα να παίζουν το αγαπημένο έγχορδο όργανο. Αξίζει ακόμα να σημειωθεί κι η καλή σχέση της κοινότητας με το πανεπιστήμιο της πόλης, ένα απ' τα μεγαλύτερα κι εγκυρότερα του κόσμου.

Σχετικό με τα προηγούμενα είναι κι η ύπαρξη Εκκλησίας στο οικόπεδο της ελληνικής κοινότητας, στην Πόλη του Μεξικού. Η γη παραχωρήθηκε στην κοινότητα απ' την κυβέρνηση του Μεξικό το 1964 με διάρκεια 100 χρόνων. Σήμερα στο χώρο αυτό στεγάζεται η ελληνική κοινότητα και η μητρόπολη Μεξικού και Κεντρικής Αμερικής. Η εκκλησία χτίστηκε με κόπο κι ιδρώτα Ελλήνων και Μεξικανών απλών πολιτών. Η εκκλησία διαθέτει αξιόλογο αριθμό ιερέων οι οποίοι ταξιδεύουν συχνά σε όλη τη χώρα.

Η δεύτερη ελληνική κοινότητα στο Μεξικό έχει την έδρα της στο Κουλιακάν. Εκεί βρίσκεται η μεγαλύτερη ελληνική κοινότητα με περίπου 500 οικογένειες μέλη. Η τρίτη κοινότητα βρίσκεται στην Γκουαδαλαχάρα με πάνω από 300 οικογένειες. Πέρα απ' τις κοινότητες αυτές, διάσπαρτοι Έλληνες υπάρχουν σε όλη την επικράτεια της χώρας.

Όσο αφορά, τέλος, το Ελληνικό στοιχείο της μακρινής αυτής χώρας της αμερικανικής ηπείρου, αξίζει να επισημανθεί κι η παρουσία του Όμηρου Αριτζή (γεννημένος στη μικρή πόλη Κοντεμπέκ του Μεξικού το 1940). Πρόκειται για ένα ελληνομεξικάνο συγγραφέα, ακτιβιστή, οικολόγο και διανοούμενο παγκόσμιας εμβέλειας, ένα σπουδαίο τέκνο της μικρασιατικής διασποράς. Είναι παντρεμένος κι έχει δυο κόρες τη Χλόη, που είναι συγγραφέας, και την Εύα Σοφία, που είναι σκηνοθέτης. Περισσότερα από τριάντα βιβλία με έργα του Όμηρου Αριτζή, μυθιστορήματα, διηγήματα, ποιήματα, δοκίμια κλπ, έχουν εκδοθεί στα ισπανικά και πολλά απ' αυτά έχουν μεταφραστεί σε διάφορες γλώσσες...

Tιμητική Εκδήλωση Στη Σουηδία (29 Μαρτίου 2010)

Σε κλίμα έντονης συγκίνησης κι ενθουσιασμού, εκατοντάδες Έλληνες ποντιακής καταγωγής προσήλθαν στο χώρο της ελληνικής κοινότητας της Στοκχόλμης, προσκεκλημένοι του Συλλόγου Ποντίων «Εύξεινος Πόντος Στοκχόλμης», για να τιμήσουν τους ελληνικής καταγωγής αλλά και Σουηδούς βουλευτές οι οποίοι προώθησαν ψήφισμα, που έγινε αποδεκτό απ' τη Σουηδική Βουλή στις 11.3.2010, το οποίο αναγνωρίζει τη γενοκτονία των Ελλήνων Ποντίων, Αρμενίων και Aσσυρο/Χαλδαίων απ' τον οθωμανικό και κεμαλικό ρατσισμό την περίοδο 1914-1923.

