Σαν Σήμερα, Πριν 29 Χρόνια, "Έφυγε" Ο Ογκόλιθος Του Blues, Lightnin' Hopkins!

Bluesman ιδιαίτερου κλίματος ο Sam "Lightnin'" Hopkins (γεννημένος το 1912), φεύγοντας από κοντά μας σαν σήμερα, πριν 29 χρόνια, άφησε, όπως και τ' άλλα μεγαθήρια του Blues, δυσαναπλήρωτο κενό. Και δεν είναι μόνο αυτό. Ένα άλλο πολύ αξιοσημείωτο πρόβλημα είναι ότι δεν μπορεί κανένας να παίξει τα τραγούδια του. Όποιος επιχειρήσει να το κάνει, το μόνο που θα καταφέρει να δείξει είναι το πόσο μικρός κι ασήμαντος είναι ο ίδιος! Γιατί ο Lightnin' Hopkins χαρακτηρίζεται απ' το απροσέγγιστο! Κι επειδή σε προηγούμενες αναρτήσεις έχω κάνει λόγο για ένα τεράστιο κίνημα στη Blues μουσική σκηνή, το Χουκερισμό, ε, λοιπόν, ναι, υπάρχει και Χοπκινισμός στο Blues!

Για του λόγου το αληθές, υπάρχει το βίντεο που ακολουθεί. Το τραγούδι έχει τίτλο "Blues For A Woman Named Mary". Με τον τεράστιο αυτό γίγαντα του Blues - αλλά και ιδιόρρυθμο καθώς θα δείτε στο βίντεο - θα συνεχίσουμε και στις επόμενες δυο αναρτήσεις, μιας και, λόγω της ημέρας, η ιστοσελίδα προγραμμάτισε για άλλη μια φορά ένα μικρό αφιέρωμα σε μια μεγάλη μορφή, όχι μόνο του Blues, αλλά και της παγκόσμιας μουσικής σκηνής!

Oh, Lord Have Mercy (οι μυημένοι ξέρουν)...

Χιλιάδες Αιτήσεις Ελλήνων Για Να Δουλέψουν Στο Εξωτερικό!

Πλησιάζουν τα 13 χιλιάδες τα βιογραφικά που έχουν αποσταλεί στο δίκτυο Eures, τα τελευταία δυο χρόνια, από Έλληνες που επιθυμούν να εργασθούν σε χώρες της Ευρώπης, ενώ για το ίδιο διάστημα έχουν ανακοινωθεί από εργοδότες 15.000 θέσεις εργασίας.

Άνεργοι κι εργαζόμενοι απ’ όλες τις ηλικίες κι όλες τις ειδικότητες που αναζητούν καλύτερες συνθήκες ζωής και δουλειάς απευθύνονται στο δίκτυο Eures. Στην Ελλάδα το πρόγραμμα υλοποιείται με τη συνδρομή του ΟΑΕΔ. Κάθε πολίτης που ενδιαφέρεται να εργαστεί σε χώρα του εξωτερικού μπορεί να «ανεβάσει» το βιογραφικό του στην ιστοσελίδα του EURES. Αντιστοίχως, οι εργοδότες μπορούν να βάζουν ηλεκτρονικά τις αγγελίες τους κι αναμένουν τις απαντήσεις των υποψήφιων υπαλλήλων.

Όπως είναι φυσικό, με τις συνθήκες που επικρατούν εδώ και πολλούς μήνες στη χώρα μας, παρατηρείται μία μεγάλη ανησυχία κι ανασφάλεια εκ μέρους των εργαζομένων σχετικά με το εργασιακό τους μέλλον στην Ελλάδα. Η ανασφάλεια αυτή επεκτείνεται και στο μέλλον των παιδιών τους. Έτσι, υπάρχει έντονο ενδιαφέρον για τις συνθήκες εργασίας σε χώρες του εξωτερικού, ακόμα κι από ανθρώπους που διαθέτουν εργασία, και μάλιστα, σε υψηλό στελεχιακό επίπεδο! Η κακή πορεία της ελληνικής οικονομίας σε συνδυασμό με την ριζική διαφοροποίηση των ως τώρα δεδομένων στη σχέσεις εργοδοτών εργαζομένων είναι οι βασικοί παράγοντες που πυροδοτούν την ανασφάλεια αυτή που θεωρείται απόλυτα δικαιολογημένη.

Μέχρι σήμερα, από 31 ευρωπαϊκές χώρες που συμμετέχουν στο δίκτυο, έχουν ανακοινωθεί περίπου 850.000 κενές θέσεις εργασίας κι έχουν αποσταλεί 550.000 βιογραφικά σημειώματα ενώ οι εγγεγραμμένοι εργοδότες κοντεύουν τις 23.000. Οι περισσότερες θέσεις Εργασίας, περίπου 500.000 παρέχονται στο Hνωμένο Bασίλειο, 270.000 θέσεις στη Γερμανία, 73.000 στην Tσεχία και 71.000 στη Γαλλία.

