Michael Dotson - Drowning On Dry Land (Holland 2008)

Συνεχίζουμε με τον Michael Dotson, με ένα απόσπασμα από Live που έδωσε πρόπερσι στην Ολλανδία. Το τραγούδι έχει τίτλο "Drowning On Dry Land"... Γνήσιο, ατόφιο Σικάγο Blues και πάλι...

Ο Bluesman Michael Dotson Έρχεται Πάλι Στην Αθήνα!

Ο Michael Dotson είναι τραγουδιστής και κιθαρίστας του Blues που γεννήθηκε στο Σικάγο το 1957. Σα νέος, και μεγαλώνοντας ειδικά σ' αυτήν την πόλη, φυσικό ήταν να εκδηλώσει γρήγορα την προτίμησή του στο Blues. Το ενδιαφέρον του, μάλιστα, απογειώθηκε όταν είδε το Muddy Waters! Αργότερα του άρεσαν κι άλλοι μεγάλοι, όπως Sunnyland Slim, Otis Rush, Buddy Guy, Junior Wells, Magic Slim, Lefty Dizz...

Αν και τα πρώτα του όργανα ήταν πνευστά (κλαρινέτο και σαξόφωνο), ξεκίνησε να παίζει κιθάρα σε ηλικία 13 ετών. 16 ετών πια περιφερόταν στα διάφορα Blues Clubs του Σικάγο.

Έχοντας πλέον ωριμάσει πάνω στη μουσική κι αρχίζοντας να γίνεται γνωστός, συνεργάστηκε με σημαντικούς μουσικούς στο χώρο του, όπως με τους Homesick James, Big Time Sarah, Billy Boy Armold, Lefty Dizz, Big Jack Johnson καθώς επίσης και με τους Jimmy Burns, Willie Kent και Aaron Burton. Αξίζει να επισημανθεί ότι για 6 ολόκληρα χρόνια διετέλεσε κιθαρίστας στην πασίγνωστη μπάντα του θρυλικού Magic Slim (Magic Slim & The Teardrops) η οποία βραβεύτηκε το 2003 ως η καλύτερη Blues Band εκείνης της χρονιάς!

Τώρα πλέον ο εν λόγω καλλιτέχνης έχει σχηματίσει το δικό του γκρουπ και στο ενεργητικό του καταγράφεται ήδη ένα CD (Lightnin' In My Pocket) ενώ ακούγεται πως αυτόν τον καιρό προετοιμάζεται για την ηχογράφηση του δεύτερου προσωπικού του album. Φυσικά, έχει συμμετάσχει ως κιθαρίστας και σε δισκογραφικές δουλειές άλλων καλλιτεχνών του χώρου του.

Έχει παίξει στα πιο σημαντικά festivals της Αμερικής, ενώ έχει ταξιδέψει αρκετά, σε πολλές χώρες του κόσμου παίζοντας σε διάφορα bars και festivals της Ευρώπης, της Βραζιλίας και της Ιαπωνίας. Στην Ελλάδα δεν ξέρω πόσες φορές έχει έρθει, εγώ πάντως τον έχω δει σε 3 (!) ξεχωριστά Live, 2 φορές ως solo μουσικό με backing groups (μία εκ των οποίων ήταν με τους Έλληνες "Blues Cargo" στο Lazy Club) και 1 ως κιθαρίστα στη θρυλική μπάντα του Magic Slim.

Στη χώρα μας, ο Michael Dotson θα εμφανιστεί και πάλι, απόψε, στο Lazy Club (Λεωφ. Πεντέλης 1, Βριλήσια Αττικής). Θα τον συνοδέψουν οι Έλληνες μουσικοί Δημήτρης Ιωάννου bass (απ' τους "Blues Cargo") κι ο Νίκος Τσάβαλος drums... Για να πάρετε μια μικρή γεύση του τι παίζει ο συγκεκριμένος μουσικός, δείτε τον αρχικά στο παρακάτω video, κι εμείς θα συνεχίσουμε με τον ίδιο Bluesman και στις δύο επόμενες αναρτήσεις, ως ένα μικρό αφιέρωμα σ' αυτόν...


Το τραγούδι του Michael Dotson έχει τίτλο "Cold Day In Chicago" κι είναι από εμφάνισή του τον περασμένο Νοέμβρη στη Γερμανία.

Έχτισε Το Σπίτι Του Ανάποδα Για Διαμαρτυρία!

Ο Ντάνιελ Τζαπέφκσι, Πολωνός επιχειρηματίας, θέλησε να διαμαρτυρηθεί για το στραβό δρόμο που έχει πάρει η ανθρωπότητα. Και σκέφτηκε ότι ο σουρεαλισμός τον οποίο zει η ανθρωπότητα κάποιες στιγμές μπορεί να αποτυπωθεί σε ένα σπίτι όπου το ταβάνι θα ακουμπά στο χώμα και το πάτωμα θα είναι στον ουρανό!

Δε μπορούμε να του το αρνηθούμε, είναι κι αυτό μια (πολιτική) σκέψη με άποψη!

Πάντως ο ίδιος έχτισε το σπίτι μέσα σε 114 ημέρες με τους μαστόρους να χρειάζονται διαλείμματα ανά τακτές χρονικές περιόδους, γιατί ένιωθαν αποπροσανατολισμένοι! Πολύ λογικό!... Σχετικό είναι το video που ακολουθεί...

France: Edith Piaf (3) - La Foule

Μετά απ' όλα όσα ιστορήθηκαν στην προηγούμενη ανάρτηση, γεννιέται εύλογα το ερώτημα: Το όνομα Edith Piaf, τι γεύση μας αφήνει και τι συναισθήματα μας δημιουργεί; Είναι μόνο μια ηχηρή λέξη του παρελθόντος που θα ακτινοβολεί και στο μέλλον; Η απάντηση πριν ακόμα αποτυπωθεί πρέπει εξορισμού να εμπεριέχει σεβασμό...

Η Edith Piaf λοιπόν είναι ένα κοσμοϊστορικό φαινόμενο που πρέπει να το δει, να το μελετήσει και να το αξιολογήσει κανείς μέσα από ένα διπλό πρίσμα, μέσα από δύο φίλτρα. Απ' τη μια πλευρά ο μελωδικός δρόμος της Τέχνης, τον οποίο, μέσω της μελίρρυτης φωνής της (χάρισμα που της δόθηκε αλλά το καλλιέργησε κιόλας), τον διάβηκε επάξια και στο τέλος γεύτηκε την επιτυχία και τη δόξα όσο λίγοι (σύγχρονοι) ομότεχνοί της. Κι απ' την άλλη, ο δύσβατος δρόμος της ζωής, όπου τα άσχημα βιώματα της παιδικής κι εφηβικής της ηλικίας (γι' αυτό δεν ευθύνεται η ίδια) πρόλαβαν καταδικαστικά και στιγμάτισαν αρκετές απ' τις επιλογές της και στα χρόνια που ακολούθησαν ώστε όλη της η ζωή πλέον να είναι πολυκύμαντη και ταραγμένη!

Όπως και να 'χει, ή έτσι ή αλλιώς, εμείς θα τη θυμόμαστε! Γιατί αν η Ζωή παρουσιάζεται τις περισσότερες φορές αδέκαστη, μοιράζοντας και (κατα)δικάζοντας αμείλικτα, υπάρχει κι η Τέχνη, μεθυστική κι απαστράπτουσα, η οποία εμβολίζει τα αδιέξοδα, δίνοντας έτσι το νόημα και τη λύτρωση...

Σίγουρα λοιπόν θα τη θυμόμαστε... Για το τέλος, μάλιστα, άφησα κάτι πολύ ενδεικτικό, κάτι που μέσα σε λίγες γραμμές περικλείει όσα γράφτηκαν πιο πάνω. Πρόκειται για γράμμα του Alain Delon στην Edith Piaf, σε συναυλία της τελευταίας στο Παρίσι.

«Εντίθ μου... Εάν βρίσκομαι εδώ απόψε το βράδυ, αυτό είναι για σένα, το ξέρεις καλά. Για όλες τις χαρές και τις συγκινήσεις που μου έδωσες, πέρα από την φιλία σου. Σε ανάμνηση της τρυφερότητάς σου, για τότε που ήμουν ένας τρελλός νέος. Σε ένδειξη σεβασμού στην λαμπρότητά σου. Και γι' αυτή τη θαυμάσια παρεούλα που σε κάνει να ξαναζείς»...

Με το τραγούδι «La Foule» (κυκλοφόρησε το 1956) κλείνουμε το αφιέρωμά μας στη σπουδαία αυτή καλλιτέχνιδα, στο μύθο της Edith Piaf...


Απολαύστε ερμηνεία και κινήσεις! Ναι, ναι, σίγουρα ήταν μύθος! Ήταν, μόνο; Όχι , όχι, είναι μύθος και θα είναι μύθος! Όσο θα γυρίζει ακόμα αυτή η γη...

Διάττων Αβρός

France: Edith Piaf (2) - Padam Padam

H Εντίθ Πιάφ γεννήθηκε στο Παρίσι στις 19 Δεκεμβρίου 1915 και πέθανε στην ίδια πόλη στις 11 Οκτωβρίου 1963. Το πραγματικό της όνομα ήταν Εντίθ Τζοβάνα Γκασιόν. Ο πατέρας της Louis-Alphonse Gassion ήταν ακροβάτης του δρόμου, κι η μητέρα της Anita Maillard ήταν λυρική τραγουδίστρια, γνωστή με το ψευδώνυμο Line Marsa. Λίγες βδομάδες όμως μετά την γέννησή της την εγκατέλειψε κι η μικρή Εντίθ περνάει τα πρώτα της χρόνια πρώτα κοντά στη μητέρα της μάνας της. Το 1917, ο πατέρας της που εργαζόταν ως ακροβάτης στο τσίρκο Ciotti, την πήγε στη δική του μητέρα, η οποία ζούσε στο Bernay (Νορμανδία) κι ήταν ιδιοκτήτρια ενός οίκου ανοχής! Το 1919 η Edith αρρωσταίνει από κάποια πάθηση στον εγκέφαλο και τυφλώνεται. Μετά από δύο χρόνια όμως θεραπεύεται χωρίς την βοήθεια γιατρού κι η όρασή της επανέρχεται. Ήταν εφτά χρονών όταν ο πατέρας της άρχισε να την παίρνει μαζί του στις περιοδείες που έκανε με το τσίρκο και γυρνά μαζί του όλη τη Γαλλία. Στα δέκα της η Εντίθ άρχισε να τραγουδάει στους δρόμους. Αν κι ο πατέρας της ήθελε να την κάνει ακροβάτη, γρήγορα κατάλαβε και πως η κόρη του είχε όλο το ταλέντο στο λαιμό και καθόλου στο κορμί – όπως έλεγε ο ίδιος χαρακτηριστικά.