Παρόντες στην εκδήλωση τιμής και μνήμης, ο πρόεδρος της Παμποντιακής Ομοσπονδίας Ελλάδος Γιώργος Παρχαρίδης, ο β’ αντιπρόεδρος της Π.Ο.Ε. Γιάννης Αντωνιάδης κι ο εκπρόσωπος Τύπου της Π.Ο.Ε. δημοσιογράφος της EΡT 3 Γιώργος Γεωργιάδης. Τους προσκεκλημένους υποδέχτηκε και χαιρέτισε σύσσωμο το διοικητικό συμβούλιο του Συλλόγου Ποντίων «Εύξεινος Πόντος Στοκχόλμης» με επικεφαλής τον πρόεδρο Κώστα Φραγγίδη. Χαιρετισμό προς τους παρευρισκόμενους απηύθυνε κι ο πρόεδρος της αδερφής Ομοσπονδίας Συλλόγων Ποντίων στην Ευρώπη Γιάννης Mπουρσανίδης.

Ειδικά, ο πρόεδρος της Π.Ο.Ε. Γιώργος Παρχαρίδης συνεχάρη από βάθος καρδιάς τους Έλληνες Ποντίους της Σουηδίας και ιδιαίτερα το σύλλογο «Εύξεινος Πόντος Στοκχόλμης» καθώς κι όλους τους βουλευτές που υποστήριξαν στη Σουηδική Βουλή την απόφαση για την αναγνώριση, κάλεσε, μάλιστα, και τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες να μιμηθούν το παράδειγμα της δημοκρατικής Σουηδίας με απώτερο στόχο τη διεθνή και παγκόσμια καταδίκη της γενοκτονίας ως όρο συμφιλίωσης της Τουρκίας με το ιστορικό της παρελθόν.

Στη συνέχεια ο Σύλλογος Ποντίων «Εύξεινος Πόντος Στοκχόλμης» τίμησε τους εξής βουλευτές και πολιτευτές για την υποστήριξη τους στο δίκαιο αίτημα του Ποντιακού Ελληνισμού:

1. Fredrick Malm βουλευτή του κόμματος των Φιλελευθέρων που ανήκει στον κυβερνητικό συνασπισμό, ο οποίος μάλιστα πήρε κι αντίθετη θέση απ' την επίσημη γραμμή του κόμματός του που ήταν αρνητική.
2. Τον Ποντιακής καταγωγής βουλευτή του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Σουηδίας Νίκο Παπαδόπουλο, ο οποίος μάλιστα έχει αποδεχτεί σχετική πρόσκληση της Π.Ο.Ε. να είναι ο κεντρικός ομιλητής της παλλαϊκής εκδήλωσης μνήμης της 19ης Μαΐου 2010 στην πλατεία Αγίας Σοφίας στην Θεσσαλονίκη.
3. Ulla Hoffman πρώην πρόεδρο του Αριστερού κόμματος Σουηδίας.
4. Mats Pertoft βουλευτή Οικολόγων Πρασίνων Σουηδίας.
5. Τον πολιτευτή του Αριστερού κόμματος Ποντιακής καταγωγής Τάσο Σταφυλίδη.

Την εκδήλωση κάλυψε δημοσιογραφικά τηλεοπτικό συνεργείο της EΡT 3. Ο πρόεδρος της Π.Ο.Ε. Γιώργος Παρχαρίδης, στο περιθώριο της εκδήλωσης, κάλεσε τον πρόεδρο του συλλόγου «Εύξεινος Πόντος Στοκχόλμης» Κώστα Φραγγίδη καθώς και άλλα μέλη του Σουηδικού κοινοβουλίου να παραστούν και να τιμήσουν την εκδήλωση μνήμης της 19ης Μαΐου 2010 στην πλατεία Αγίας Σοφίας στην Θεσσαλονίκη...

Το Διαχρονικό Ελληνικό Στοιχείο Της Μασσαλίας

Γύρω στο 600 π.Χ. οι Έλληνες ναυτικοί που ήρθανε απ' τη Φώκαια της Μικράς Ασίας ίδρυσαν την Μασσαλία κι ακτινοβόλησαν τον πολιτισμό στη Δύση...

Είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Γαλλίας. Ειδικότερα, πρόκειται για την παλαιότερη πόλη της χώρας αυτής ενώ θεωρείται ακόμα παλαιότερη και της "αιώνιας πόλης", της Ρώμης! Βρίσκεται στην ακτή του κόλπου της Λυών της Μεσογείου.