Το EURES δημιουργήθηκε το 1993 και προωθεί τη συνεργασία μεταξύ της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, των δημόσιων υπηρεσιών απασχόλησης των κρατών μελών του ΕΟΧ (οι χώρες της ΕΕ κι η Νορβηγία, Ισλανδία και το Λιχτενστάιν) και των άλλων οργανώσεων εταίρων. Σκοπός της πύλης EURES είναι η δημιουργία της βάσης για ένα δίκτυο συνεργασίας το οποίο να παρέχει υψηλού επιπέδου υπηρεσίες στους εργαζόμενους και τους εργοδότες.

Eric Clapton Plays Robert Johnson (part 7) - Stones In My Passway

12 μέρη θυμίζω ότι έχει το αφιέρωμα αυτό και σήμερα βρισκόμαστε στο 7ο μέρος. "Stones In My Passway" είναι ο τίτλος του τραγουδιού που θ' ακούσουμε σ' αυτή την ανάρτηση...

Eric Clapton Plays Robert Johnson (part 6) - Ramblin' On My Mind

Πρόκειται για τη συνέχεια του γνωστού αφιερώματος της παρούσας ιστοσελίδας στον Robert Johnson. Όλα τα κομμάτια του μεγάλου πρωτομάστορα του Blues που θα παρουσιαστούν, είναι σε διασκευές του Eric Clapton.

Στο σημερινό, 6ο μέρος του αφιερώματος, το τραγούδι έχει τίτλο "Ramblin' On My Mind"... Θα συνεχίσουμε με το ίδιο θέμα και στην επόμενη ανάρτηση...

Βραδιά Ινδικού Χορού Στον Πολυχώρο Shantom!

Σχετικά Με Την Εκδήλωση

Στους ζοφερούς καιρούς που ζούμε, ο πολυχώρος Shantom κι η Λήδα Shantala, μαζί με τη Νέλλη Ρουμελιώτη, υποδέχονται το 2011, προσφέροντας την ερχόμενη Κυριακή 23 Ιανουαρίου (ώρες από 18.30 ως 20.30) ένα δίωρο μαγείας και φωτός σε όλους, εντελώς ΔΩΡΕΑΝ, μέσα απ' την τέχνη του ινδικού κλασικού χορού Μπάρατα Νάτυαμ.

Όσοι ενδιαφερθούν (και θα πρέπει να είναι αρκετοί), μπορούν να πάνε να χορέψουν με τους ρυθμούς της καρνατικής μουσικής, να ταξιδέψουν με την ποίηση των συμβολικών χειρονομιών και να συγκινηθούν με την τέχνη της έκφρασης.


Η Παρουσίαση περιλαμβάνει:

* Θεωρητική εισαγωγή και περιγραφή με ταυτόχρονα χορευτικά παραδείγματα
* Χορευτική παρουσίαση κλασικών χορογραφίων απ' το ινδικό ρεπερτόριο και την κλασική ινδική ποίηση και λογοτεχνία, καθώς και
* Εισαγωγικό μάθημα μιας ώρας στους ρυθμούς, τις στάσεις, το δυναμικό χορευτικό λεξιλόγιο, τις χειρονομίες μούντρας, και την τέχνη της έκφραση του προσώπου, αμπίναγια (γι' αυτό φέρτε άνετα ρούχα).

Shantom – Τριπόλεως 35Α & Ευβοίας, Κ. Χαλάνδρι (στάση μετρό Χολαργός). Τηλ. 210/6717529, e-mail: info@shantala.gr και website: www.shantala.gr

Προσοχή: Απαραίτητη η δήλωση συμμετοχής το αργότερο ως την Παρασκευή 21 Ιανουαρίου στο τηλ. 210/6717529 (Δε-Παρ, ώρες από 17.00 ως 22.00) ή στο e-mail: info@shantala.gr

Λίγα Λόγια Για Τον Ινδικό Κλασσικό Χορό Μπάρατα Νάτυαμ

Χορός, Μουσική και Θέατρο αποτελούσαν στην αρχαία Ινδία τις τρεις πτυχές της ίδιας τέχνης, «Νάτυαμ». Ο Μπάρατα Νάτυαμ είναι ένας πανέμορφος θεατρικός χορός που άνθισε στην νότια Ινδία και που θα μπορούσε να μεταφραστεί στα ελληνικά «η τέχνη των ανθρώπων». Επί δύο χιλιετηρίδες χορευόταν μέσα στους ναούς, από ιέρειες (ντεβαντάσι) και είναι μόνο 50 χρόνια που η τέχνη αυτή παρουσιάζεται στη σκηνή μπροστά στο κοινό. Συνδυάζει πάρα πολλά πράγματα μαζι, όπως το ρυθμό, τη μελωδία, τη χορευτική δυναμική, τις πλαστικές κινήσεις και την ποιητική έκφραση των «χειρονομιών», καθώς και τις εκφράσεις του προσώπου.

Ο χορός Μπάρατα Νάτυαμ, είναι η σύνθετη αυτή τέχνη, αλλά ταυτόχρονα και θέατρο, μουσική, ποίηση, χρώμα και ρυθμός. Είναι η αισθητική έκφραση μιας εσωτερικής αρμονίας που απαιτεί απ' το χορευτή ιδιαίτερη αφοσίωση και πειθαρχία.