Στα 15 έχοντας ανακαλύψει τη θαυμάσια φωνή της, εγκατέλειψε τον πατέρα της για να ζήσει στο Παρίσι, τραγουδώντας στους δρόμους. Στα 17 συναντά τον Louis Dupont, ζουν μαζί και σε ένα χρόνο, στις 11.2.1933, κάνουν ένα κοριτσάκι, τη Μαρσέλ, που όμως πεθαίνει από μηνιγγίτιδα δύο χρόνια αργότερα. Εκείνη συνεχίζει να τραγουδά στους δρόμους της Πιγκάλ, όπου και γνωρίζει τον Λουί Λεπλέ, διευθυντή του πιο κομψού παρισινού καμπαρέ στα Ηλύσια Πεδία. Μαγεμένος απ' τη φωνή της υπογράφει συμβόλαιο μαζί της και τη βαφτίζει το «Mome Piaf» (μικρό σπουργίτι). Tης διδάσκει τα βασικά στοιχεία σκηνικής παρουσίας και τη ντύνει με ένα απλό μαύρο φόρεμα που έγινε και το σήμα κατατεθέν της. Το 1935 της βγάζει και το πρώτο της δίσκο. Λίγο αργότερα όμως ο μέντοράς της Leplee δολοφονείται, κι η ίδια κατηγορείται πως γνωρίζει το φονιά αλλά δεν τον καταδίδει. Αν και αθωώθηκε με τη βοήθεια ενός νέου συντρόφου, του τραγουδοποιού Raymond Asso, που είναι τρελά ερωτευμένος μαζί της, φεύγει για να ζήσει στην επαρχία αλλά επιστρέφει στο Παρίσι το 1937.

Κατά την διάρκεια του Β' Παγκόσμιου πολέμου και τη γερμανική κατοχή, δίνει κονσέρτα για αιχμάλωτους πολέμου. Εισάγει πλαστές άδειες εργασίας στα κέντρα κράτησης αιχμαλώτων και βοηθάει πολλούς Γάλλους φαντάρους να δραπετεύσουν. Γύρω στα 23 της είναι μια μεγάλη βεντέτα και γυρνάει την πρώτη της ταινία που θριαμβεύει. Από τότε συνεχίζει μια πετυχημένη καριέρα και κάνει μια έντονη ζωή, δίπλα σε αρκετούς συντρόφους. Στα 30 της, ερωτεύεται τον Yves Montand κι αναλαμβάνει να στήσει την καριέρα του. Στα τέλη του 45, γράφει μόνη της την τεράστια επιτυχία της «La Vie En Rose» (Ζωή Σαν Τριαντάφυλλο), που στην αρχή περνά αδιάφορη. Το 1946 επιχειρεί να δημιουργήσει συναισθηματική σχέση με τον Έλληνα ηθοποιό Δημήτρη Χορν, μια προσπάθεια όμως που δε στέφεται από επιτυχία.

Το 1947 πραγματοποιεί την πρώτη της περιοδεία στις ΗΠΑ, η οποία βρίσκει μικρή ανταπόκριση, καθώς το κοινό δε συγκινείται ιδιαίτερα επειδή περίμενε να δει μια πληθωρική τραγουδίστρια να γεμίζει τη σκηνή. Μια ευνοϊκή κριτική ωστόσο είναι αρκετή για να παρατείνει την παραμονή της στη χώρα για πέντε μήνες, χρονικό διάστημα στο οποίο γνωρίζει το Γάλλο μποξέρ Μαρσέλ Σερντάν, και παρά το ότι εκείνος είναι παντρεμένος, οι δυο τους ζουν μια θυελλώδη σχέση. Τώρα πλέον γνωρίζει μεγάλες δόξες και στις εμφανίσεις της στη Νέα Υόρκη. Ο ξαφνικός όμως θάνατος του Σερντάν σε αεροπορικό δυστύχημα το 1949, βυθίζει την Πιάφ σε κατάθλιψη, που ποτέ δεν ξεπερνά πραγματικά. Το 1951 έχει 2 σοβαρά τροχαία, μετά το δεύτερο οι γιατροί της δίνουν για καιρό μορφίνη την οποία συνηθίζει και την ανακατεύει μαζί με αλκοόλ αχρηστεύοντας την ήδη κακή της υγεία. Το 1952, παντρεμένη με τον τραγουδιστή Ζακ Πιλ, στην πεντηκοστή τουρνέ της στην Αμερική, σε κάποια ρεσιτάλ της συνοδεύεται στο πιάνο απ' τον νεαρό τότε Ζιλμπέρ Μπεκό. Εκείνη την εποχή ακολουθεί πολλές θεραπείες αποτοξίνωσης, μα οι ουσίες την έχουν ρημάξει. Παρ’ όλ' αυτά κάνει εξαιρετικές ηχογραφήσεις...

Τα επόμενα 2 χρόνια μένει κλεισμένη σπίτι της σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση. Μα το 1955, μόλις μαθαίνει πως θα τραγουδήσει στο Olympia, με τρόπο αξιοθαύμαστο και με αφάνταστη ενέργεια, δίνει μια αψεγάδιαστη παράσταση. Χωρίζουν με τον Pills το 1956. Με μεγάλη φόρα κάνει άλλη μια τουρνέ στην Αμερική κι είναι πια μια διεθνής σταρ. Το 1958 ζει μια ακόμα τρελή σχέση δίπλα στο νεώτερο τραγουδιστή και συνθέτη Ζορζ Μουστακί, ο οποίος το 1959 συνθέτει γι αυτήν το τραγούδι Milord που κυκλοφόρησε το 1960 και λίγο αργότερα γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Άλλο ένα σοβαρό τροχαίο αποδυναμώνει περισσότερο την Πιάφ. Μετά από λίγους μήνες καταρρέει κατά τη διάρκεια κονσέρτου της σε κατάμεστη αίθουσα της Νέας Υόρκης.

Ακόμα χειρότερα, σ' ένα κονσέρτο στη Στοκχόλμη, στα τέλη της δεκαετίας του '50, καταρρέει πάνω στην πίστα κι η διάγνωση των γιατρών είναι ανίατος καρκίνος. Αυτό όμως δεν πτοεί την Πιάφ η οποία συνεχίζει να εμφανίζεται κάνοντας περιοδείες όπως και πριν, συνοδευμένη όμως από μια νοσοκόμα για να της χορηγεί μορφίνη για τους πόνους.

Το 1960, τραγουδά με επιτυχία το «Non, Je Ne Regrette Rien» (Όχι, Δε Μετανιώνω Για Τίποτα) του Σαρλ Ντυμόν και συνεχίζει να θριαμβεύει τραγουδώντας, παρότι συχνά τρικλίζει και παραπατά στη σκηνή. Το καλοκαίρι του 1961, γνωρίζει τον κατά πολύ νεότερό της, τελευταίο της έρωτα, τον Έλληνα Θεοφάνη Λαμπουκά, που τον βαπτίζει Τεό Σαγαπό και τον παντρεύεται τον Οκτώβριο του 1962 (στα 47 της εκείνη και 25 εκείνος). Εκείνο το καλοκαίρι παίρνει επίσης το πρώτο βραβείο της Ακαδημίας Charles Cros, για το σύνολο της καριέρας της.

Η Εντίθ Πιάφ σβήνει την ίδια μέρα με τον καλό της φίλο Ζαν Κοκτώ, στις 11 Οκτωβρίου του 1963, μόλις στα 48 της χρόνια στο Plascassier, κοντά στο Grasse από κίρρωση. Ο σύζυγός της μεταφέρει την ίδια μέρα του θανάτου της την σωρό της στη «δική της πόλη», το Παρίσι. Θάβεται σε 3 μέρες στο παρισινό κοιμητήριο Pere Lachaise.

Η Πιάφ «έφυγε» φτωχή αφήνοντας στον τελευταίο σύζυγό της πολλά χρέη και μια τεράστια ιστορία. Μαζί με την καριέρα της ως τραγουδίστρια (ηχογράφησε πάνω από 200 τραγούδια) βοηθούσε και στην προώθηση νεαρών ταλέντων στη μουσική σκηνή της εποχής εκείνης. Είχε μεταξύ άλλων μεγάλη συμμετοχή στην προώθηση καλλιτεχνών όπως Σαρλ Αζναβούρ, Ζιλμπέρ Μπεκό, Έντι Κονσταντέν, Υβ Μοντάν, Ζορζ Μουστακί, Ζακ Πιλ κλπ.

Σήμερα πολλοί καλλιτέχνες, επανεκτελούν τραγούδια της κι επισκέπτονται το γλυπτό που στήθηκε προς τιμή της στο Παρίσι, πάνω στην πλατεία που φέρει το όνομά της, λίγα μέτρα από το νοσοκομείο Tenon όπου γεννήθηκε. Στο Παρίσι υπάρχει επίσης ένα μουσείο με το όνομα Edith Piaf (Musee Edith Piaf), στο οποίο μπορεί κανείς να δει διάφορα προσωπικά αντικείμενα της καλλιτέχνιδας, όπως ένα απ' τα φορέματά της και την συλλογή πορσελάνης της.

Τα πράγματα όμως δε μένουν εκεί. Η πολυτάραχη ζωή της Εντίθ Πιαφ γίνεται υπόθεση σε κινηματογραφικές ταινίες. Δύο ανήκουν στο σκηνοθέτη Claude Lelouch, ενώ το 2006 γυρίζεται και μια τρίτη, αυτή τη φορά με σκηνοθέτη τον Olivier Dahan. Στον πρωταγωνιστικό ρόλο της ταινίας που έχει τίτλο «La Mome» (Το Νεαρό Κορίτσι), παίζει η Γαλλίδα ηθοποιός Μαριόν Κοτιγιάρ, ρόλο για τον οποίο κέρδισε το 2008 το Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου. Η ταινία στην Ελλάδα προβλήθηκε με τον τίτλο «Ζωή Σαν Τριαντάφυλλο»...

Αυτά με τη βιογραφία της Edith Piaf. Στην αυριανή ανάρτηση θα γίνει μια διεισδυτικότερη προσέγγιση στο μύθο της...

Άλλη μια τεράστια επιτυχία της Edith Piaf είναι και το τραγούδι στο video που ακολουθεί (από εμφάνισή της το 1956). Έχει τίτλο «Padam Padam»...

Αφιέρωμα Στην Edith Piaf (1) - Non, Je Ne Regrette Rien

Έχουν περάσει αρκετές δεκαετίες απ' το θάνατο της κορυφαίας τραγουδίστριας κι όμως η Edith Piaf (1915 - 1963) εξακολουθεί ακόμα να συγκινεί τους πολυάριθμους φίλους της, όχι μόνο στην ιδιαίτερη πατρίδα της τη Γαλλία, αλλά και σ' όλο τον κόσμο! Σα φόρο τιμής σ' αυτήν την εξέχουσα προσωπικότητα της παγκόσμιας μουσικής σκηνής, το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών της κάνει αφιέρωμα την τελευταία μέρα του μήνα. 1η παράσταση (extra απογευματινή) στις 5 μμ και 2η κανονική στις 8.30 μμ. Τα εισιτήρια κυμαίνονται από 20 € (φοιτητικά) ως 75 € (διακεκριμένη ζώνη). Πληροφορίες: 2106980044.