Στη Μασσαλία ζουν σήμερα περίπου 12.000 Έλληνες ομογενείς, δεύτερης και τρίτης γενιάς, προερχόμενοι κυρίως απ' την Κωνσταντινούπολη και τη Μικρά Ασία. Στην ευρύτερη περιοχή της πόλης, όπου οι Έλληνες ομογενείς υπολογίζονται περίπου στις 20.000, υπάρχουν 15 ομογενειακές οργανώσεις και πάρα πολλοί σύλλογοι Φιλελλήνων. Υπάρχουν χωριά όπως το Port De Bouc, το Salin De Giraud και το Port Saint Louis, όπου το 40% το πληθυσμού είναι ελληνικής καταγωγής!

Τα Κύματα Των Ελλήνων

Πρώτο Κύμα: Το 630 π.Χ. Έλληνες απ' τη Φώκαια της Ιωνίας (βορειοδυτικά της Σμύρνης) έκτισαν τη Μασσαλία. Οι Φωκαείς ήταν τολμηροί θαλασσοπόροι. Πρώτοι αυτοί κατασκεύασαν πλοία (νήες) με 50 κουπιά και γρήγορα ανάδειξαν την πατρίδα τους σε μεγάλη ναυτική δύναμη και πλούτισαν.

Δεύτερο κύμα: Είναι οι Έλληνες που ήρθαν την περίοδο της Οθωμανικής αυτοκρατορίας τον 17ο αιώνα απ' την Κωνσταντινούπολη. Πρόκειται για τον χρυσό αιώνα της Μασσαλίας! Οι Έλληνες την χρονική αυτή περίοδο βοήθησαν στην οικονομική ανάπτυξη της πόλης κερδίζοντας μ’ αυτό τον τρόπο την εκτίμηση των Γάλλων της Μασσαλίας.

Τρίτο κύμα: Αφορά τους σημερινούς Έλληνες μετά την καταστροφή της Μικράς Ασίας. Οι πρόσφυγες αυτοί που ήρθαν το 1922 αποτελούν τις οικογένειες πέμπτης γενιάς. Σκοπός των Ελλήνων της Μασσαλίας σήμερα είναι να βρούνε την πολιτιστική τους ταυτότητα που «έχασαν» μετά την Μικρασιατική καταστροφή, ερχόμενοι στη Γαλλική αυτή πόλη.

Ελληνικές Ενώσεις

Υπάρχουν κυρίως η Ελληνική Ένωση Μασσαλίας Και Περιχώρων με έτος ίδρυσης το 1944, κι η Ελληνική Κοινότητα Μασσαλίας που ιδρύθηκε το 1976. Σκοπός τους είναι η υποστήριξη των Ελλήνων που κατοικούν στην Γαλλία όπως επίσης κι η διατήρηση κι ανάπτυξη της εθνικής τους ταυτότητας. Μέσα στις επιδιώξεις τους ακόμα είναι κι η ανάπτυξη της Ελληνο-γαλλικής φιλίας καθώς κι η διάδοση της Ελληνικής γλώσσας και του πολιτισμού στη δυτική αυτή χώρα. Στην προσπάθεια επίτευξης των παραπάνω στόχων έχουν άμεση συμμετοχή όλες οι Ελληνικές κοινότητες της Γαλλίας που αποτελούν και τα κύρια μέλη της Ομοσπονδίας.

Ελληνική Ορθοδοξία

Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία. Χτίστηκε το 1820. Πρόκειται για την παλιότερη ορθόδοξη εκκλησία της Ευρώπης μαζί με την ορθόδοξη εκκλησία της Βιέννης στην Αυστρία...

Ελληνικό Χρώμα Σε Σχολείο Στη Λίμα Του Περού

Συνεχίζουμε με το μακρινό Περού και στις σημερινές αναρτήσεις.