Όπως κι οι αρχαίοι Έλληνες, οι Ινδοί είχαν συνδέσει την τέχνη με τα μυστήρια κι ο χορός και το θέατρο ήταν μέσο επικοινωνίας με τους θεούς. Ο χορός και γενικότερα η τέχνη στην Ινδία, είναι άμεσα δεμένα με την πνευματική ανάπτυξη του ανθρώπου, κι ο στόχος της τέχνης, είναι η αφύπνιση της συνείδησης, τόσο του καλλιτέχνη όσο και του θεατή.

Σύμφωνα με αρχαίες πηγές, στην αρχαία Ελλάδα, άνθισε μια τέχνη που παρουσιάζει μεγάλες ομοιότητες με την τέχνη του Μπάρατα Νάτυαμ κι ονομάζεται «η τέχνη των μουσών»...

3 Τενόροι 14 & 15 Ετών Τραγουδούν "O Sole Mio"!

Θα περίμενε κανείς να δει σίγουρα 3 καταξιωμένους καλλιτέχνες μεγαλύτερης ηλικίας κι όμως πρόκειται για 3 εκπληκτικούς τενόρους έφηβους, που ηλικιακά βρίσκονται μεταξύ 14 και 15 ετών! Εγώ δεν έχω να σας πω τίποτα άλλο παρά μόνο αυτό: Ακούστε τους, απολαύστε τους και θαυμάστε τους!

Είναι απ' τα λίγα αξιοσημείωτα που συμβαίνουν στη Ζωή και στην Τέχνη και μας εντυπωσιάζουν! Δείτε το βίντεο (από κοινή εμφάνιση των 3 νεαρών Ιταλών στη χώρα τους, το χρόνο που μας πέρασε)...

Στην Ουγγαρία Υπάρχει Ελληνικό Χωριό Με Το Όνομα «Μπελογιάννης»!

Το χωριό «Μπελογιάννης» έχει συνολική έκταση 4,54 km² και πληθυσμό 1200 άτομα (απογραφή 2001). Βρίσκεται στην επαρχία Fejer, 60 χλμ. νότια της Βουδαπέστης, κοντά στον σιδηροδρομικό σταθμό Ivancsa, της σιδηροδρομικής γραμμής Βουδαπέστη - Pusztaszabolcs. Η πρόσβαση στο χωριό γίνεται μέσω ενός δρόμου μήκους 1 χλμ. περίπου, ο οποίος το συνδέει με τον κεντρικό δρόμο Ivancsa - Besnyo. Η συγκοινωνία μέσω του σιδηροδρομικού δικτύου είναι η πιο εξυπηρετική. Όμως, υπάρχει κι οδική συγκοινωνία, αφού όλα τα λεωφορεία της γραμμής Besnyo - Dunaujvaros σταματούν και στο «Μπελογιάννης».

Το χωριό είναι απ' τα νεότερα της Ουγγαρίας. Η ανοικοδόμησή του άρχισε στις 6 Μαΐου 1950 και χτίστηκε από εθελοντές - πολιτικούς πρόσφυγες του Εμφυλίου πολέμου (και με τη βοήθεια βέβαια του Ουγγρικού κράτους) στα πρώην αγροκτήματα του μεγάλου Έλληνα ευεργέτη και βαρόνου της Αυστρο-Ουγγαρίας, Γεωργίου Σίνα. Σε σύντομο χρονικό διάστημα ανεγέρθηκαν 418 σπίτια, σχολείο, παιδικός σταθμός, βιβλιοθήκη, λαϊκό μέγαρο, ιατρείο και δημαρχείο (με τον καιρό προστέθηκαν και δυο καφενεία).

Αρχικά ονομάστηκε «Gorogfalva», δηλαδή «Ελληνικό Χωριό» (Ελληνοχώρι), αφού προοριζόταν να φιλοξενήσει εξόριστους Έλληνες, αριστερούς του ελληνικού εμφυλίου πολέμου 1946-49. Στις 3 Απριλίου 1952 μετονομάστηκε σε «Μπελογιάννης» (Beloiannisz στα ουγγρικά) προς τιμήν του ήρωα της αντίστασης Νίκου Μπελογιάννη, ο οποίος είχε εκτελεστεί στην Ελλάδα λίγες μέρες νωρίτερα (ξημερώματα Κυριακής 30 Μαρτίου 1952), επειδή ήταν κομμουνιστής. Τότε το χωριό είχε 1.850 κατοίκους.

Ήταν η εποχή που πραγματοποιήθηκε ο πρώτος χωρισμός, των πολιτικών προσφύγων που αναγκάστηκαν να φύγουν απ' την πατρίδα τους. Αργότερα όμως, ακολούθησε κι ο δεύτερος χωρισμός που είχε πλέον να κάνει με την επιστροφή πολλών προσφύγων στη γενέτειρά τους. Ο επαναπατρισμός αυτός ξεκίνησε κιόλας το 1954, κορυφώθηκε μετά το 1974 αλλά συνεχίστηκε και μετά το 1982. Βέβαια, δεν επέστρεψαν όλοι, αρκετοί, ιδίως οι νεότεροι, έμειναν στο χωριό. Σήμερα η πλειονότητα των κατοίκων εργάζεται στις κοντινές πόλεις Szazhalombatta και Dunaujvaros. Πολλοί διατηρούν ακόμα την ελληνική ιθαγένεια.