Θα παρουσιαστεί θεατροποιημένη η βιογραφία της Piaf, πλημμυρισμένη απ' τ' αθάνατα τραγούδια της! Η πρωτότυπη αυτή μορφή παρουσίασης θα αναπλάσει την ζωή της μ’ ένα τρόπο διασκεδαστικό και συγκινητικό συνάμα. Ο Ζακ Πεσίς (δημοσιογράφος, συγγραφέας και ιστορικός της μουσικής) θα ξαναθυμίσει με ένα ανάλαφρο τρόπο την καριέρα της Piaf, κάνοντας σταθμό στις ημερομηνίες-κλειδιά της ζωής της. Η συναρπαστική Ναταλί Λερμίτ με την υπέροχη φωνή της θα διανθίσει την διήγηση με τ' αθάνατα τραγούδια της μεγάλης καλλιτέχνιδας, συνοδευόμενη απ' τον Ορελιάν Νοέλ στο ακορντεόν. Πρωτοποριακή κι η σκηνοθεσία, ανήκει στη Ρουμπιά Ματινιόν, κι έχει γίνει με τέτοιο τρόπο ώστε να υπογραμμίσει την αλληλεπίδραση μεταξύ του αφηγητή, της τραγουδίστριας-ηθοποιού και του μουσικού, και να προκαλέσει τη συμμετοχή του κοινού... Στην όλη διοργάνωση και παραγωγή επισημαίνεται η υποστήριξη του Γαλλικού Ινστιτούτου...

Το γεγονός αυτό δεν μπορεί να περάσει αδιάφορο και δημιουργεί στην παρούσα ιστοσελίδα πρόσθετες υποχρεώσεις. Θα έχουμε λοιπόν αφιέρωμα και εδώ σ' αυτήν την σπουδαία διαχρονική καλλιτέχνιδα με την παγκόσμια ακτινοβολία. Θα είναι διήμερο, 3 αναρτήσεων. Προς το παρόν τη βλέπουμε, ίσως στη μεγαλύτερη επιτυχία που έκανε ποτέ, στο «Non, Je Ne Regrette Rien» (Όχι, Δε Μετανιώνω Για Τίποτα), τραγούδι που γράφτηκε το 1956 κι ηχογραφήθηκε το 1960, και στην επόμενη ανάρτηση θα δούμε αναλυτικά την πλούσια βιογραφία της...


Προσέξτε στο τέλος του τραγουδιού το παρατεταμένο χειροκρότημα. Το άξιζε πραγματικά! Και γιατί ήταν υπέροχη ερμηνεύτρια αλλά και γιατί η Edith Piaf...πονούσε όταν τραγουδούσε στις συναυλίες της τελευταίας δεκαετίας της ζωής της. Περισσότερα όμως στην ανάρτηση που ακολουθεί...

J. B. Hutto - Hawk Squat (2 τραγούδια)

Συνεχίζουμε με J. B. Hutto γιατί δε μπορεί να τελειώσει κανείς εύκολα μαζί του.

Ο ανεπανάληπτος Bluesman με τα περίεργα καπέλα (φορούσε ότι πιο περίεργο υπήρχε και διαφορετικό πάντα) δεν κέρδισε απ' την αγαπημένη του μουσική. Αντίθετα, ωφελημένο βγήκε το ίδιο το Blues επειδή το έπαιζε ο J. B. Hutto!

Κι ένας σημαντικός λόγος που κάνω αυτήν την ανάρτηση είναι για να αποκαταστήσω ένα λάθος στο όνομά του που τον συνοδεύει όλα του τα χρόνια. Μου κάνει εντύπωση πώς δεν το έχουν προσέξει ακόμα οι κριτικοί κι οι διάφοροι μουσικολόγοι. Ο άνθρωπος δε λέγεται Joseph Benjamin (J. B.) Hutto. Το σωστό είναι Joseph Blues Hutto!

Το audio με τα 2 τραγούδια πιστεύω να σας είναι χορταστικό (για μένα, βέβαια, είναι ελάχιστο). Στο πιάνο μια άλλη πολύ μεγάλη φυσιογνωμία του Blues που ακούει στο όνομα Sunnyland Slim!

Συζήτηση Με Το Θεό

Μου το έστειλε η φίλη Αλίκη και πιστεύω ότι αξίζει:

Ένας (άπληστος) άνθρωπος συνομιλεί με το Θεό:

Άντρας: Θεέ μου;
Θεός: Ναι;
Άντρας: Μπορώ να σε ρωτήσω κάτι;
Θεός: Φυσικά και μπορείς...
Άντρας: Τι είναι για σένα ένα εκατομμύριο χρόνια;
Θεός: Ένα λεπτό.
Άντρας: Κι ένα εκατομμύριο δολάρια;
Θεός: Ένα σεντ.
Άντρας: Θεέ μου, μπορείς να μου δώσεις τότε ένα σεντ;
Θεός: Περίμενε τότε ένα λεπτό...

J. B. Hutto - Laundromat Blues

Μου παραπονέθηκε ότι δεν τον ανεβάζω συχνά. Του εξήγησα ότι υπάρχουν τόσα πολλά που πρέπει να ανεβάσω... Ωστόσο είχε δίκιο...

Κι έτσι το παράπονό του έπιασε τόπο. Το audio που ακούμε έχει τίτλο "Laundromat Blues". Προειδοποιώ όσους δεν έχουν συνηθίσει τα μεγάλα ταξίδια να μην ακούσουν το τραγούδι αυτό. Ο άνθρωπος θα..."φύγει" πολύ. Όσοι το ακούσετε να βάλετε σημάδια για να μπορέσετε μετά να γυρίσετε πίσω.

Κι όσοι πάλι ζαλίζονται με τα ταξίδια, να το αποφύγουν κι αυτοί. Προειδοποιώ πως θα..."κουνήσει" πολύ. Γι' αυτό να κρατηθείτε απ' τις χειρολαβές!

Όσοι τελικά αποφασίσουν να το ακούσουν, καλό είναι να κρατήσουν...σημειώσεις.

Θα το θέσω κι αλλιώς! Δεν υπάρχει διέξοδος σ' αυτό το τραγούδι. Διέξοδος είναι το ίδιο το Blues, το Real Blues που παίζεται με υγρά μάτια και σφιγμένα δόντια, αυτό δηλαδή που θ' ακούσετε στο audio, απ' το μοναδικό J. B. Hutto! Η κιθάρα του θρηνεί, ίπταται και φλέγεται, ταξιδεύει και ταξιδεύει κι εμάς!


J. B. Hutto, ο εκπληκτικός Bluesman με τα περίεργα καπέλα! Θα συνεχίσουμε με τον ίδιο μουσικό και στην επόμενη ανάρτηση...

Πρωτοβουλία, Δράση, Εθελοντισμός, Ακτιβισμός, Τέχνες

Tι γίνεται όταν νέοι άνθρωποι που δρούν και σφηνώνουν ανάμεσά μας, αποφασίζουν να ενώσουν τις δυνάμεις τους; Η απάντηση θα δοθεί στις 29 Ιανουαρίου στο Block33 εκεί όπου οι ομάδες «Παιδιά Εν Δράσει» και «SFINA» θα συνθέσουν μία βραδιά που θα διαφέρει απ' τις άλλες.

Ήταν το 2003 όταν νέοι καλλιτέχνες απ' την πόλη της Θεσσαλονίκης αποφάσισαν να δημιουργήσουν μια ομάδα με σκοπό την ελεύθερη έκφραση, τη διάδοση των εναλλακτικών μορφών τέχνης, τον εθελοντισμό. Η ομάδα ονομάστηκε «Παιδιά Εν Δράσει» (www.kidisinaction.gr) και μετράει πλέον 7 χρόνια δράσεων στη συμπρωτεύουσα αλλά και στην Ευρώπη. 7 χρόνια «φαγουρίζει» την πόλη της Θεσσαλονίκης με καλλιτεχνικά φεστιβάλ, ευρωπαϊκές συναντήσεις, με εναλλακτικές μορφές διαδήλωσης σε δρόμους, πλατείες και πάρκα, προωθώντας την τέχνη, τον πολιτισμό και τον εθελοντισμό.

Πριν από 2 χρόνια μια παρεμβατική κολεκτίβα ανθρώπων με το όνομα «SFINA» (www.sfina.org) έκανε την εμφάνιση της στην ίδια πόλη αιφνιδιάζοντας τους κατοίκους της με μια σειρά ανατρεπτικών δράσεων. Στόχος της είναι να δημιουργεί καταστάσεις υπερρεαλιστικές, παιχνιδιάρικες, ακτιβιστικές. Μέχρι σήμερα η «SFINA» συνεχίζει να εμπνέει, να προτρέπει και να προτείνει ότι είναι ωραίο κανείς να ζεί!

«Παιδιά Εν Δράσει» και «SFINA» γιορτάζουν λοιπόν μαζί τα γενέθλια τους και σας προσκαλούν στο πιο δημιουργικό, ζωντανό, νεανικό πάρτυ γενεθλίων την Παρασκευή 29 Ιανουαρίου απ' τις 21.30 στο Block 33 (http://www.block33.gr/news.html). Θα είναι μια βραδιά αξέχαστη, πλούσια από φωτογραφίες, εικαστικά δρώμενα, προβολές video των δράσεων των δύο ομάδων, performances, fire shows, πολλές εκπλήξεις και φυσικά το παραδοσιακό σβήσιμο των κεριών της τούρτας.

Πρόκειται για μια γιορτή (για τα 7 + 2 χρόνια) ελεύθερης έκφρασης, δημιουργίας, τέχνης, ανατρεπτικών δράσεων. Όσοι θα πάτε, μπορείτε να πάρετε μαζί σας το πιο τρελό σας καπέλο, όπως και από ένα headlight (φώς κεφαλής). Θα σας χρειαστεί!

Δώρο γενεθλίων: 3€ στην είσοδο τα οποία θα βοηθήσουν τις ομάδες να οργανώσουν κι άλλες δράσεις και να συνεχίσουν να ενοχλούν δημιουργικά, να προκαλούν καλλιτεχνικά, να διαδηλώνουν για την τέχνη και τον πολιτισμό. Την Παρασκευή λοιπόν 29 Ιανουαρίου στο Block 33 απ' τις 21.30 μέχρι το πρωΐ.

Για περισσότερες πληροφορίες στο info@kidsinaction.gr ή sfinono@gmail.com στα τηλέφωνα 2310552655...

Πόπη Αστεριάδη & Λάκης Παππάς - Πάει Κι Αυτή Η Κυριακή

Κάθε φορά που περνάει μια Κυριακή, είναι κάτι που δεν αρέσει σε κανένα. Η νοσταλγία αμέσως ξεκινά να πλέκει τα δίχτυα της και να μας στέλνει τα δικά της μηνύματα. Το μυαλό αιχμαλωτίζεται απ' τη σκέψη και την προσδοκία μιας άλλης Κυριακής, της επόμενης.

