Δευτέρα 29 Μαρτίου 2010

Δε Μπορούμε Να Λέμε Πως Γνωρίζουμε Το Blues Αν Δεν Έχουμε Ακούσει Robert Pete Williams!

Τον πρωτοπαρουσίασα σ' ένα διήμερο αφιέρωμα πριν λίγες μέρες (25 & 26 Μαρτίου). Απ' την πρώτη στιγμή που το τελείωσα όμως, σχημάτισα κιόλας την εντύπωση πως δεν ήταν αρκετό. Και βέβαια δεν ήταν! Κανένα αφιέρωμα δε μπορεί να είναι αρκετό όταν έχουμε να κάνουμε με τέτοια μεγέθη!

Για το λόγο αυτό σκέφτηκα να του κάνω άλλες 2 αναρτήσεις (από ένα τραγούδι η καθεμιά)... Σήμερα βλέπουμε το μεγάλο Robert Pete Williams σ' ένα Live το 1966. Ήταν δυο χρόνια που είχε αποδεσμευτεί απ' την ποινή που του είχε επιβληθεί και μπορούσε να περιοδεύει...

Όπως πάντα, παίζει κάτι σαν..."το blues της μοναξιάς"... Μη φύγετε, θα συνεχίσουμε με τον ίδιο κι αύριο...






4 σχόλια:

Besixdouze είπε...

Πολύ όμορφο, πραγματικά!!
Περιμένουμε και τη συνέχεια!!

Alice Iocco είπε...

Και μετά το εντατικό ''φροντιστήριο'' που έκανα στο blog σου σχετικά με τα blues ( κι όχι μόνο....) , μπορώ να πω τώρα ότι ακούγοντας το τραγούδι αυτό μπορώ να ξεχωρίσω τις τεράστιες διαφορές του real pure blues κι ενός απλού blues.Thanks for the lessons xaxxaaa
Καλό απόγευμα

Diatton είπε...

Αγαπητή μου φίλη Besixdouze, σίγουρα θα υπάρξει και συνέχεια. Αρκεί να είμαστε καλά και να υπάρχει καλή διάθεση, και το Blues, περισσεύει! Είναι γεμάτη η καρδιά μας απ' αυτό!

Σ' ευχαριστώ πολύ για το σχόλιό σου...

Diatton είπε...

Είδες αγαπητή Αλίκη, απ' τις πρώτες μου κιόλας αναρτήσεις πάλευα να δείξω τη διαφορά ενός real blues (ή pure ή deep blues, πες το όπως θες, το ίδιο είναι) από ένα άλλο ψευδεπίγραφο όμοιό του! Τώρα έρχεσαι εσύ και μου δικαιώνεις αυτήν την προσπάθεια!

Άπειρα λοιπόν ευχαριστώ και εδώ! :))