Απ' τα πρώτα χρόνια, οι κάτοικοι του χωριού προσπαθούν να διατηρήσουν την Ελληνικότητα τους, τα ήθη και έθιμα τους. Γι’ αυτό απ' τα πρώτα χρόνια γιορτάζονται χωρίς διακοπή οι Εθνικές μας γιορτές και παραδόσεις.

Στο χωριό λειτουργεί σχολείο όπου διδάσκεται η ελληνική γλώσσα από ένα Έλληνα δάσκαλο που δουλεύει αποσπασμένος απ' το Υπουργείο παιδείας της Ελλάδας και μια ομογενή δασκάλα. Τα παιδιά που παρακολουθούν τα μαθήματα ελληνικής γλώσσας είναι περίπου 70. Οι εθνικές εορτές και των δύο κρατών, Ελλάδος και Ουγγαρίας, εορτάζονται από κοινού απ' όλους τους μαθητές. Στις 20 Αυγούστου κάθε χρόνου, απ' την αρχή της ύπαρξης του χωριού ως σήμερα, γιορτάζεται η ίδρυσή του.

Στην πλατεία του χωριού βρίσκεται ένα πολύ σημαντικό αξιοθέατο που δεν είναι άλλο απ' τη Βιβλιοθήκη (εικονίζεται στη διπλανή φωτογραφία) όπου φυλάσσονται μεταξύ άλλων και μερικά απ’ τα παλαιότερα φύλλα της ιστορικής εφημερίδας των Ελλήνων «Λαϊκός Αγώνας». Επίσης, άλλα σημεία αναφοράς είναι το Ιατρικό κέντρο, το Πολιτιστικό Κέντρο, τα χορευτικά τμήματα, η ποδοσφαιρική Ομάδα ΑΕΚ Μπελογιάννη, καθώς κι ο ελληνορθόδοξος ναός που κτίστηκε το 1996. Μάλιστα, στην επέτειο των 50 ετών απ' την ίδρυση του χωριού, στην εκκλησία λειτούργησε ο Οικουμενικός Πατριάρχης!...

Οι Έλληνες Της Ουγγαρίας

Ιστορική Αναδρομή
Η Ουγγαρία κατά το 16ο αιώνα ήταν διαιρεμένη σε τρεις περιοχές: την Τρανσυλβανία, τη βασιλική επικράτεια και τα κατεχόμενα απ' τους Τούρκους εδάφη. Η Τρανσυλβανία πέρασε στα 1669 στην αυστριακή επικράτεια, ενώ κι οι Τούρκοι έχασαν στα 1687 τα εδάφη που κατείχαν στην Ουγγαρία. Καθώς, λοιπόν, η Ουγγαρία αποτελούσε σημαντικό τμήμα της αψβουργικής μοναρχίας, η παρουσία κι η δράση των Ελλήνων στα εδάφη της συνδέονται άμεσα με τις ευνοϊκές για την άσκηση του εμπορίου συνθήκες, που επικρατούσαν τότε στα πλαίσια της αψβουργικής μοναρχίας για τους βαλκάνιους εμπόρους. Κατ' αναλογία με την Αυστρία και την Τρανσυλβανία, οι Έλληνες πήραν και στην Ουγγαρία το διαμετακομιστικό εμπόριο στα χέρια τους, ενώ ανάμεσα στους Σέρβους κι Αλβανούς, που προσκλήθηκαν απ' τον Ούγγρο βασιλιά Λίποτ Α΄ μετά το 1687 για να ενισχύσουν τα αποδεκατισμένα πληθυσμιακά ουγγρικά εδάφη, μετά τον τερματισμό της τουρκικής κατοχής, υπήρξαν και μερικοί Έλληνες. Το βασικό, όμως, κύμα εισροής Ελλήνων στην Ουγγαρία σημειώθηκε στα 1718, ενώ το επόμενο και μεγαλύτερο στα 1760-1770.

Οι Έλληνες εγκαταστάθηκαν σε διάφορες περιοχές της Ουγγαρίας, με σημαντικότερο κέντρο τους την Πέστη, ενώ άλλες αξιόλογες βάσεις τους ήταν οι πόλεις: Kecskemet, Eger, Miskolc, Tokaj, Gyoengyoes, Nagyvarad, Arad, κι η περιοχή Temesvαr. Οι Kοινότητες αυτές ιδρύονταν αρχικά ως Kομπανίες - συνενώσεις εμπόρων - με οικονομικό χαρακτήρα, ενώ μέσω των διαφόρων προνομίων που απέσπασαν απ' τις αρχές, απέκτησαν και το δικαίωμα της αυτονομίας κι αυτοδιοίκησης.