Αυτό μας λέει και το τραγούδι της ανάρτησης, το οποίο και διάλεξα να το ανεβάσω σήμερα Δευτέρα. Οι συντελεστές του πολύ καλοί, αν και - ενδεχομένως - ξεχασμένοι. Πόπη Αστεριάδη (φωνή), Λάκης Παππάς (μουσική) και Γιάννης Αργύρης (στίχοι).

Κι εμείς ακούμε, θαυμάζουμε και νοσταλγούμε... Ίσως την επόμενη Κυριακή, ίσως τη ρομαντική εκείνη εποχή που βγήκε το τραγούδι, κι ίσως ακόμα και την ίδια τη ζωή...

Το audio προέρχεται από δίσκο βινυλίου...

Τζένη Βάνου - Σ' Αγαπώ

Εφόσον οι 2 προηγούμενες αναρτήσεις είχαν σα θέμα τους το ελληνικό τραγούδι, βρήκα την ευκαιρία σήμερα να ανεβάσω αυτό το καταπληκτικό ουράνιο άκουσμα! Θαυμάστε τους συντελεστές του αλλά και το ίδιο το τραγούδι:

Στίχοι: Νίκος Φώσκολος
Μουσική: Νίκος Μαμαγκάκης
Φωνή: Τζένη Βάνου

Εδώ τα λόγια περιττεύουν. Τα αριστουργήματα γράφονται μόνο μια φορά!

Τζένη Καρέζη - Μην Τον Ρωτάς Τον Ουρανό

Μια και η χθεσινή ανάρτηση αφορούσε το (καλό) ελληνικό τραγούδι, είπα να το συνεχίσουμε. Έτσι, λοιπόν, σήμερα έχουμε:

Τίτλος: Μην Τον Ρωτάς Τον Ουρανό
Στίχοι: Γιάννης Ιωαννίδης
Μουσική: Μάνος Χατζηδάκης
Φωνή: Τζένη Καρέζη
Πρώτη Εκτέλεση: Μαίρη Λω
Ταινία: Το Νησί Των Γενναίων (1959)
Σκηνοθεσία: Ντίμης Δαδήρας








Παραθέτω και τους στίχους

Λόγο στο λόγο και ξεχαστήκαμε
μας πήρε ο πόνος και νυχτωθήκαμε.
Σβήσε το δάκρυ με το μαντήλι σου
να πιω τον ήλιο μέσα απ' τα χείλη σου.

Μην τον ρωτάς τον ουρανό
το σύννεφο και το φεγγάρι
το βλέμμα σου το σκοτεινό
κάτι απ' τη νύχτα έχει πάρει.

Ό,τι μας βρήκε κι ό,τι μας λύπησε
σαν το μαχαίρι κρυφά μας χτύπησε.
Σβήσε το δάκρυ με το μαντήλι σου
να πιω τον ήλιο μέσα απ' τα χείλη σου.

Μην τον ρωτάς τον ουρανό
το σύννεφο και το φεγγάρι
το βλέμμα σου το σκοτεινό
κάτι απ' τη νύχτα έχει πάρει.

Αλέξανδρος Μπάρας & Θάνος Μικρούτσικος - Μοναξιά

Έκανα την ανάρτηση αυτή γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε το ελληνικό τραγούδι (φυσικά και εννοώ το καλό ελληνικό τραγούδι). Το κομμάτι που διάλεξα είναι ένα αντιπροσωπευτικότατο δείγμα, και σα θέμα, αλλά και σα συντελεστές.

Το θέμα του μας είναι οικείο καθώς όλοι έχουμε βιώσει τη μοναξιά - τουλάχιστον - σε κάποια φάση της ζωής μας. Όσο αφορά τους συντελεστές του, στη μουσική και στη φωνή διακρίνουμε το Θάνο Μικρούτσικο ο οποίος δε νομίζω ότι χρειάζεται συστάσεις ενώ οι στίχοι ανήκουν σε Ποιητή, κι αυτός είναι ο Αλέξανδρος Μπάρας. Δεν είναι ιδιαίτερα γνωστός αλλά πιστεύω κάποιοι να τον ξέρουν...

Προς Τους Φίλους Bloggers

Αγαπητοί φίλοι, από χθες την Τετάρτη, αίφνης, συνέβησαν πάλι μια σειρά προβλημάτων στον υπολογιστή, ένα εκ των οποίων είναι το ότι δεν παίζουν όλα τα βίντεο στις ιστοσελίδες μου (τα βίντεο ανεβαίνουν κανονικά αλλά δεν παίζουν). Αυτό μου αλλάζει τον προγραμματισμό των αναρτήσεών μου...

Ευελπιστώ στην κατανόηση και στην υπομονή σας. Ευχαριστώ και για τα σχόλια και τα e-mail σας που μου έχετε στείλει μέχρι τώρα όπου επισημαίνετε κι εσείς το πρόβλημα...

Ο Μυστικός Πράκτορας Και Το Περιστέρι

Πρόκειται για πολύ ωραίο βιντεάκι, πραγματικά, για πολύ ωραία δουλειά! Μου το έστειλε πριν λίγες μέρες η φίλη Αλίκη στο e-mail, και μόλις βρήκα ευκαιρία και το είδα, είπα να το ανεβάσω αμέσως! Πιστεύω να σας αρέσει!

Roy Buchanan - I Want You To Be My Friend

Ο Roy Buchanan σαν άνθρωπος ήταν ιδιόρρυθμος. Του δόθηκε η ζωή το 1939 κι εκείνος το 1988 την "επέστρεψε". Ανήκει στην κατηγορία αυτών που έφυγαν νωρίς, από μόνοι τους...

Σα μουσικός όμως ήταν καταπληκτικός, χωρίς ωστόσο η λέξη αυτή να μπορεί να αποδώσει την πραγματικότητα! Το παίξιμό του στην κιθάρα θα μείνει ανεπανάληπτο! Κάτι σαν κοσμογονία!

Φαίνεται, άλλωστε, και στο παρακάτω video. Το τραγούδι του έχει τίτλο "I Want You To Be My Friend"...

Shakey Jake - Respect Me

Ο Shakey Jake ήταν ένας χαρισματικός φυσαρμονικίστας που γνώρισε την επιτυχία στο Σικάγο, κυρίως τη δεκαετία του 60.

Γεννήθηκε (ως James Harris) στις 12.4.1921 στο Αρκάνσας και στην ηλικία των 7 ετών έφτασε στο Σικάγο. Τέλη της δεκαετίας του 40 έπαιζε με διάφορες μπάντες της περιοχής. Τέλη της δεκαετίας του 50 άρχισε να συνεργάζεται με τον ανηψιό του, το μεγάλο Magic Sam! Τη δεκαετία του 60 παρέμεινε στο Σικάγο κι εμφανιζόταν σταθερά με τον Magic Sam. Συμμετείχε σε δισκογραφικές δουλειές πολλών καλλιτεχνών, μεταξύ των οποίων και του Luther Allison.

Στα χρόνια που ακολούθησαν συνέχισε τις εμφανίσεις και τις ηχογραφήσεις. Κλονίστηκε όμως η υγεία του και πέθανε στο Αρκάνσας στις 2 Μαρτίου 1990.

Στο audio που ακολουθεί τον απολαμβάνουμε σ' ένα καταπληκτικό τραγούδι που έχει τίτλο "Respect Me"! Είναι ένας τίτλος που αξίζει στο Blues γι' αυτό κι εγώ τελειώνω την ανάρτηση με τον τρόπο που αρμόζει: Respect The Blues!

Αξιωματικός Έφυγε Για Διακοπές Και Γύρισε Γυναίκα!

Συνέβη το Σεπτέμβριο του 2008 στην Αυστρία.

Ένας αξιωματικός του αυστριακού στρατού, έφυγε για διακοπές και γύρισε γυναίκα που ακούει στο όνομα Jasmin!

Ο 46χρονος λοχαγός, πατέρας δυο παιδιών, πήρε αναρρωτική άδεια τριών μηνών λόγω στρες και υποβλήθηκε σε εγχείρηση αλλαγής φύλλου πριν επιστρέψει στο στρατόπεδο του!

Οι συνάδελφοι του έπαθαν σοκ όταν αντίκρισαν την Jasmin! «Όλοι αισθανθήκαμε παράξενα! Δε συμβαίνει κάθε μέρα να φεύγει ένας συνάδελφος για διακοπές και να γυρίζει γυναίκα» είπε ένας συνάδελφος της Jasmin.

Ανώτεροι αξιωματικοί δήλωσαν πως μπορεί να κρατήσει την θέση της στον στρατό χωρίς να χάσει τον βαθμό που ήδη κατείχε. Όντως, οι υπεύθυνοι του Υπουργείου Άμυνας της χώρας αποδέχτηκαν την αίτηση της Jasmin για αλλαγή φύλλου αφού επρόκειτο για προσωπική της υπόθεση!

Floyd Lee - New York Subway Blues

Γεννημένος στο Mississippi το 1933 ο Floyd Lee (Ted Williams), ξάδερφος του μεγάλου John Lee Hooker, κι έχοντας συνεργαστεί με τον Jimmy Reed, τον Wilson Pickett και τον Bo Diddley, δε διστάζει και σε προχωρημένη ηλικία να παίζει Blues στο δρόμο, στον υπόγειο της Νέας Υόρκης! Άλλωστε, είναι κάτι που το κάνει εδώ και 20 χρόνια τώρα... Για βιοποριστικούς λόγους; Επειδή του αρέσει το Blues και δεν το βάζει κάτω; Ποιος ξέρει...

Πάντως, το Blues o Floyd Lee το έχει ταξιδέψει σε όλον τον κόσμο. Μεταξύ των χωρών που έχει παίξει είναι η Ρωσία, η Ιαπωνία κι η Βόρεια Κορέα...

Στο video που ακολουθεί θαυμάστε άλλο ένα διαμάντι απ' τα λεγόμενα Street Blues!

Jimmy 'Fast Fingers' Dawkins - Highway Man

Όταν μιλάμε για Jimmy Dawkins, μιλάμε για Blues The Best, From The Best, For The Best!

Απολαύστε τον και στο παρακάτω audio που έχει τίτλο "Highway Man". Είναι ένα τραγούδι που το έγραψε για τον εαυτό του επειδή ένα μέρος της ζωής του το πέρασε στο δρόμο.

Πρόκειται για κομμάτι που εντείνει το Blues αλλά και το επεκτείνει. Η χαμηλών τόνων φωνή του είναι σκέτη μαγεία! Κι αλίμονο, τον ήχο της κιθάρας του τον ξεχωρίζω ανάμεσα σε εκατομμύρια άλλους! Ανεπανάληπτο παίξιμο! Άλλωστε, ο Jimmy Dawkins είναι κι ένας πετυχημένος session μουσικός.

Θα το επαναλάβω και θα κλείσω το αφιέρωμά μου εδώ! Ήταν λάθος του Jimmy Dawkins! Με τέτοιο Blues που παίζει δεν είχε το δικαίωμα να μείνει πίσω και να το στερήσει απ' τους φίλους και λάτρεις του είδους!

