Το Χιόνι Κι Η Θλιβερή Καθημερινότητά Μας

Το περιμέναμε (όπως κάθε φορά) τα Χριστούγεννα, την Πρωτοχρονιά, τα Θεοφάνεια, τελικά έπεσε (στα δυτικά προάστια της Αθήνας) την επόμενη μέρα της γιορτής του Αη Γιάννη. Ήρθε και νιώσαμε την παρουσία του παντού... στις ταράτσες, στα μπαλκόνια, στις αυλές, στους δρόμους...

Το χιόνι δημιουργεί πάντα ανάμεικτα συναισθήματα. Στα θετικά κατατάσσονται όσοι (κυρίως τα παιδιά) έλκονται απ' το χρώμα του κι απ' την εικόνα που δημιουργεί η οποία λειτουργεί ως αφορμή για παιχνίδια και χαρές. Υπάρχει, όμως, κι ο αντίποδας. Η θερμοκρασία είναι ιδιαίτερα χαμηλή (επικρατεί παγετός), οι συγκοινωνίες (καθώς κι οι επικοινωνίες) γίνονται δυσχερείς και στη χειρότερη περίπτωση αποκλείονται ολόκληρες περιοχές, δημιουργούνται ζημιές στις καλλιέργειες ενώ πάντα απειλούνται οι ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού.

Το χιόνι λοιπόν ήρθε...κι έπεσε, και, κατά την ταπεινή προσωπική μου γνώμη, καλό είναι να μη μας συντροφέψει για πολύ. Απ' την άλλη πλευρά όμως δεν είναι και το χειρότερο πράγμα στη ζωή μας. Η πραγματικότητα που βιώνουμε απ' τα τέλη του 2009 παραμένει αποπνιχτική και μας τροφοδοτεί καθημερινά. Κι εμείς, όντας ήσυχοι κι αμέριμνοι που έχουμε ενθρονίσει δωσίλογους σε κυβερνητικούς θώκους (όπως, άλλωστε, το συνηθίζουμε), κάνουμε αυτό που μάθαμε εδώ και τόσες δεκαετίες... Έρπουμε! Έρπουμε με το κεφάλι πάντα κάτω, ουρανό εμείς δε βλέπουμε! Μας λείπει η θετική συλλογική δράση κι αντίδραση! Αλίμονο, δε χρειαζόμαστε άγνωστες κι ανόητες λέξεις όταν έρπουμε! Στο δρόμο μας, μάλιστα, συναντάμε σαλιγκάρια, μυρμήγκια και σκουλήκια αλλά αυτό δε μας ενοχλεί. Συνήθως τα προσπερνάμε. Συνειδητοποιούμε, έτσι, την ανωτερότητά μας και συνεχίζουμε να έρπουμε. Μόνο, που, να, καμιά φορά αυτή η αέναη πορεία διακόπτεται από ένα γεγονός τόσο απλό, όπως και σήμερα...

Χιόνι... Χιόνι... Χιόνι πέφτει στην αυλή... Ελάτε να δείτε το χιόνι...