Η πρωιμότερη χρονικά από αυτές τις ελληνικές κομπανίες της Ουγγαρίας είναι εκείνη της πόλης Tokaj, η οποία ιδρύθηκε στα 1667 με αυτοκρατορικό προνόμιο, που επέτρεπε στα μέλη της την άσκηση εμπορίου, παρέχοντάς τους φορολογικές απαλλαγές και τη δυνατότητα αυτοδιοίκησης. Η Kομπανία ίδρυσε επίσης στα 1790 ναό, στον οποίο διατηρούσε δικούς της ιερείς και μπορούσε να απονέμει δικαιοσύνη στα μέλη της για κάποιες κατηγορίες αδικημάτων.

Σε ανάλογη οργανωτική βάση ιδρύθηκαν και λειτούργησαν στην Ουγγαρία κι άλλες ελληνικές Kομπανίες - Κοινότητες, όπως της πόλης Gyoengyoes, η οποία ιδρύθηκε στις αρχές του 18ου αιώνα και παρά τους περιορισμούς αναφορικά με την ίδρυση ναού και σχολείου, φαίνεται πως κατόρθωσε να αναπτυχθεί και να δράσει με αρκετή επιτυχία. Στην πόλη Eger, η ελληνική κοινότητα συστήθηκε στο β΄ μισό του 18ου αιώνα κι είχε περιορισμένες δυνατότητες αυτοδιοίκησης, ενώ απέκτησε σχολείο και ναό. Η κοινότητα της πόλης Miskolc συστήθηκε στο τελευταίο τέταρτο του 17ου αιώνα (1687) κι ήταν ιδιαίτερα ακμαία και σημαντική. Τα μέλη της απαλλάσσονταν απ' τις ισχύουσες για τους ντόποιους εμπόρους φορολογικές επιβαρύνσεις καθώς και απ' την υποχρέωση να παρέχουν στέγη στα ουγγρικά στρατεύματα, ενώ είχαν το
δικαίωμα αυτοδιοίκησης.

Η μεγαλύτερη, όμως, ελληνική Kοινότητα της Ουγγαρίας κατά το 18ο αιώνα ήταν εκείνη του Kecskemet, η οποία ιδρύθηκε στα 1708, αριθμούσε τα περισσότερα μέλη κι απέκτησε κι αυτή δικαίωμα αυτοδιοίκησης με την εκλογή ενός προεστού για τη διαχείριση των εσωτερικών της υποθέσεων. Έτσι, μέσα απ' όλες αυτές τις κοινότητες που δημιουργήθηκαν, ήταν φανερό πως ο αριθμός των Ελλήνων που εγκαταστάθηκαν στην Ουγγαρία ήταν πολύ μεγάλος, και σύμφωνα με εκτιμήσεις, άγγιζε κατά το δεύτερο μισό του 18ου αιώνα τις 10.000 ψυχές...

Αργότερα, όσο αφορά την Ελληνική επανάσταση του 1821, Οι Έλληνες κι οι βλάχοι ελληνόφωνοι της Ουγγαρίας συμμετείχαν στην ιδεολογική και πρακτική προετοιμασία της. Αρχικά, χρηματοδότησαν την ίδρυση σχολείων και την αποστολή βιβλίων στις υπόδουλες πατρίδες τους για το φωτισμό του Γένους. Παράλληλα, γνωρίζοντας τη δραστηριότητα του Ρήγα Φεραίου, υποστήριξαν το εγχείρημά του και πολλοί κατατάχθηκαν ανάμεσα στους οπαδούς του. Αρκετοί μυήθηκαν και στη Φιλική Εταιρεία κι έλαβαν μέρος στο κίνημα του Υψηλάντη στις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες. Μετά την αποτυχία του κινήματος, οι ελληνοβλαχικές Kομπανίες της Ουγγαρίας υποδέχτηκαν και περιέθαλψαν πολλούς αγωνιστές και βοήθησαν όσους κατέφυγαν σε αυτές για να μεταβούν από εκεί στον επαναστατημένο ελληνικό χώρο.

Τελευταία Χρόνια

Στα νεότερα και σύγχρονα χρόνια (μετά την κατοχή και τον εμφύλιο που ακολούθησε), η Ουγγαρία φιλοξένησε κάποιες φορές Έλληνες, όχι ως οικονομκούς μετανάστες, αλλά κυρίως ως πολιτικούς πρόσφυγες. Το Ουγγρικό κράτος, μάλιστα, σύμφωνα και με ομολογίες των ίδιων των ταλαιπωρημένων προσφύγων, τους φέρθηκε καλά. Ήταν τότε η εποχή που, λόγω των πολιτικών τους πεποιθήσεων, συμπατριώτες μας κατέφευγαν μαζικά στην τότε Σοβιετική Ένωση και τις χώρες του ανατολικού μπλοκ (κατ' επέκτασιν, και την Ουγγαρία).