Jimmy 'Fast Fingers' Dawkins - Breakin' Down

Το audio αυτή τη φορά έχει τίτλο "Βreakin' Down" κι είναι απόλυτα ρυθμικό, αυστηρό κι υποδειγματικό! Οι "γαργάρες" υπάρχουν κι εδώ... Κι όταν δε μπορούν να γίνουν συγκρίσεις... τότε αναμφίβολα μιλάμε για Jimmy "Fast Fingers" Dawkins!

Jimmy 'Fast Fingers' Dawkins - Please, Have Mercy

Είναι ο άνθρωπος που αν τον είχα μπροστά μου θα τον μαστίγωνα! Και να εξηγήσω γιατί το λέω αυτό. Ο Jimmy "Fast Fingers" Dawkins (γεννημένος στο Mississippi το 1936) παίζει το Blues όπως ακριβώς πρέπει να παιχτεί! Και καλύτερα ακόμα! Όμως ενώ μπορούσε και το άξιζε να ήταν ένα τεράστιο όνομα στη παγκόσμια Blues μουσική σκηνή (κι όχι μόνο), δεν το επεδίωξε, κι αυτή τη στιγμή τον ξέρουν σίγουρα λιγότεροι απ' ότι θα 'πρεπε!

Με λίγα λόγια, ο Jimmy Dawkins έγινε γνωστός, αλλά δε βγήκε μπροστά για κάτι περισσότερο, ενώ παίζει τον ουρανό με τη γη! Ακόμα και το ψευδώνυμο "Fast Fingers" που του έδωσαν, ο ίδιος το αποποιήθηκε! Και γιατί του το έδωσαν; Γιατί είναι ο μόνος που έχει χαρακτηριστικό γρήγορο παίξιμο (κάτι σα "γαργάρες") στην κιθάρα! Είχε ήδη βγάλει, άλλωστε, ένα album απ' το 1969 (!) με τίτλο "Fast Fingers" κι από κει του το κόλλησαν.

Τις φοβερές του ικανότητες στην κιθάρα (τις "γαργάρες") τις απολαμβάνουμε και στο audio που ακολουθεί. Έχει τίτλο "Please, Have Mercy", μια δηλωτική φράση των Blues που τη συναντάμε σε πολλά τραγούδια... Για όσους αρέσκονται στις λεπτομέρειες, και καλά κάνουν, η ηχογράφηση έγινε το 1969, κάπου αλλού. Πρέπει πια να γίνει γνωστό ότι ο Jimmy Dawkins δεν ηχογραφούσε στον πλανήτη Γη!

Με τον εξαίρετο αυτό Bluesman θα συνεχίσουμε και στις δυο επόμενες αναρτήσεις ως ένα μικρό αφιέρωμα στην ανυπέρβλητη αξία του!

Προς το παρόν...Jimmy "Fast Fingers" Dawkins και..."Please, Have Mercy"...

Κόλλησε Το Γεννητικό Του Όργανο Μέσα Σε Σωλήνα!

Πριν λίγες μέρες, ένας μεσήλικος άνδρας απ' το Southampton, κόλλησε το γεννητικό του όργανο μέσα σε ατσαλένιο σωλήνα και βρέθηκε στα επείγοντα περιστατικά νοσοκομείου...

Οι γιατροί δεν μπόρεσαν να αφαιρέσουν το σκληρό αντικείμενο, λόγω της μεγέθυνσης του οργάνου. Έτσι, κλήθηκε η πυροσβεστική για να κόψει το σωλήνα με αλυσοπρίονο! Ούτε ένας ούτε δύο αλλά επτά πυροσβέστες κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν το δύσκολο περιστατικό μαζί με ιατρικό προσωπικό.

Η επιχείρηση «διάσωσης» διήρκεσε μισή ώρα. Οι γιατροί έκαναν πρώτα τοπική αναισθησία στον ασθενή και τελικά το γεννητικό του όργανο βγήκε «σώο και αβλαβές», με μόνο λίγους μώλωπες.

Πάντως, ο 40χρονος δεν έδωσε σαφείς εξηγήσεις για το πώς το έπαθε. Τα ευκόλως εννοούμενα...παραλείπονται...

34χρονη Επανήλθε Μετά Από 15λεπτη Ανακοπή Καρδιάς

Για περίπου 15 λεπτά η καρδιά μιας 34χρονης γυναίκας σταμάτησε να λειτουργεί. Είχε υποστεί καρδιακή ανακοπή ύστερα από ακατάσχετη αιμορραγία, που προκλήθηκε λόγω προδρομικού πλακούντα, κατά τη διάρκεια καισαρικής τομής.

Δεν υπήρχε καμιά ένδειξη ζωής. Ο καρδιογράφος σταμάτησε να καταγράφει οποιονδήποτε καρδιακό παλμό. Πρόβαλε μόνον μια συνεχόμενη ευθεία γραμμή κι ακουγόταν ο χαρακτηριστικός ήχος, που πάγωσε τους πάντες. Στο χειρουργείο βρισκόταν ομάδα γιατρών διαφόρων ειδικοτήτων, οι οποίοι προσπαθούσαν, με όσα μέσα είχαν στη διάθεσή τους, να επαναφέρουν τη γυναίκα στη ζωή. Αρχικά με ηλεκτροσόκ και στη συνέχεια με μαλάξεις στην καρδιά.

Κι εκεί που φαινόταν ότι η μάχη είχε χαθεί, η καρδιά της 34χρονης άρχισε να πάλλεται ξανά κι η ευθεία συνεχόμενη γραμμή του καρδιογράφου να παίρνει σχήμα και να καταγράφει καρδιακή λειτουργία. Έτσι, η νεαρή μητέρα επέστρεψε απ' το "σύντομο ταξίδι της" και σήμερα πλέον, μετά απ' αυτή τη συγκλονιστική εμπειρία, είναι καλά κι απολαμβάνει την ευτυχία της μητρότητας για πέμπτη φορά.

Το περιστατικό συνέβη πριν μερικές μέρες στο Μακάρειο Νοσοκομείο Λευκωσίας...

Cape Verde: Cesaria Evora - Miss Perfumado

Τελειώνουμε το αφιέρωμά μας στη μουσική σκηνή του Cape Verde με τη μεγαλύτερη φυσιογνωμία που ανέδειξε ποτέ η χώρα. Φυσικά και μιλάμε για την Cesaria Evora!

Με την κορυφαία όμως καλλιτέχνιδα, δε μπορούμε να τελειώσουμε έτσι εύκολα. Απλά θα την απολαύσουμε εδώ στο τραγούδι που έχει τίτλο "Miss Perfumado" και θα επανέλθουμε μια άλλη φορά με ένα δικό της αποκλειστικό αφιέρωμα...

Cape Verde: Titina & Ana Firmino - Chico Malandro (2008)

Στο δεύτερο μέρος του αφιερώματός μας παρουσιάζονται δυο μεγάλες τραγουδίστριες, δυο μεγάλες μορφές της μουσικής του Cape Verde: H Titina κι η Ana Firmino (προς το τέλος μάλιστα του τραγουδιού, η Ana Firmino αποχωρεί απ' τη σκηνή και μένει μόνη της η Titina). Το κομμάτι έχει τίτλο "Chico Malandro" κι είναι από Live του 2008.

Έβγαλε Σε Προσφορά Το Σπίτι Και Τον Εαυτό Της!

Συνέβη τον Αύγουστο του 2008 στις ΗΠΑ.

Μια γυναίκα, θέλοντας να πουλήσει το σπίτι της σε δημοπρασία στο διαδίκτυο, έκανε ειδικό πακέτο προσφοράς συμπεριλαμβάνοντας και τον εαυτό της!

Η 42χρονη Deven Trabosh, διαζευγμένη, προσπάθησε για μεγάλο χρονικό διάστημα να πουλήσει το σπίτι της στη Florida. Δεν είχε όμως επιτυχία. Έτσι λοιπόν αποφάσισε να βάλει σε δημοπρασία στο διαδίκτυο το σπίτι της αλλά και να κάνει προσφορά ακόμα και τον εαυτό της, φυσικά με το ανάλογο αντίτιμο! Η τιμή πώλησης του σπιτιού που έθεσε η εν λόγω γυναίκα ήταν 213.000 ευρώ ενώ εάν ο αγοραστής θα "αγόραζε" και την ίδια, η τιμή ανέρχονταν στα 528.000 ευρώ!


«Σκέφτηκα να κάνω αυτήν την προσφορά σε πακέτο αφού συγχρόνως αναζητώ αγοραστή για το σπίτι αλλά κι εγώ η ίδια την αγάπη» είπε η κυρία Deven Trabosh...

Cape Verde: Maria Alice - Laura

Επιστρέφουμε στην Αφρική για να συνεχίσουμε τα μουσικά μας ταξίδια. Νέο αφιέρωμα 3 αναρτήσεων, αυτή τη φορά στο Cape Verde. Το Πράσινο Ακρωτήρι (έτσι είναι η ελληνική του ονομασία) είναι ένα μικρό κράτος (σύμπλεγμα 10 μεγάλων νησιών και μερικών πιο μικρών) με έκταση 4.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων περίπου και πληθυσμό 430.000 άτομα, με βάση υπολογισμούς του 2009.

Η φωτογραφία αποτελεί τη δορυφορική απεικόνιση της χώρας. Όπως την κοιτάμε, απ' τη δεξιά της πλευρά, και σε απόσταση 500 χιλιομέτρων, βρίσκεται το δυτικότερο άκρο της ηπειρωτικής Αφρικής. Με λίγα λόγια, το κρατίδιο υπάγεται στην Αφρική αλλά δεν ανήκει στη main land της μαύρης ηπείρου. Βρίσκεται βορειοδυτικά της Αφρικής, απέναντι απ' τη Σενεγάλη.

Τα νησιά αυτά που ήταν ακατοίκητα για πάρα πολλά χρόνια, ανακαλύφθηκαν και κατοικήθηκαν απ' τους Πορτογάλους το 15ο αιώνα. Γι' αυτό και πολλά στο Πράσινο Ακρωτήρι θυμίζουν Πορτογαλία. Η γλώσσα, ο τρόπος ζωής, η μουσική...

Η μουσική της χώρας έχει 3 σημαντικά χαρακτηριστικά: 1) είναι εύκολα αναγνωρίσιμη, 2) έχει φοβερό συναίσθημα (ίσως και λόγω της "μαμάς" Πορτογαλίας) και 3) αιχμαλωτίζει τον ακροατή...

Ξεκινάμε το αφιέρωμα αυτό στο Πράσινο Ακρωτήρι με την πολύ γνωστή (για όσους ασχολούνται με τα μουσικά δρώμενα της χώρας) Maria Alice. Το audio έχει τίτλο "Laura" κι είναι απ' τα πιο ερωτικά τραγούδια που έχω ακούσει ποτέ!!! Αλλά το είπαμε και πριν. Η μουσική του Cape Verde έχει φοβερό συναίσθημα και αιχμαλωτίζει!