Σ' ένα σχολείο, σε μια φτωχική γειτονιά της Λίμα, 250 νήπια με τις γαλανόλευκες στολές και σημαίες, έφεραν την Ελλάδα και το Περού πιο κοντά με αφορμή την 28η Οκτωβρίου! Στο Περού, η ελληνική παρουσία, καταγράφεται απ' τα πρώτα χρόνια της δημιουργίας της χώρας των Ίνκας. Στα επίσημα αρχεία αναφέρονται ελληνικά ονόματα ακόμη και σε κείμενα που χρονολογούνται απ' το 1560. Σήμερα στη χώρα ζουν περίπου 40 ελληνικές οικογένειες.

Απ' το 2003 η Ελλάδα έχει υιοθετήσει ένα νηπιαγωγείο στο San Juan De Lurigancho που βρίσκεται μία ώρα απ' το κέντρο της πρωτεύουσας, τη Λίμα, σε μια απ' τις πιο φτωχικές γειτονιές. Η ελληνική κυβέρνηση έχει βοηθήσει στον εξοπλισμό του σχολείου και στηρίζει τα παιδιά με γραφική ύλη. Το σχολείο ονομάζεται “Centro De Educacion Inicial Republica Helenica”.

Ο Έλληνας πρέσβης στο Περού επισκέφθηκε το σχολείο με αφορμή την 28η Οκτωβρίου και μια μεγάλη έκπληξη περίμενε την ελληνική αποστολή. Πάνω από 200 νήπια με γαλανόλευκες σημαίες υποδέχτηκαν θερμά τους Έλληνες επισκέπτες, ενώ ετοίμασαν και μια μικρή γιορτή με παρέλαση γεμάτη από άρωμα και χρώμα Ελλάδας.

Ήταν μια καθόλα απίθανη Ελληνική τελετή που φυσικά δε συνέβη στην Αθήνα παρά στην Περουβιανή πρωτεύουσα Λίμα!

Μια Μικρή Ελλάδα Στην "Καρδιά" Του Μοντεβίδεο

Περπατώντας στις όχθες του ποταμού Ρίο Ντε Λα Πλάτα, στην "καρδιά" του Μοντεβίδεο, βλέπεις παντού τριγύρω πρόσωπα χαρούμενα. Πρόσωπα οικεία, που σε χαιρετούν  μ' ένα χαμόγελο κι ένα "καλημέρα", στα ισπανικά, αλλά και - συχνά - στα... ελληνικά! Αυτή η τελευταία επισήμανση μπορεί να φαίνεται ασυνήθιστη, περίεργη και παράξενη, αλλά είναι πέρα για πέρα αληθινή, αφού στην πρωτεύουσα της Ουρουγουάης, με το περίπου 1,5 εκατ. κατοίκους, ολοένα και περισσότεροι είναι αυτοί που μαθαίνουν και μιλούν ελληνικά! Αυτούς τους ανθρώπους, με την ευγενική θωριά και την ελληνική "ψυχή" συνάντησε, στο πέρασμα της απ' την Ουρουγουάη, η Ελένη Γκίνου, καθηγήτρια γλώσσας και διαπολιτισμικής εκπαίδευσης στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και στο Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο, η οποία ζει και "τρέφεται" με τέτοια ταξίδια ανά τον κόσμο, όπου συχνά συναντά μια... άλλη Ελλάδα.

Η "ανήσυχη" και δραστήρια Ελληνίδα καθηγήτρια λοιπόν συνάντησε Έλληνες και στην Ουρουγουάη, και μάλιστα σ' έναν χώρο, που θα μπορούσε να πει κάποιος πως πρόκειται για το "λίκνο" του ελληνικού πολιτισμού στη μακρινή αυτή χώρα: το ίδρυμα "Μαρία Τσάκος" (εκονίζεται στη φωτογραφία) που είναι "Παιδί" του Χιώτη καπετάνιου Π. Τσάκου, ο οποίος  βρέθηκε στο Μοντεβίδεο για επαγγελματικούς λόγους, αλλά "κουβαλώντας" πάντα στην ψυχή του τη μεγάλη του αγάπη για το αρχαίο ελληνικό πνεύμα, την ελληνική παράδοση και τον πολιτισμό.

