Ο Μίκης Έκανε Την Αρχή Με Τη Σπίθα. Η Συνέχεια Τώρα Εναπόκειται Σ' Εμάς!

Το Σάββατο που μας πέρασε αναφέρθηκα για πρώτη φορά στη Σπίθα που "άναψε" ο Μίκης Θεοδωράκης. Ωστόσο, τα όσα σχετικά διάβασα το τριήμερο που ακολούθησε, με υποχρέωσαν να δευτερολογήσω. Έτσι, με τη σημερινή ανάρτηση επανέρχομαι στο πολύ σοβαρό θέμα αυτό, προσθέτοντας, ή καλύτερα εντοπίζοντας, κάποια σημεία που - θέλω να πιστεύω - θα διευκολύνουν τις σκέψεις όλων μας...

Ξεκινάω λοιπόν λέγοντας πως στην παρούσα φάση που - καλώς - δημιουργήθηκε η Σπίθα, δεν πρέπει να κρίνουμε τον - αμφιλεγόμενο, υπό μία έννοια, ως προς την συνολική πολιτική του διαδρομή - Θεοδωράκη. Αναγκάζομαι και το επισημαίνω αυτό γιατί το είδα με μεγάλη συχνότητα να γίνεται στο δίκτυο. Και θα συμπληρώσω αμέσως τούτο. Τη στιγμή που ο άνθρωπος αυτός, για άλλη μια φορά ορθώνει τ' ανάστημά του και μας παροτρύνει να ξεκινήσουμε την ανεύρεση του δρόμου εκείνου που θα μας οδηγήσει σαν κράτος στη λύτρωση (όσο δύσβατος κι αν είναι ο δρόμος αυτός, και σ' όποια "λύτρωση" οδηγηθούμε), είναι ολέθριο για τη χώρα κι ανόητο για τον καθένα μας, να κωφεύουμε και να εθελοτυφλούμε ψάχνοντας κι ανασκαλεύοντας το - πολιτικό - παρελθόν αυτού του μπροστάρη!

Ναι, εντάξει, ο Μίκης έκανε λάθη! Πιστεύω ότι το ξέρει και το παραδέχεται κι ο ίδιος. Αλλά δε χρειάζεται να επικεντρώνουμε σ' αυτό. Και δεν είναι μια απλή φράση που διατυπώνω αυτή, την υπαγορεύουν επιτακτικά δυο συγκρίσεις, όχι μόνο εξώφθαλμα προφανείς αλλά κι υψίστης σημασίας!

Σύγκριση 1η. Έχουμε να κάνουμε με τον συνολικό χρόνο παρουσίας του Μίκη πάνω στη γη και με το αντίστοιχο περιεχόμενο του χρόνου αυτού. Παίρνοντας μια ζυγαριά, επιχειρούμε να βάλουμε τα λάθη του Μίκη στη μια πλευρά της και τα θετικά του στην άλλη. Εσείς τι πιστεύετε πως θα έχουμε σαν αποτέλεσμα; Μα είναι απόλυτα φυσιολογικό πως κι η ίδια η ζυγαριά θα αρνηθεί να συμμετάσχει στην όλη ανόητη διαδικασία! Γιατί αν το κάνει, νομοτελειακά θα σπάσει γέρνοντας προς την πλευρά της ανεκτίμητης προσφοράς αυτού του πολύ μεγάλου άνδρα!

Σύγκριση 2η. Χρησιμοποιώντας την ίδια ζυγαριά, αυτή τη φορά θα αποπειραθούμε να συγκρίνουμε τα λάθη του Μίκη με αυτά των πολιτικών που κυβέρνησαν τη χώρα στα χρόνια της μεταπολίτευσης. Μα είμαστε λογικοί; Ειλικρινά, καταλαβαίνουμε τι πάμε να κάνουμε; Τα λάθη του Μίκη είναι μικρά και δεν πείραξαν ποτέ κανένα ενώ το εγκληματικό που έκαναν αυτές οι ύαινες του φασισμού είναι ότι ξεφτέλισαν, καταδίκασαν και κατέστρεψαν την πατρίδα μας, στερώντας της το δικαίωμα στο αύριο και στο όνειρο!

Ας σταματήσουν λοιπόν οι επικριτές του Μίκη, όλοι αυτοί οι κοντόφθαλμοι οραματιστές του τίποτα! Κι επιτέλους, ας μην παρασυρόμαστε απ' αυτούς! Άλλωστε, ο Μίκης στα 85 του χρόνια έχει πλέον κριθεί! Και σίγουρα (να το πω για άλλη μια φορά ακόμα), δεν είναι αυτό στο οποίο πρέπει να εστιάσουμε την παρούσα στιγμή, όταν η κρισιμότητα της σημερινής κατάστασης άλλο επιτάσσει!