Η κινητικότητα αυτή διατηρήθηκε μέχρι και τη δεκαετία του 1970, όπου στα τέλη της οποίας αρχίζει να παρατηρείται, και μάλιστα έντονα, το ακριβώς αντίθετο φαινόμενο, η επιστροφή των ανθρώπων αυτών στα εδάφη που τους γέννησαν. Οι μαζικοί αυτοί επαναπατρισμοί άρχισαν είτε επειδή οι παλιννοστούντες έκριναν ότι η (πολιτική) κατάσταση στην πατρίδα είχε βελτιωθεί, είτε επειδή τα χρονικά περιθώρια για την προσαρμογή τους στις κοινωνίες που τους φιλοξένησαν ως τότε, εμφανίζονταν πια, εξαιτίας της προχωρημένης τους ηλικίας, αρκετά περιορισμένα. Απ' την άλλη μεριά, υπήρχαν και τα πιεστικά ατομικά κι οικογενειακά προβλήματα (υγείας, εκπαίδευσης, νοσταλγίας κ.ά.), που επέβαλαν την παλιννόστηση, έστω κι αν αυτή γινόταν καμμιά φορά κάτω από δυσμενείς όρους και συνθήκες.

Η γενίκευση, ωστόσο, των επαναπατρισμών ευνοήθηκε απ' τις ειδικές διακρατικές συμφωνίες της Ελλάδας με τις περισσότερες απ' τις χώρες φιλοξενίας (Σοβιετική Ένωση, Ουγγαρία, Τσεχοσλοβακία, Πολωνία, Βουλγαρία και Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας). Με τις συμφωνίες αυτές διευθετήθηκαν τα περισσότερα απ' τα - έτσι κι αλλιώς - ιδιόμορφα προβλήματα των πολιτικών προσφύγων (όπως σύνταξη καθώς και μεταφορά των οικονομιών και της κινητής τους περιουσίας).

Στις μέρες μας (σύμφωνα με στοιχεία του Δεκέμβρη του 2008), η ελληνική ομογένεια αριθμεί στη χώρα αυτή περίπου 4.500 ως 5.000 άτομα. Η Αυτοδιοίκηση Ελλήνων Ουγγαρίας αποτελεί το κορυφαίο συλλογικό όργανο της ελληνικής κοινότητας, ενώ υπάρχουν κι οι κατά τόπους Αυτοδιοικήσεις, με τους εκλεγμένους φορείς τους. Αξίζει να σημειωθεί ότι στη χώρα αυτή της κεντρικής Ευρώπης υπάρχει τοποθεσία η οποία φέρει το όνομα «Μπελογιάννης» κι ο Δήμαρχος εκεί είναι κατά παράδοση Έλληνας (θα ασχοληθούμε με το χωριό αυτό εκτενέστερα στην επόμενη ανάρτηση).

Στην Ουγγαρία λειτουργούν 7 έδρες Αρχαίων Ελληνικών σπουδών, σε ισάριθμα Ουγγρικά Πανεπιστήμια, και 1 έδρα Νέων Ελληνικών στο Πανεπιστήμιο Eotvos Lorand της Βουδαπέστης, η οποία επιχορηγείται ετησίως απ' το Υπουργείο Πολιτισμού. Τέλος, εδώ και 16 χρόνια κυκλοφορεί ελληνικό έντυπο με την ονομασία «Ελληνισμός» (εναλλακτική διεύθυνση εδώ). ..

Lightnin' Slim - Ah'w Baby

Τελευταίο μέρος του αφιέρωματος στον bluesman Lightnin' Slim και τον ακούμε σ' ένα τραγούδι ενός άλλου θρύλου, του Little Walter! Έχει τίτλο "Ah'w Baby" κι είναι από κάποιο Live του εν λόγω μουσικού (στο τέλος ακούγεται χαρακτηριστικά κι η αποφώνηση του ονόματός του)...

Θέλω να πιστεύω ότι, καταληκτικά, με τα 5 αυτά κομμάτια, σχηματίσατε μια όσο το δυνατόν πιο πλήρη εικόνα για τον ήχο του Lightnin' Slim, η οποία εύχομαι να είναι θετική... Φυσικά, θα συνεχίσουμε με την παρουσίαση κι άλλων καλλιτεχνών της Blues μουσικής σκηνής. Όλα εν καιρώ...

Lightnin' Slim - Mean Old Train

Ο Lightnin' Slim, όπως τόσοι και τόσοι Bluesmen, έπαιζε απίστευτες κλειστές φόρμες! Δοθείσης της ευκαιρίας να συμπληρώσουμε ότι ο εν λόγω μουσικός (προτιμώντας σαφέστατα τον ηλεκτρικό ήχο), έχει κατηγοριοποιηθεί στο "Swamp Blues". Η σχολή αυτή (μία απ' τις τόσες υποκατηγορίες του Blues), έχει έδρα της κυρίως τη Λουιζιάνα και χαρακτηρίζεται γενικά από ένα ήχο, κάπως πιο ελαφρύ, πιο χαλαρό π.χ. απ' το διακριτό στυλ του Chicago, ή τον έντονο κι αυστηρό ήχο του Mississippi. Πάντως, δε λείπουν κι από δω τα μεγάλα ονόματα κι ενδεικτικά αναφέρω (εκτός φυσικά του ιδίου) τους εξαιρετικούς Slim Harpo, Lonesome Sundown, Lazy Lester, "Whispering" Smith κ.α....