Not For The Mass: Ένα Απ' Τα Καλύτερα Blogs, Παγκοσμίως!

Όταν το Blog ονομαζόταν ακόμα "Not For The Mass"...

Μέρα με τη μέρα τον τελευταίο καιρό αυξάνεται η δημοτικότητα της παρούσας ιστοσελίδας. Οι φωτογραφίες που ακολουθούν μιλούν από μόνες τους, δείχνουν ακριβώς την τεράστια απήχηση που έχει πλέον το blog στους φίλους του διαδικτύου...



























Γράμματα και δώρα απ' τους αναρίθμητους φίλους του blog, φτάνουν πλέον από παντού. Στη φωτογραφία εικονίζεται το πλοίο φορτηγό που ναύλωσε αναγκαστικά ο Διάττων για να μεταφέρει τα δώρα που του στέλνουν απ' όλα τα μέρη του κόσμου.













Μέχρι και στις κινηματογραφικές αίθουσες προβάλλονται οι αναρτήσεις του blog...




















Ως και δίσκος κυκλοφόρησε με το όνομα της ιστοσελίδας. Και μάλιστα, κάνει θραύση στις πωλήσεις!


















Με αλματώδη ρυθμό αυξάνονται τον τελευταίο καιρό κι οι πωλήσεις των netbooks! Και δεν είναι καθόλου τυχαίο! Όλοι θέλουν να μπαίνουν πιο πρακτικά και πιο εύκολα στο αγαπημένο τους blog! Πραγματικά, Not For The Mass είναι το πρώτο που πληκτρολογούν... Κάτι σα φρενίτιδα...













Δυστυχώς, τώρα πια, τέτοια ατυχήματα συμβαίνουν ολοένα πιο συχνά. Κι ο λόγος; Όλοι βιάζονται να προλάβουν στην ώρα τους τις προγραμματισμένες αναρτήσεις του "Not For The Mass".














Όλοι αυτοί οι δημοσιογράφοι κι οι φωτογράφοι βρίσκονται διαρκώς έξω απ' τα γραφεία που στεγάζεται το blog, περιμένοντας κάθε φορά να βγει ο Διάττων. Και μόλις βγαίνει γίνεται χαμός! Φαίνεται και στη φωτογραφία...
















Φρενίτιδας συνέχεια... Δεν είναι μόνο ότι το blog αρέσει απλώς. Πολλοί προχωρούν ακόμα πιο πέρα. Βγαίνουν στους δρόμους και το διαφημίζουν με κάθε τρόπο. Η φωτογραφία που βλέπουμε είναι αποκαλυπτική...

Μετά απ' όλ' αυτά, δεν είναι λίγοι αυτοί που κάνουν λόγο για ένα απ' τα καλύτερα blogs σε παγκόσμιο επίπεδο! Κι είναι τόσο μεγάλη η επιτυχία που ο Διάττων κι οι συνεργάτες του μόνο οριακά μπορούν να τη διαχειριστούν. "Αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, μπορεί και να το κλείσω" δήλωσε στην τελευταία του συνέντευξη στην έγκριτη εφημερίδα "Κάλπικος Τύπος", χαμογελώντας ο Διάττων, χωρίς βέβαια να το εννοεί...

Wolfgang Amadeus Mozart - Symphony No 40 (Molto Allegro)

Ο Wolfgang Amadeus Mozart (27 Ιανουαρίου 1756, Σάλτσμπουργκ - 5 Δεκεμβρίου 1791, Βιέννη) διδάχθηκε μουσική απ' τον πατέρα του Λέοπολντ, απ' το τέταρτο κιόλας έτος της ηλικίας του! Παρουσιάστηκε στο κοινό, μαζί με την αδελφή του Μαρία Άννα, σαν ένα "παιδί θαύμα" για πρώτη φορά το 1761 στο Σάλτσμπουργκ! Από κει και πέρα ο δρόμος ήταν ανοιχτός.

Η Συμφωνία υπ' αριθμόν 40 αποτελεί ένα απ' τα πιο γνωστά έργα του σπουδαίου κλασσικού συνθέτη. Το κορυφαίο αυτό έργο, που ολοκληρώθηκε στις 25 Ιουλίου 1788, αποτελείται από 4 μέρη: 1. Molto Allegro, 2. Andante, 3. Minuetto και 4. Allegro Assai. Στο audio που ακολουθεί, ακούμε το πρώτο μέρος υπό τη διεύθυνση του ελληνικής καταγωγής διάσημου Αυστριακού διευθυντή ορχήστρας φασίστα Herbert Von Karajan (1908 - 1989).

 

 

Οι 100 Καλύτερες Ταινίες Όλων Των Εποχών!

Δημοσιεύτηκε αρχικά στο περιοδικό "Time Magazine" και μετά (στις 9.1.2008, ακριβώς πριν 2 χρόνια), στο http://www.forthnet.gr απ' όπου και αναδημοσιεύω. Πρόκειται για τον κατάλογο με τις 100 καλύτερες ταινίες όλων των εποχών! Η κατάταξη των τίτλων έγινε με αλφαβητική σειρά:

A - C
Aguirre: The Wrath Of God (1972), The Apu Trilogy (1955, 1956, 1959), The Awful Truth (1937), Baby Face (1933), Bande A Part (1964), Barry Lyndon (1975), Berlin Alexanderplatz (1980), Blade Runner (1982), Bonnie And Clyde (1967), Brazil (1985), Bride Of Frankenstein (1935), Camille (1936), Casablanca (1942), Charade (1963), Children Of Paradise (1945), Chinatown (1974), Chungking Express (1994), Citizen Kane (1941), City Lights (1931), City Of God (2002), Closely Watched Trains (1966), The Crime Of Monsieur Lange (1936), The Crowd (1928),

D - F
Day For Night (1973), The Decalogue (1989), Detour (1945), The Discreet Charm Of The Bourgeoisie (1972), Dodsworth (1936), Double Indemnity (1944), Dr. Strangelove: Or How I Learned To Stop Worrying And Love The Bomb (1964), Drunken Master II (1994), E.T. The Extra-Terrestrial (1982), 8 1/2 (1963), The 400 Blows (1959), Farewell My Concubine (1993), Finding Nemo (2003), The Fly (1986),

G - J
The Godfather, Parts I And II (1972, 1974), The Good, The Bad And The Ugly (1966), Goodfellas (1990), A Hard Day’s Night (1964), His Girl Friday (1940), Ikiru (1952), In A Lonely Place (1950), Invasion Of The Body Snatchers (1956), It’s A Gift (1934), It’s A Wonderful Life (1946),

K - M
Kandahar (2001), Kind Hearts And Coronets (1949), King Kong (1933), The Lady Eve (1941), The Last Command (1928), Lawrence Of Arabia (1962), Leolo (1992), The Lord Of The Rings (2001-03), The Man With A Camera (1929), The Manchurian Candidate (1962), Meet Me In St. Louis (1944), Metropolis (1927), Miller’s Crossing (1990), Mon oncle d’Amerique (1980), Mouchette (1967),

N - P
Nayakan (1987), Ninotchka (1939), Notorious (1946), Olympia, Parts 1 And 2 (1938), On The Waterfront (1954), Once Upon A Time In The West (1968), Out Of The Past (1947), Persona (1966), Pinocchio (1940), Psycho (1960), Pulp Fiction (1994), The Purple Rose of Cairo (1985), Pyaasa (1957),

Q - S
Raging Bull (1980), Schindler’s List (1993), The Searchers (1956), Sherlock, Jr. (1924), The Shop Around The Corner (1940), Singin’ In The Rain (1952), The Singing Detective (1986), Smiles Of A Summer Night (1955), Some Like It Hot (1959), Star Wars (1977), A Streetcar Named Desire (1951), Sunrise (1927), Sweet Smell Of Success (1957), Swing Time (1936),

T - Z
Talk To Her (2002), Taxi Driver (1976), Tokyo Story (1953), A Touch Of Zen (1971), Ugetsu (1953), Ulysses’ Gaze (1995), Umberto D (1952), Unforgiven (1992), White Heat (1949), Wings Of Desire (1987), Yojimbo (1961).

Τον κατάλογο αυτό στο περιοδικό "Time Magazine" υπογράφουν οι Ρίτσαρντ Κόρλις και Ρίτσαρντ Σίκελ. Η επιλογή των ταινιών απ' τους δύο έγκριτους κριτικούς ήταν αποτέλεσμα συστηματικής και πολύμηνης δουλειάς. Ο κατάλογος περιέχει ετερόκλητες ταινίες: απ' το έργο "Casablanca" μέχρι το "The Fly" κι απ' το "Finding Nemo" μέχρι το "Persona". Σκηνοθέτες όπως ο Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, ο Άλφρεντ Χίτσκοκ, ο Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ, ο Τσάρλι Τσάπλιν, ο Κρίστοφ Κισλόφσκι, ο Λουίς Μπουνιουέλ, ο Πέδρο Αλμοδοβάρ είναι μερικοί, ίσως οι πιο γνωστοί, απ' τους δημιουργούς των καλύτερων ταινιών.

Μία θέση στις 100 καλύτερες ταινίες κατέκτησε κι η ελληνική ταινία "Το Βλέμμα Του Οδυσσέα" (Ulysses’ Gaze) του σκηνοθέτη Θεόδωρου Αγγελόπουλου με πρωταγωνιστή τον Harvey Keitel, η οποία είναι κι η μοναδική για τη χώρα μας...

Βύρων Πάλλης, Η Ηχηρή Παρουσία Στο Χώρο Της Τέχνης!

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1923. Σπούδασε στο Εθνικό Θεάτρο (τότε Βασιλικό). Πρωτοεμφανίστηκε στη σκηνή το 1950, στο έργο Άννα Των Χίλιων Ημερών (Θίασος Κοτοπούλη) και συνέχισε με το ίδιο σχήμα για μια τετραετία. Μόνιμο σχεδόν στέλεχος του ΕΘνικού Θέατρου, ερμήνευσε πρωταγωνιστικούς ρόλους σε πολλά έργα. Η θεατρική πορεία του συνεχίστηκε συνεργαζόμενος και με άλλους θιάσους, όπως των Λαμπέτη, Κατράκη, Χορν, Μυράτ κ.α. Για ένα διάστημα ίδρυσε και δικό του θίασο.

Σπουδαίες θεατρικές παραστάσεις όπου είχε συμμετοχή είναι οι εξής: Το Επάγγελμα Της Κυρίας Γουώρεν, Το Έκτο πάτωμα, Οθέλλος, Οιδίποδας Τύρρανος, Μαρία Στιούαρτ, Η Ηδονή Της Τιμιότητας, Πάτρ Φαμίλιας, Μια Λαμπερή Μέρα, Τα Ιερά Και Τα Όσια, Τα Πρακτικά Μιας Συνεδρίασης, Ψηλά Τα Χέρια κ.α.

Ιδιαίτερα γνωστός στο πλατύ κοινό έγινε τη δεκαετία του 70 με τη ραδιοφωνική εκπομπή συνέχειας Το Σπίτι Των Ανέμων, στο ρόλο του δικηγόρου Λαμπίρη.