Διεισδύοντας τώρα περισσότερο στην ίδια τη διακύρηξη του Μίκη, και ως προς το περιεχόμενο αλλά κυρίως τη χρονική της συγκυρία, ένα σοβαρό θέμα που προκύπτει και που πρέπει να εξεταστεί είναι το κατά πόσο το έδαφος είναι "πρόσφορο" για να δεχτεί τη Σπίθα. Η απάντηση δυστυχώς είναι προφανής κι έχει να κάνει με τις έντονες αλλαγές προς το αρνητικότερο που έχουν σημειωθεί στην ελληνική ψυχοσύνθεση μέσα στο φάσμα των τελευταίων δεκαετιών. Τι θέλω να πω... Αν μπορούσαμε να γυρίσουμε πίσω το χρόνο και να βρισκόμαστε (ξανά για μας τους παλαιότερους) στη δεκαετία του 60 (αλλά και του 70), αυτό που είπε και διακύρηξε πριν λίγες μέρες ο Μίκης - και που επιβάλλεται να χαρακτηριστεί ως ηρωική πράξη - δε θα είχε τόσο σημαντικό περιεχόμενο! Και να εξηγηθώ για να μην παρεξηγηθώ. Εκείνη την εποχή η αγωνιστική διάθεση "δημιουργούνταν πιο εύκολα" στη σκέψη των Ελλήνων και, κατ' επέκτασιν, τους ωθούσε πιο εύκολα σε δράση. Είχαν προηγηθεί, άλλωστε, κι ήταν πρόσφατα, κάποια "αντίστοιχα" γεγονότα που δικαιολογούν όλο αυτό. Η κατοχή, ο εμφύλιος στα τέλη της δεκαετίας του 40, η φτώχεια που ακολούθησε στην επόμενη δεκαετία με όλα τα επακόλουθά της, η μετανάστευση, η πολιτική αστάθεια, η δικτατορία του '67, το Πολυτεχνείο του '73 είναι μερικά απ' το πιο σημαντικά. Απ' όλ' αυτά ένα είναι το συμπερασμα που προκύπτει, απτό και ξεκάθαρο. Ότι ο Έλληνας είχε μάθει να αγωνίζεται!

Αυτό είναι το ζητούμενο. Και να το ξαναπούμε γιατί ορισμένα πράγματα αξίζει να επαναλαμβάνονται. Ο Έλληνας είχε μάθει να αγωνίζεται! Αυτό λοιπόν, για άλλη μια φορά στη ζωή του, έκανε στην παρούσα φάση κι ο μέγιστος μουσικοσυνθέτης μας, ο οποίος έζησε έντονα όλες αυτές τις δεκαετίες που προαναφέρθηκαν. Βγήκε κι έκανε - και είπε αν προτιμάτε - ό,τι αυτός θεώρησε ως αυτονόητο! Κι εδώ υπάρχει μια τεράστια ειδοποιός διαφορά! Ό,τι ήταν "αυτονόητο" για κείνη την εποχή και γι' αυτές τις γενιές της έντονης δράσης και του αιματηρού αγώνα, σήμερα φαντάζει άσκοπο, ανέφικτο κι ανάξιο προσοχής ακόμα, για τους ανεγκέφαλους Έλληνες της ανεξήγητης "χαλάρωσης" και της νοσηρής αδιαφορίας... Μια ελεεινή στην πλειοψηφία της γενιά, ένα άμορφο σύμφυρμα μάζας που μια σειρά από λέξεις, όπως "Ιδανικά", "Αξίες", "Τέχνες", "Πολιτισμός", "Πατρίδα", "Ποιότητα", "Ουρανός", "Ορίζοντας", "Όνειρο", "Αγάπη", "Έρωτας"... και πόσες άλλες ομογάλακτες, τις γνωρίζει μόνο ως έννοιες ακαδημαϊκές που απλώς αναγράφονται στα λεξικά (στα οποία κιόλας είναι γνωστό ότι δεν ανατρέχει)...