Στο σημερινό μέρος του μικρού αφιερώματος για τον Lightnin' Slim, το τραγούδι του έχει τίτλο "Mean Old Train"... Απ' ότι φαίνεται λοιπόν, με τον συγκεκριμένο bluesman, δεν τελειώνουμε εδώ. Αυτό θα γίνει στην επόμενη ανάρτηση...

Lightnin' Slim - Love Me Mama & I'm A Rollin' Stone

Ο Lightnin' Slim γεννήθηκε ως Otis V. Hicks στις 13 Μαρτίου του 1913 στο St. Louis του Missouri. Στα 13 του χρόνια πήγε στο Baton Rouge της Louisiana. Έχοντας πάρει μαθήματα κιθάρας απ' το μεγαλύτερο αδερφό του, τέλη της δεκαετίας του 40, έπαιζε Blues στα διάφορα bars της περιοχής.

Το ντεμπούτο του στη δισκογραφία το έκανε το 1954 με το τραγούδι "Bad Luck Blues". Κατόπιν έκανε ηχογραφήσεις για την "Excello Records" για πάνω από 10 χρόνια, συνεργαζόμενος συχνά σ' αυτό το διάστημα με τους Slim Harpo (o οποίος ήταν κουνιάδος του) και τον Lazy Lester.

Το 1964 κυκλοφορεί το πρώτο του άλμπουμ ("A Long Drink Of Blues"), αλλά αμέσως μετά απ' αυτό το γεγονός, σταματάει το Blues για να εργαστεί σ' ένα χυτήριο στο Pontiac του Michigan. Η εργασία του όμως αυτή είχε σαν αποτέλεσμα να υποφέρει συχνά καθώς είχε τα χέρια του μόνιμα εκτεθειμένα σε πολύ υψηλές θερμοκρασίες.

Ευτυχώς - όπως έγινε με πάρα πολλούς Bluesmen μέχρι τώρα - ξαναεντοπίστηκε το 1970, και πιο συγκεκριμένα απ' τον Fred Reif, ο οποίος τον επανέφερε στη μουσική. Έτσι ο Slim υπέγραψε και πάλι στην "Excello Records" και το 1971 εμφανίστηκε στο Folk Festival του Πανεπιστημίου του Chicago παίζοντας και πάλι με τον φυσαρμονικίστα Lazy Lester (κάτι σαν reunion). Την ίδια χρονιά έβγαλε και δυο άλμπουμς, το "London Gumbo" και το "High & Low Down".

Τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 70 έκανε περιοδείες στην Ευρώπη, τόσο στην Αγγλία, όσο και στο Jazz Festival του Montreux στην Ελβετία, όπου συχνά τον συνόδευε στη φυσαρμόνικα ο Moses "Whispering" Smith. Το 1973 περιόδευσε για τελευταία φορά την Αγγλία όντας μέλος ενός group από βετεράνους και θρύλους του Blues.

Η υγεία του όμως είχε ήδη κλονιστεί. Ο Lightnin' Slim πέθανε στις 27 Ιουλίου 1974 από καρκίνο του στομάχου, στο Detroit του Michigan, στα 61 του χρόνια. Μετά το θάνατό του κυκλοφόρησαν άλλα τρία άλμπουμς: "Trip To Chicago" (1978), "Blue Lightning" (1992) και "Winter Time Blues" (2002)...

Σήμερα, δυο υποδειγματικά(!) τραγούδια θα μας βοηθήσουν να γνωρίσουμε καλύτερα το στυλ του Lightnin' Slim. Έχουν τίτλο "Love Me Mama" και "I'm A Rollin' Stone" (το 2ο ανήκει στο Muddy Waters αλλά σ' αυτή τη version θυμίζει και...Lonesome Sundown)... Λέτε να σταματήσουμε εδώ; Αποκλείεται! Εγώ με τέτοια Blues δε σταματάω! 'Αρα λοιπόν υπάρχει κι η επόμενη ανάρτηση! Και βλέπουμε...

Lightnin' Slim - I Got A Little Woman

Και μετά τον Hopkins, παίρνει σειρά ένας άλλος Lightnin', ο Lightnin' Slim! Είπαμε, οι μεγάλες φυσιογνωμίες του Blues διαδέχονται η μια την άλλη στην παρούσα ιστοσελίδα! Μπορεί ο Lightnin' Slim (το πραγματικό του όνομα είναι Otis V. Hicks) να μην είναι του βεληνεκούς των ονομάτων που παρουσιάστηκαν στις 2 προηγούμενες αναρτήσεις (John Lee Hooker και Lightnin' Hopkins), σίγουρα όμως του ανήκει μια θέση στο πάνθεον των "Best Bluesmen Ever"!