Στον κινηματογράφο έγινε γρήγορα πρωταγωνιστής και στη συνέχεια παραγωγός και σκηνοθέτης μεταφέροντας στην οθόνη τις γνωστές ραδιοφωνικές του επιτυχίες.

Παρουσιάζει την εξής φιλμογραφία:

Η Γυναίκα Της Πρώτης Σελίδας (1987), Το Φονικό (1986), Χωρίς Μάρτυρες (1983), Τύψεις Συνειδήσεως (1972), Ώρες Αγάπης Ώρες Πολέμου (1970), Το Φθινόπωρο Μιας Καρδιάς (1969), Η Ώρα Της Αλήθειας (1969), Τα Ξένα Χέρια Είναι Πικρά (1968), Θύελλα Στο Σπίτι Των Ανέμων (1968), Ποτέ Δεν Είναι Αργά (1968), Ο Λαμπίρης Εναντίον Των Παρανόμων (1967), Η Στεφανία (1966), Θέλω Να Ζήσω Στον Ήλιο (1966), Το Συρτάκι Της Αμαρτίας (1966), Οι Κολασμένοι (1966), Κοινωνία Ώρα Μηδέν (1966), Σκλάβοι Της Μοίρας (1966), Οι Εχθροί (1965), Αμφιβολίες (1964), Διωγμός (1964), Ο Ανήφορος (1964), Ένας Μεγάλος Έρωτας (1964), Ο Αδελφός Άννα (1963), Ανήσυχα Νιάτα (1963), Εταιρία Θαυμάτων (1962), Αντιγόνη (1961), Ματωμένα Στέφανα (1961), Για Την Αγάπη Μιας Ορφανής (1960), Είμαι Αθώος (1960), Ο Δολοφόνος Αγαπούσε Πολύ (1960), Ζάλογγο Το Κάστρο Της Λευτεριάς (1959), Νταντά Με Το Ζόρι (1959), Όταν Το Μίσος Κυβερνά (1959), Σαρακατσάνισσα (1959), Γαλήνη (1958), Ένας Ήρως Με Παντούφλες (1958), Ο Γυναικάς (1957), Η Άγνωστος (1956), Γκόλφω (1955), Θανασάκης Ο Πολιτευόμενος (1954).

Στη μικρή οθόνη εμφανίστηκε στις εξής σειρές:

Στησιχόρου ’73 (1972), Δίκαιοι (1974), Ταξίδι (1976), Έρωτας Και Επανάσταση (1978), Οι Άθλιοι Των Αθηνών (1980), Λαυρεωτικά (1982), Δεσμώτες (1982), Κάθοδος (1983), Ο Καρχαρίας Και Τα Εννέα Κύματα (1983), Ο Θάνατος Του Τιμόθεου Κώνστα (1987), Η Αναγέννηση Ενός Έθνους (1990), Φάκελος Αμαζών (1991), Δέκατο Τρίτο Κιβώτιο (1992).

Ήταν παντρεμένος με την ηθοποιό, παρτενέρ του στο ραδιόφωνο και στον κινηματογράφο Αφροδίτη Γρηγοριάδου.

Ο Βύρων Πάλλης πέθανε στις 15 Δεκεμβρίου 1995 καθώς το τελευταίο διάστημα της ζωής του πάλευε με τον καρκίνο...

Γράμματα Των Παιδιών Προς Το Θεό

Παίρνοντας αφορμή απ' τη χθεσινή ανάρτηση και την παιδική ηλικία, είπα να συνεχίσω και σήμερα με παρόμοιο θέμα. Πιο συγκεκριμένα, με γράμματα που απευθύνονται προς το Θεό, μέσω εκθέσεων μικρών μαθητών αμερικάνικων σχολείων. Πρόκειται για e-mail που μου έστειλε η αγαπητή φίλη Αλίκη και το δημοσιεύω γιατί αξίζει πραγματικά η ανάγνωσή του. Εγώ έμεινα κατάπληκτος με το μοναδικό τρόπο που γράφουν τα παιδιά. Θαυμάστε κι εσείς:

Αγαπητέ Θεέ,γιατί πρέπει να προσεύχοµαι αφού έτσι κι αλλιώς ξέρεις τι θέλω; Αν όµως σ' ευχαριστεί αυτό, θα προσεύχοµαι.
Σιού

Αγαπητέ Θεέ, αν δεν πάρεις πίσω το µωρό αδερφάκι μου, δε θα καθαρίσω το δωµάτιό µου.
Τζόυ

Με συγχωρείς που δεν σου έγραψα νωρίτερα. Μόλις αυτή τη βδοµάδα έµαθα να γράφω.
Μάρθα

Αγαπητέ Θεέ, ο Ντόναλντ έσπασε τη γυάλα, όχι εγώ. Τώρα πια το έχεις και γραφτό.
Τζαίην

Αγαπητέ Θεέ, ήθελες πράγµατι η καµηλοπάρδαλη να είναι έτσι, ή µήπως έκανες λάθος;
Νόρµα

Αγαπητέ Θεέ, στις απόκριες θα ντυθώ διάβολος. Σε πειράζει;
Μάρνιε

Αγαπητέ Θεέ, είναι καλύτερα τ' αγόρια από τα κορίτσια; Ξέρω πως είσαι αγόρι, αλλά προσπάθησε να είσαι δίκαιος.
Σύλβια

Αγαπητέ Θεέ, ελπίζω να µην έχουν καµιά ιδιαίτερη αξία τα µυρµήγκια, γιατί τα πατάω όλη την ώρα.
Ντένις

Αγαπητέ Θεέ, είσαι πλούσιος ή µόνο διάσηµος;
Στήβεν

Πώς ήξερες ότι ήσουνα Θεός;
Τσάρλυ

Αγαπητέ Θεέ, το αντρόγυνο στο διπλανό διαµέρισµα τσακώνεται για τα καλά όλη την ώρα. Θα έπρεπε ν' αφήνεις να παντρεύονται µόνο οι πολύ καλοί φίλοι.
Νάν

Αγαπητέ Θεέ, πώς έγινε και δεν εφεύρες κανένα καινούργιο ζώο τελευταία; Έχουµε πάντα τα ίδια, τα παλιά.
Τζόννυ

Αγαπητέ Θεέ, θα µπορούσες να γράψεις µερικές ακόµα ιστορίες; Τις διαβάσαµε όλες αυτές που έγραψες και τις ξαναρχίσαµε.
Με ευγνωµοσύνη Έµιλυ

Διαβάσαµε ότι ο Θωµάς Έντισον ανακάλυψε το φως. Εγώ νόµιζα ότι το είχες ανακαλύψει εσύ.
Ντόνα

Αγαπητέ Θεέ, η δασκάλα λέει ότι οι µέρες άλλοτε µικραίνουν κι άλλοτε µεγαλώνουν... Δεν µπορείς να καταλήξεις σε µια απόφαση;
Μίντυ

Αφού δεν θέλεις οι άνθρωποι να λένε κακά λόγια, γιατί τα εφεύρες;
Ευγένιος

Αντί ν' αφήνεις τους ανθρώπους να πεθαίνουν και να φτιάχνεις άλλους, γιατί δεν κρατάς αυτούς που έχεις τώρα;
Τζέην

Αγαπητέ Θεέ, αν ζούµε µετά το θάνατό µας, τότε γιατί να πεθάνουµε;
Ρον

Αφιέρωμα Στον Elvis Presley

Αν ζούσε ο Elvis Presley, στις 8 Ιανουαρίου θα γιόρταζε τα 75 του γενέθλια. Ακόμη όμως κι αν έφυγε, η μουσική του ζει και βασιλεύει με εκατομμύρια πιστούς οπαδούς σε όλο τον κόσμο.

Ο Πολυχώρος Πολιτισμού Block33, σε ένα φόρο τιμής στον καλλιτέχνη που καθιέρωσε το Rock ’n’ Roll κι αγαπήθηκε όσο λίγοι ομότεχνοί του, διοργάνωσε ακριβώς για τις 8 Ιανουαρίου ένα μουσικό show άνευ προηγουμένου. Επίσημοι καλεσμένοι οι Breathless (μπάντα απ' τη Θεσσαλονίκη), που με την κυκλοφορία κιόλας του πρώτου τους άλμπουμ "First Take!", απέδειξαν ότι το Rock ’n’ Roll, μπορεί να είναι και ελληνική υπόθεση! Το αφιέρωμα θα περιλαμβάνει εκτός του live show, προβολές βίντεο με αφιερώματα στη ζωή του Elvis Presley αλλά και DJ party μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Τους Breathless θα συνοδεύσουν στη σκηνή το φωνητικό σχήμα των Thunderbirds. Οι πόρτες θα ανοίξουν στις 9.30 μμ.

Πληροφορίες: Block 33, 26ης Οκτωβρίου 33, πρώην Υδρόγειος, Κος Αλέξανδρος Σαλαμές, τηλ. 2310-533533, 693-6277995, email: press@block33.gr

Βιογραφικό

Ο Έλβις Άρον Πρίσλεϊ (8 Ιανουαρίου 1935 – 16 Αυγούστου 1977) γεννήθηκε στο Τούπελο του Μισισίπι. Ήταν τραγουδιστής, μουσικός και ηθοποιός ενώ θεωρείται από πολλούς ως ένας απ' τους μεγαλύτερους διασκεδαστές των τελευταίων 50 ετών. Ξεκίνησε τραγουδώντας μουσική Rockabilly για την εταιρεία Sun Studios, με πολλά κομμάτια Rhythm ’n’ Blues, Gospel και Country ενώ ο συνδυασμός όλων αυτών τον οδήγησε προς την καθαρή Rock ’n’ Roll μουσική. Επιτυχία γνώρισε όμως και με μπαλάντες αλλά και με κομμάτια Country, Blues, Pop, Folk αγγίζοντας κάποιες στιγμές ακόμη και τη Jazz. Μπορούσε να φέρει εις πέρας έναν πολύ μεγάλο αριθμό ειδών μουσικής, πάντα με την ίδια επιτυχία, χάρη στην άκρως προσαρμόσιμη φωνή του.

Ο Έλβις Πρίσλεϊ κυκλοφόρησε 75 albums ανάμεσα στο 1956 και το 1977. Υπολογίζεται πως έως και σήμερα έχουν πουληθεί πάνω από 1 δισεκατομμύριο αντίτυπα, περισσότερα από κάθε άλλο καλλιτέχνη! Πολλά από αυτά έγιναν χρυσά ή πλατινένια, ακόμη και περισσότερες από μια φορές. Εκτός αυτών, τιμήθηκε με 14 υποψηφιότητες για βραβείο Grammy, εκ των οποίων 3 φορές ήταν και ο νικητής. Στην ηλικία των 36 ετών τιμήθηκε με το Grammy Lifetime Achievement Award για το σύνολο της καριέρας του.