Το Ίδρυμα φέρει το όνομα της μητέρας του καπετάν Τσάκου, "μιας απλής γυναίκας της Χίου, που αποπνέει, όμως, τη σοφία της ζωής", όπως χαρακτηριστικά την περιγράφει η Ελένη Γκίνου. Αξίζει να σημειωθεί πως το ίδρυμα έχει καταφέρει, απ' την ίδρυσή του το 1978, ως σήμερα, να φέρει στην "αγκαλιά" του χιλιάδες Ουρουγουανούς. Η έμφυτη - θα έλεγε κάποιος - αγάπη των Ουρουγουανών για την Ελλάδα κι ο απέραντος θαυμασμός τους για την πολιτισμό της ήταν το "κλειδί" της εδραίωσης του Ιδρύματος και της πολύ μεγάλης επιτυχίας του έργου του. Χαρακτηριστικό είναι πως, μόνο την περασμένη χρονιά, απ' τα θρανία του σχολείου εκμάθησης της Ελληνικής γλώσσας πέρασαν 450 μαθητές και, μάλιστα, η ζήτηση ήταν ακόμη μεγαλύτερη, αλλά το σχολείο δεν μπορούσε να φιλοξενήσει άλλους. Σύμφωνα, μάλιστα, με τον καπετάνιο Δημήτρη Λίνα, στενό συνεργάτη του Παναγιώτη Τσάκου κι αντιπρόεδρο του Ιδρύματος, συνολικά πάνω από 5.000 άτομα έχουν διδαχθεί την Ελληνική γλώσσα ως σήμερα...

Πανελλήνιοι Αγώνες Ωκεανίας

Ομογενείς νέοι αθλητές θα αγωνιστούν στη Μελβούρνη σε διάφορα αθλήματα στους Πανελληνίους Αγώνες της Ωκεανίας, στις 27-29 Νοεμβρίου 2009. Οι Αγώνες, όπως υπόσχονται οι διοργανωτές, θα αποτελέσουν ένα ελληνικότατο πολιτισμικό κι αθλητικό θέαμα. Με τους Αγώνες θα αποτίνεται φόρος τιμής, όχι μόνο στον Ολυμπισμό, αλλά και στη δραστήρια ελληνική ομογένεια της Αυστραλίας και της Νέας Ζηλανδίας.

Το Νοέμβριο, περισσότεροι από 600 αθλητές από ολόκληρη την Ωκεανία, θα παρευρεθούν στη Μελβούρνη για να αγωνιστούν στο ποδόσφαιρο, στο στίβο, στο μπάσκετ, στην κολύμβηση, στο τένις, στην υδατοσφαίριση, στο ταεκβοντό και στο τζούντο. Σ' όλα τα αθλήματα θα πρέπει οι αθλητές να προκριθούν πριν λάβουν μέρος στους αγώνες. Η φαντασμαγορική τελετή λήξης των Αγώνων θα πάρει τη μορφή ελληνικού πολιτισμικού φεστιβάλ.

Οι Πανελλήνιοι Αγώνες διοργανώνονται απ' το Συμβούλιο Απόδημου Ελληνισμού Ωκεανίας για πρώτη φορά στη Μελβούρνη, έπειτα απ' τους επιτυχημένους αγώνες του Σίδνεϊ το 2005 και της Αδελαΐδας το 2007.

Ο υπουργός Αθλητισμού Βικτωρίας κ. Τζέιμς Μερλίνο έθεσε τους Αγώνες υπό την αιγίδα του και πρόσφερε χορηγία 35.000 δολάρια απ' την πολιτειακή κυβέρνηση. Έχει τονίσει πως "οι Αρχαίοι Ολυμπιακοί Αγώνες αποτελούν μια απ' τις πιο αναγνωρισμένες πτυχές της ελληνικής πολιτιστικής κληρονομιάς. Οι Πανελλήνιοι Αγώνες Ωκεανίας αποτελούν συνέχεια αυτής της αθλητικής παράδοσης κι η διεξαγωγή των Αγώνων στην Μελβούρνη είναι τιμή για την πόλη"...