Αποδεκτός απ' όλη την Blues κοινότητα ο Lightnin' Slim, έχει ασκήσει επιδράσεις σε μουσικούς ακόμα κι εκτός της Blues μουσικής σκηνής, εκ των οποίων ο πιο γνωστός κι ο πιο "φανατικός" του οπαδός ήταν ο ονομαστός Captain Beefheart, ο οποίος σε μια ραδιοφωνική συνέντευξή του το 1987 είχε δηλώσει, ότι ανάμεσα στους ελάχιστους μουσικούς που θα μπορούσε να προτείνει στον κόσμο ν' ακούνε, ήταν κι ο Lightnin' Slim!

Γιατί το είπε ο Captain Beefheart αυτό; Την απάντηση δε θα σας τη δώσω εγώ αλλά το τραγούδι που ακολουθεί κι έχει τίτλο "I Got A Little Woman". Ακούστε λοιπόν το audio και θα συνεχίσουμε μ' ένα σύντομο βιογραφικό του ίδιου καλλιτέχνη στην επόμενη ανάρτηση...


Έξοχη κλειστή μουσική φόρμα (με λίγο ασυνήθιστο ήχο)! Blues, Real Blues! Lightnin' Slim!

Lightnin' Hopkins - Hobo Blues

Τελικά τα ιερά τέρατα του Blues διαδέχονται το ένα το άλλο στην παρούσα ιστοσελίδα. Αν στην προηγούμενη ανάρτηση παρουσιάστηκε ο John Lee Hooker, τι πιο φυσικό σήμερα να φιλοξενείται ο Lightnin' Hopkins! Θεωρώντας, μάλιστα, ότι στα δυο χρόνια δικτυακής παρουσίας του blog, δεν έχει δωθεί στο συγκεκριμένο μουσικό ο χρόνος κι ο χώρος που του πρέπει, πιστεύω πως δε θ' αργήσει ο καιρός που θα γίνει και σ' αυτόν ένα σύντομο αφιέρωμα... Και σίγουρα του πρέπει, όχι μόνο επειδή είναι τεράστιος σε αξία, αλλά επειδή λέγεται πως έχει τα περισσότερα άλμπουμς από οποιοδήποτε άλλο ομότεχνό του!

Προς το παρόν, το μεγάλο Bluesman τον απολαμβάνουμε σ' ένα συγκλονιστικό βίντεο. Το κλιπάκι που θα δείτε περιγράφει πως ξεκίνησαν οι περισσότεροι στο χώρο του Blues. Παιδιά ακόμα, ούτε καν έφηβοι, περιπλανιόντουσαν στους αγρούς, έχοντας μοναδική συντροφιά, την αγαπημένη τους κιθάρα, περιμένοντας να περάσει το πρώτο τρένο να το πάρουν. Και να τους πάει πού; Κανένας δεν ήξερε. Κάπου, οπουδήποτε, αρκεί να ήταν έστω και λίγο καλύτερα από κει που είχαν ζήσει μέχρι εκείνη τη στιγμή. Κι όταν δεν το προλάβαιναν το τρένο (γιατί εννοείται ότι δεν πλήρωναν, απλά, έτρεχαν προσπαθώντας να πηδήξουν μέσα), περίμεναν ανυπόμονα να περάσει το επόμενο... Αλλά να μην τα γράφω εγώ. Δείτε καλύτερα το βίντεο... Άκρως συγκινητικό! Άλλωστε, Blues και συγκίνηση, ανέκαθεν ήταν δυο έννοιες ταυτόσημες!

Για την ιστορία το τραγούδι έχει τίτλο "Hobo Blues"...


Το τρένο έπαιξε σπουδαίο ρόλο στη ζωή των αδημιούργητων κι εκκολαπτόμενων ακόμα νέγρων μουσικών τουλάχιστον μέχρι τα μισά του προηγούμενου αιώνα. Εκτός των άλλων, είναι γνωστό ότι πολλοί μπλουζίστες κοιμόντουσαν μέσα σε βαγόνια...

John Lee Hooker - Shake It Baby

Μπήκε ο νέος χρόνος οπότε άγγιξα τα τριάντα χρόνια που τον ακούω! Σ' όλο αυτό το μεγάλο διάστημα τα συναισθήματά μου γι' αυτόν δεν έχουν αλλάξει! Λατρεύω πάντα το μοναδικό ήχο που αποπνέει η μουσική του! Τι παίζει; Μα φυσικά Blues! Και μάλιστα δίνει τον ορισμό του είδους! Και τι έχει προσφέρει όμως γενικά στη μουσική! Για να μπορέσει κανείς να τον προσεγγίσει σωστά πρέπει να του γίνουν αφιερώματα επί αφιερωμάτων! Γιατί; Μα το είπαμε και πριν, γιατί παίζει Real Blues!

Μήπως υπερβάλλω στην κρίση μου γι' αυτόν τον άνθρωπο; Μπορεί... Μην ξεχνάτε όμως ότι είναι πλέον τριάντα χρόνια που θητεύω στο Χουκερισμό! Κι ίσως είμαι ο πιο ακραιφνής οπαδός του!

John Lee Hooker λοιπόν και Shake It Baby! Ακούστε... Θαυμάστε... Και χορέψτε... ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ σε όλους!