Έκανα αυτή την ανάρτηση ως απάντηση στο "βραβείο" που είδα χθες σε πολλά blogs.
Η άποψή μου είναι η εξής. Δε χρειαζόμαστε βραβείο για το αυτονόητο, για το ότι επικοινωνούμε δηλαδή καθημερινά και το απολαμβάνουμε. Αυτό συμβαίνει εξ' ορισμού. Και βλέπω ότι, δυστυχώς, το υιοθέτησαν πολλοί...
Κινούμαι εδώ και πολλά χρόνια στους δρόμους της δημιουργίας και της τέχνης κι αυτό μου υπαγορεύει να έχω μια παράλληλη πορεία απ' αυτή των "βραβείων", προτιμώντας πάντα το δρόμο της ουσίας. Δε χρειαζόμαστε "εφευρέσεις", ή "ωραία ρούχα" ή ακόμα και "στολίδια" για να επικοινωνούμε. Και δε χρειάζεται και να τα επιδεικνύουμε. Αφού, έτσι κι αλλιώς επικοινωνούμε. Η ιστορία, η ίδια η Ζωή μου έχει διδάξει, ότι τα καλύτερα και τα σπουδαιότερα πράγματα, γίνονται διακριτικά...
''Η ζωή της'' / 32ο Συμπόσιο Ποίησης
-
Η ζωή της
Στο παραθύρι ακουμπισμένη
στα χάδια του αγέρα παραδομένη,
χαμογελά στον ήλιο που ευλαβικά
τα πέταλα των λουλουδιών σκύβει και τα φιλά
...
Πριν από 16 ώρες
6 σχόλια:
Mου επιτρέπεις να σου σφίξω το χέρι;
Καλημέρα,Διάττοντα!...
Έχεις δίκιο φίλε!
Έπεσα κι εγώ στην παγίδα. Ήμουν διστακτική από την πρώτη στιγμή που το είδα αλλά...την έπαθα.
Καλημέρα
Kανεις δεν χρειαζεται βραβειο σιγουρα και πολλοι το χουν δει τελειως αντιδραστικά!
Το μονο που εχω να πω ειναι πως ειναι κατι χαριτωμενο που αλλαξε ας πουμε λιγο μια απλη καθημερινότητα
Ας μην τα ισοπεδώνουμε όλα... αν ειναι δυνατόν !
Συμφωνώ απόλυτα με την κα.Μαρία Νικολάου...Λίγο χρώμα και μια νότα χαρούμενης διάθεσης δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.Η ζωή είναι "αυστηρή" από μόνη της...
Καλό βράδυ
Χριστίνα
Εχεις δίκαιο φίλε μου η επικοινωνία είναι πέρα από κορδέλες και στολίδια και αυτή είναι η αλήθεια...
Μία φωτεινή καλημέρα
εγώ είμαι εναντίον αυτών των βραβείων...πολύ απλά γιατί δε βραβεύτηκα ΡΡΡΡ
Δημοσίευση σχολίου