Με λίγα λόγια, για το Μίκη, αλλά και για τους ανθρώπους της εποχής του με αντίστοιχες εμπειρίες, ήταν απόλυτο φυσικό αυτό που έκανε. Αν θέλουμε, μάλιστα, να μιλήσουμε με απόλυτη ειλικρίνεια θα πούμε κι αυτό. Κανονικά δεν έπρεπε να περιμένουμε απ' το Μίκη. Κανονικά έπρεπε να είχαμε αντιδράσει από χρόνια και να είχαμε πετάξει σ' ένα σύγχρονο Καιάδα όλες αυτές τις ύαινες του φασισμού που λεηλατούν κατ' εξακολούθησιν τη χώρα μας. Εδώ, μάλιστα, οφείλω να το διατυπώσω πιο ορθά. Όχι μόνο λεηλατούν αλλά προδίδουν κιόλας! Μέρα με τη μέρα παραχωρούν τη χώρα μας στα ντόπια και ξένα συμφέροντα! Δυστυχώς όμως εμείς "κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου"! Έχουμε ναρκωθεί, καθώς έχουμε πέσει σ' ένα διαρκή λήθαργο, ζητώντας, μάλιστα, "τη μερίδα του λέοντος", ολοένα! Γι' αυτό και ήχησε σαν εκκωφαντική καμπάνα, σα σάλπιγγα με στεντόρειο ήχο η διακύρηξη του Μίκη. Αλλά και κάτι σαν κεραυνός εν αιθρία, συνάμα!

Με όσα έχω καταθέσει μέχρι τώρα δε θέλω με τίποτα να μειώσω την πρωτοβουλία που πήρε ο μέγιστος Έλληνας μουσικοσυνθέτης. Ήταν αναμφίβολα μια μεγαλειώδης κίνηση! Άλλωστε, κι η προηγούμενη ανάρτησή μου (Σάββατο 4 Δεκέμβρη) διακατέχεται από μια έντονη διάθεση έκφρασης θαυμασμού στο πρόσωπό του! Επί του πρακτέου όμως τώρα. Μην τα περιμένουμε όλα απ' αυτόν. Ο Μίκης έκανε την αρχή, κι η συνέχεια αυτή τη στιγμή ανήκει σ' εμάς. Εκείνος βρίσκεται σε μια κατάσταση που κι ο ίδιος ακόμα δεν μπορεί να εγγυηθεί πως το αύριο θα τον βρει με την ίδια αγωνιστική διάθεση. Στο Μίκη, βλέπετε, υπάρχει ένας υπερβολικά περιοριστικός παράγοντας. Η ηλικία του! Αν τον εξετάσουμε μ' ένα κοινό βιολογικό πρίσμα που υπαγορεύει ότι όλοι είμαστε ανθρώπινα όντα με ότι συμβατικό συνεπάγεται αυτό, στην περίπτωσή του, πόσο ακόμα να παρατείνουμε τα όρια δράσης κι αντοχής του, τη στιγμή που - χρησιμοποιώντας στην ανάλυσή μας το μέσο όρο - αυτά έχουν ήδη κατά πολύ ξεπεραστεί!

Άρα όλα πέφτουν πάνω μας! Κι έτσι είναι το σωστό. Εμείς πρέπει να δράσουμε και ν' αντιδράσουμε κι ας μην περιμένουμε καθοδήγηση από κείνον. Ο Μίκης έκανε την αρχή και, μάλιστα, με τον πλέον επωφελή για μας τρόπο. Η συνέχεια τώρα - να το επαναλαμβάνουμε για να το εμπεδώσουμε - ανήκει σ' εμάς. Εμείς πρέπει να δώσουμε μια αποστομωτική απάντηση σ' όλα εκείνα τα υποχθόνια ανθρωποειδή και τα τυχάρπαστα ανδρείκελα που μετά το '74 (και κυρίως το '81) παρουσιάστηκαν ως λυτρωτές αλλά καταληκτικά συμπεριφέρθηκαν στη χώρα χειρότερα κι απ' τους προηγούμενους - εξορισμού - δήμιούς της!

Η παρούσα ιστοσελίδα έχει από καιρό εναντιωθεί σ' αυτούς τους 2 σάπιους και διεφθαρμένους πολιτικούς σχηματισμούς της δεξιάς (το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και τη Νέα Δημοκρατία). Είναι η μοναδική που έχει κάνει λόγο για ανθελληνικές παρατάξεις! Είναι η μοναδική που μίλησε για το εκφυλιστικό φαινόμενο της πολιτικής χολέρας! Χωρίς, ωστόσο, αυτό να σημαίνει πως εξεδήλωσε όλη την αντίδραση που θα 'πρεπε. Τουλάχιστον, όμως, έκανε την αυτοκριτική της, την οποία και συνεχίζει ακόμα. Ας γίνει λοιπόν αυτό απ' όλους! Έτσι, μάλιστα, προτείνω να ξεκινήσουμε την αντίδρασή μας. Κάνοντας την αυτοκριτική μας!

Μίκη, όπως και να 'χει, σου οφείλω ένα μεγάλο από καρδιάς ευχαριστώ! Για όλα!

Διάττων Αβρός