Εκτός της καριέρας στη μουσική, ο Πρίσλεϊ συμμετείχε και σε 33 κινηματογραφικές ταινίες. Αν και οι κριτικοί ποτέ δεν τις σχολίασαν με διθυράμβους, ήταν ιδιαίτερα κερδοφόρες. Ακόμη, ιστορικές έχουν μείνει οι τηλεοπτικές εμφανίσεις του και τα ειδικά αφιερώματα που του έγιναν.

Πέθανε πρόωρα το 1977 σε ηλικία 42 ετών από καρδιακή αρρυθμία, ένας θάνατος που, πραγματικά, ήρθε γρήγορα κυρίως λόγω της κακής διατροφής, των εξουθενωτικών ωραρίων αλλά και των φαρμάκων που χρησιμοποιούσε σε μεγάλες ποσότητες. Παρόλ' αυτά, μετά το θάνατο του, υπήρξε σύγχυση, καθώς καλλιεργήθηκε έντονα μια φημολογία, πως ο Πρίσλεϊ ίσως και να ζει...

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Όσοι φίλοι επισκέπτονται την ιστοσελίδα κι ενδιαφέρονται για Μουσικά Live, μπορούν να κοιτάζουν και τη διπλανή - όσο γίνεται ενημερωμένη - στήλη "Προτάσεις Για Εκδηλώσεις"...

Μια και θυμηθήκαμε λοιπόν τον κορυφαίο ερμηνευτή του Rock ’n’ Roll, ας τον απολαύσουμε σε μια απ' τις τόσες επιτυχίες του, στο πολύ γνωστό "Hound Dog"...

Μιχάλης Νικολινάκος, Ένας Ξεχωριστός Καλλιτέχνης!

Στο τελευταίο μέρος του αφιερώματος παρουσιάζεται ο Μιχάλης Νικολινάκος, προικισμένος ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου αλλά κι εξαίρετος ζωγράφος.

Γεννήθηκε το 1923 στα Άλυκα Λακωνίας. Οι γονείς του ήταν πάμφτωχοι. Ο πατέρας του λιμενικός, μετέφερε συχνά την οικογένειά του από λιμάνι σε λιμάνι (Χανιά, Καλαμάτα, Χαλκίδα, Πειραιάς). Το οικογένειακό του περιβάλλον δεν είχε απολύτως καμιά σχέση με την Τέχνη κι είναι πραγματικά αξιοπερίεργο πώς ο καλλιτέχνης από πολύ μικρός έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για τη ζωγραφική! Αρχικά του άρεσε η θάλασσα, που ως θέμα ζωγραφικής, τον απασχόλησε σε όλη τη διάρκεια της ζωής του. Η Κατοχή τον βρήκε να σκιτσάρει για την Αντίσταση στην περιοχή του Πειραιά. Έτσι, έγινε γνωστός και επικηρύχτηκε. Με την Απελευθέρωση, μπήκε στη Σχολή Καλών Τεχνών με έπαινο, απ' όπου αποφοίτησε το 1949.

Για να μπορέσει μετά να ζήσει, έκανε σκηνικά σε κινηματογραφικά στούντιο στην αρχή της δεκαετίας του '50, και φιλοτεχνούσε και τις αφίσες για τις ταινίες. Αυτό αποτέλεσε και την αιτία της ενασχόλησής του με την υποκριτική. Γοητευμένος απ' το σινεμά, αποφάσισε να φοιτήσει στη Σχολή Ροντήρη, απ' όπου πήρε και το πτυχίο του. Για μια δεκαετία ('54 - '64) έπαιξε πρώτους ρόλους σε 35 ταινίες, μερικές απ' τις οποίες είναι ξένες παραγωγές. Αντιπροσώπευσε τα ελληνικά χρώματα στις Κάννες με το «Τελευταίο Ψέμα» του Κακογιάννη. Καθιερώθηκε ως ο πιο κλασικός Ελληνας ζεν πρεμιέ με ρόλους στις πιο γνωστές ταινίες της εποχής, όπως «Ο Άνθρωπος Του Τρένου», «Εφιάλτης», «Εγκλημα Στο Κολωνάκι» κτλ. Απομακρύνθηκε απ' τα κινηματογραφικά δρώμενα μετά τα μέσα της δεκαετίας του '60, όταν διαισθάνθηκε ότι τα πράγματα αλλάζουν για τον ελληνικό κινηματογράφο. Η δικτατορία έβαλε και τυπικά τη σφραγίδα της αποχώρησής του.

Φιλμογραφία

Το Στραβόξυλο 1952, Γενίτσαρος 1953, Ο Καπετάν Σοροκάδας 1953, Τσιγγάνικο Αίμα 1956, Αγιούπα 1957, Ο Άνθρωπος Του Τρένου 1958, Το Τελευταίο Ψέμα 1958, Έγκλημα Στο Κολωνάκι 1959, Ένας Έλληνας Στο Παρίσι 1959, Για Το Ψωμί Και Τον Έρωτα 1959, Ο Αλή Πασάς Κι Η Κυρα-Φροσύνη 1959, Ψιτ Κορίτσια 1959, Ένα Κορίτσι Σε Περιμένει 1960, Η Κρητικοπούλα Κι Ο Ελευθερωτής 1960, Η Νάνσυ Την Ψώνισε 1960, Ο Ξένος Της Νύχτας 1960, Στρατιώτες Δίχως Στολή 1960, Το Μυστικό Του Κόκκινου Μανδύα 1960, Επικίνδυνη Αποστολή 1961, Εφιάλτης 1961, Οι 300 Σπαρτιάτες 1962, Μια Γυναίκα Κατηγορείται 1966, Μπροστά Στην Αγχόνη 1968...

Η ενασχόληση πάντως με τη ζωγραφική ήταν κάτι που το κράτησε μέχρι το τέλος της ζωής του. Καταπιάστηκε με όλα σχεδόν τα είδη των εικαστικών τεχνών (λάδι, ακουαρέλα, τέμπερα, σκίτσο, χαρακτική, γλυπτική, γελοιογραφία). Επίσης, εικονογράφησε πάνω από 300 ελληνικά βιβλία, αλλά και ξένες εκδόσεις.

Ο Μιχάλης Νικολινάκος πέθανε στην Αθήνα στις 13 Δεκεμβρίου του 1994. Κηδεύτηκε στο νεκροταφείο Αναστάσεως του Πειραιά...

Ο Καλός Ηθοποιός Ξεχωρίζει Όπως Και Να 'χει, Με Δυο Λόγια: Ζώρας Τσάπελης

Ο Ζώρας - Ζωγράφος Τσάπελης δεν αποτελεί μόνο αξιοθαύμαστη μορφή του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου, αλλά παράλληλα και μια φιγούρα χαρακτηριστική κι αναγνωρίσιμη!...

Γεννήθηκε το 1921 στη Σαλαμίνα. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του «Εθνικού Θεάτρου» κι εκεί έκανε και την πρώτη του θεατρική εμφάνιση το 1945 στον «Επιθεωρητή» του Γκόγκολ. Τον ίδιο χρόνο έγινε και μέλος του Σ.Ε.Η. Έκτοτε εργάστηκε σε διάφορους θιάσους και περιόδευσε σε όλη την Ελλάδα . Στο «Εθνικό Θέατρο» υπήρξε πρωταγωνιστικό στέλεχος το διάστημα 1945 - 1946 και 1966 - 1978. Ακόμα συνεργάστηκε με το μουσικό θίασο Σκορδούλη-Κάσση, με το θίασο της Κατερίνας, με αυτόν των Τζ. Καρούσου-Ασπασίας Παπαθανασίου, με το θίασο Λαμπέτη-Παππά-Χορν (1953 - 55), με το θίασο «Μουσούρη», με το «Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο» του Μάνου Κατράκη και με πολλούς άλλους. Το 1958 συγκρότησε θίασο με την Ελένη Χατζηαργύρη και τον Τίτο Βανδή κι ανέβασαν τη «Μάγδα» του Σούντερμαν. Κατά τη διάρκεια της θεατρικής του καριέρας έπαιξε σε πάνω από 130 έργα...

Στον κινηματογράφο παρουσιάζει της εξής φιλμογραφία: Αδούλωτοι Σκλάβοι 1946, Κάλπικη Λίρα 1955, Αμαρυλλίς 1959, Ο Αλή Πασάς Κι Η Κυρα-Φροσύνη 1959, Αμόκ 1963, Ζήλεια 1963, Κοινωνία Ώρα Μηδέν 1966, Με Τη Λάμψη Στα Μάτια 1966, Εκείνος Κι Εκείνη 1967, Κοντσέρτο Για Πολυβόλα 1967, Ο Λαμπίρης Εναντίον Των Παρανόμων 1967, Το Παρελθόν Μιας Γυναίκας 1968, Όταν Η Πόλη Πεθαίνει 1969, Η Λεωφόρος Της Προδοσίας 1969, Πανικός 1969, Το Κορίτσι Του 17 1969, Το Λεβεντόπαιδο 1969, Ακόμα Μια Φορά Πριν Ξεψυχήσω 1970, Εν Ονόματι Του Νόμου 1970, Ο Μεγάλος Ένοχος 1970, Ορατότης Μηδέν 1970, Έσχατη Προδοσία 1971, Αυτοί Που Ξέχασαν Τον Όρκο Τους 1971, Ο Δρόμος Των Ηρώων 1971, Έρωτας Και Προδοσία 1972, Επιχείρηση Κράιπε Ο Τάφος Του Γ΄Ράιχ 1972, Οι Απάνθρωποι 1972, Οι Εκβιαστές 1972, Θέμα Συνειδήσεως 1973, Οι Γενναίοι Πεθαίνουν Δυο Φορές 1973, Η Δίκη Των Δικαστών 1974, Σατανάδες Στα Σχολεία 1982, Αγόρια Στην Πορνεία 1985...

Ο Ζώρας Τσάπελης πέθανε ακριβώς πριν 8 χρόνια, στις 11 Ιανουαρίου 2002. Αρκετά απ' τα τελευταία χρόνια της ζωής του τα έζησε έχοντας αποσυρθεί. Κηδεύτηκε στο Πέραμα...

ΣΧΟΛΙΟ: Τον γνώρισα (δυστυχώς, όχι προσωπικά) μέσα απ' τις κινηματογραφικές ταινίες που προβλήθηκαν στην τηλεόραση. Δεν είχε πρωταγωνιστικούς ή μεγάλους ρόλους αλλά με τον χαρακτηριστικό "τύπο" που είχε, αρκούσαν μόνο πέντε λεπτά για να αναδείξει το ταλέντο του και να κερδίσει τον οποιοδήποτε (προσεκτικό) θεατή... Κι ο "τύπος" του; Ένας υπηρέτης της Τέχνης πάντα σοβαρός, αξιοπρεπής, αριστοκρατικός, ευγενής, γλυκομίλητος, διακριτικός, μακριά απ' το κυνήγι της δημοσιότητας... Θα τον θυμάμαι...

Για όποιον του αρέσει ο τιμώμενος ηθοποιός τής παρούσας ανάρτησης, άλλη μια διεύθυνση που μπορεί να επισκεφτεί είναι και εδώ: